Franco Santoro
Një kolazh me poezi të përkthyera nga Natasha Lushaj
Kaq e mallkuar është kjo Toka!…
“Nëse ndonjëherë kalon çaste të vështira në jetë,
mos u shkurajo.
Edhe engjëjt plagosen dhe hyjnë në krizë
kur kalojnë mbi tokë”
***
Antonia Pozzi (1912-1938)
Poete italiane, e rrymës së krepuskolarëve dhe hermetikëve.
Unë vij nga dete të largët
dhe jam një anije e rrahur
nga dallgët
dhe erërat,
gërryer nga dielli,
kalbur
nga stuhitë;
Unë vij nga detet e largëta
mbushur me gjëra të pafundme
zhbërjesh,
frutash të çuditshme
të ngrëna,
prej skuqjes së etjes
të çara,
tkurrur;
me krahë të ndritshme direket
çrrënjosur antenat
mbledhur velat
lëshuar litarët
lagështuar
akset e urave;
Unë jam një anije
një anije që sjell me vete gjurmët
e të gjitha muzgjeve
në vazhdat ujore pësuar;
Unë jam një anije
që ankorimin kërkoj
në të gjitha brigjet.
Anija sërish ëndërron e plagosur
më të parin e porteve:
por ç’vlen
nëse përmbi shkumën
e udhës së saj
përsëri bie
dallga e lodhur?
Oh, zemra ime di
ta gjejë
vazhdën e saj
mes dallgëve!
Oh, zemra ime di
të kthehet
në brigjet e veta!
Oh ti, breg i përjetshëm,
ti, foleja e fundit
e shpirtit tim emigrant,
o ti, tokë,
ti atdhe,
ti rrënjë e thellë
e udhës sime mbi ujëra,
o ti, qetësi
e përçartjes sime
nga dhimbja;
Oh, merrmë ti
në molet e tua,
ti je porti
dhe në ty qoftë rënia
e çdo ngarkese të vdekur;
në gjirin tënd qoftë e lehtë rënia
e çdo spirance,
në zemrën tënde
rëntë ëndërrimi
i një veli muzgu,
kur
nga pleqëria e thellë
nga lodhja e madhe
në ujëra bumbyer
në heshtjen e ujërave të tua,
qofsha
anije e rëndë
e thyer.
***
Pedro Salinas
Nuk dua të ikësh, dhimbje,
e fundmja formë e të dashuruarit.
Ndiej që jetoj
kur ti më jep dhimbje
jo në ty, as këtu, më përtej:
në tokë, në vitin nga vjen
në dashurinë për të
dhe gjithë atë që ish.
Në këtë realitet të mbytur
që mohon vetveten
dhe pohon kokëfortësisht
të mos ketë qenë kurrë,
të mos ketë qenë asgjë tjetër
veçse një pretekst imi për të jetuar.
Nëse nuk më mbetesh as ti,
e pakundërshtueshmja dhimbje,
edhe unë mund ta besoj;
por ti rri me mua.
E vërteta jote më siguron
se asgjë nuk qe gënjeshtër
dhe derisa të vazhdoj
të të ndiej, dhimbje,
për mua do të jesh prova
e një tjetër jete
kur ti nuk më dhimbje.
Prova e madhe, e largët,
se ti ke qenë, se je
se më ke dashur, po,
edhe se të dua akoma.
***
Alda Merini
Çmenduri, armike ime rioshja,
dikur te mbaja si nje vel mbi syte
dhe mezi te zbulohesha.
Me kishe pare nga larg si synim
dhe mendove se jotja muze isha;
kur me erdhi renia e dhembeve
qe akoma me dhembin ne eshtra,
ti bleve ate mollen e se ardhmes
per te me dhene frutin e aromes tende.
_
“E vërteta është gjithmonë e njëjta:
ligësia e njerëzve
të poshtëron
dhe për ty ndërton një tempull urrejtjeje
pas portës hapur përgjysmë.
Vetëm dashuria e njerëzve të varfër
shkëlqen më shumë se çdo filozofi.
I varfri të jep gjithçka
dhe pa ta përplasur poshtërsinë tënde fytyrës”.
***
Herman Hesse
I trishtë
Të pyeta pse i mban sytë
mbërthyer në të mitë
si tek një shenjë ylli në qiell
në dallgë fluksesh të errët.
Më vështrove gjatë
siç sheh tejpërtej një fëmijë
pastaj the butë:
të dua, se je kaq i trishtë.
**
Efraim Medina Reyes
“E di mire se kur shuhet dashuria
behet kaq ftohte, me shume se vdekje.
Me e keqja eshte se nuk shuhen
njekohesisht te dyja palet dhe,
nese ende je ndezur,
do te doje te ishe vdekur”.
