Në rrënojat e një qyteti që ishte dikur fqinj i Romës, verën e kaluar arkeologët gjetën një arkivol plumbi me peshë gjysme toni . Kush apo çfarë është brenda është ende një mister, deklaroi Nicola Terrenato, Universitetin e Michigan profesor i studimeve klasike, i cili drejton projektin-dig më e madhe amerikane në Itali në 50 vitet e fundit. Sarkofagu së shpejti do të transportohen në Akademinë Amerikane në Romë, ku do të përdorin teknikat e inxhinierë ngrohje dhe kamera të vogla në një përpjekje për të fituar njohuri në lidhje me përmbajtjen e saj dhe pa thyer vetë arkivolin. “Ne jemi mjaft të ngazëllyer për këtë gjeni,” tha Terrenato. “Romakët si rregull nuk u varrosën në arkivole për të filluar me dhe kur ata kanë përdorur arkivole, ato ishin kryesisht prej druri. Ka vetëm një pjesë të vogël të shembuj të tjerë nga Italia e arkivoleve të çojnë nga kjo moshë-të dytë, të tretë apo të katërt pas Krishtit shekullit Ne e dimë nuk e praktikisht të tjerët në këtë rajon.
Piloti që u takua me një anije kozmike
Ish-piloti i forcave ajrore amerikane Milton Torres është i bindur se ka takuar një anije kozmike me Aliene në qiellin e Anglisë në vitin 1950. Ai ishte parajmëruar të rrinte urtë për atë që ka parë. Por herët a vonë vendosi të flasë rreth ngjarjes. 31 vjet më vonë i dërgoi një realacion Ministrit të Brendshëm të Anglisë dhe i tregoi skedarët me përshkrimin e anijeve kozmike që kishte parë në qiellin anglez. Në natën e 20 majit të 1957, Dr. Torres atëherë në moshën 25 vjeç ishtë pranë Manston në Kent kur mori urdhrin sekret që e trazoi. Ai kishte treguar për kapjen e UFO me një model fluturimi të pazakontë mbi Anglinë Perëndimore. Më vonë u detyrua të ngre një alibi. Ka qenë shumë verenjtur kështu që nuk mund të shihej asgjë por edhe objektet që shiheshin, fshihesin menjëherë nga radarët”, kishte deklaruar ai. Dr Torres tani 77 vjeç jeton në Miami, Florida tha se ishte duke fluturuar kur kishte parë Alienët në Anije Kozmike. Sipas tij ato e kishin urdhëruar të mos flasë për ato që pa. Ata kanë një force magnetike që mund të na terheqin pranë tyre, shtoi ai. Në këtë kuotim incidenti ishte zhdukur pa tarzira. Ndërsa Dr David Clarke, ekspert në studimin e UFO-ve tha se “dyshon se ushtria amerikabe mund të ketë bërë testime sekrete për të kapur radarët sovjetik”. Unë mendosj se ekzamimine të ngashme mund të bëhen me kompjuret, tha ai. Por dr. Torres rikujton këto janë gjëra që një njeri nuk mund t’i bëjë. Dokumentet sekrete të depozituara nga ish-ushtaraku dëshmojnë se si UFO-t mund të ndërhynin në të dhënat e tyre në anije kozmike për të fshirë informaicioent e regjistruara.
Kulti i Satanizmit, që të sillte vdekjen
Kulti “Fall Rivers”, që operonte në Masaçusets në fund të viteve 70’, drejtohej nga 25-vjeçari Carl Drew. Drew përdorte Satanizmin për të trembur prostitutat që punonin për të. Ai pretendonte se ishte djali i Satanit dhe kërkonte që urdhrat e tij duhet të zbatoheshin. Grupi i tij përbëhej nga 10 anëtarë, të cilët ishin të lidhur me prostitucionin. Gjatë mbledhjeve të tyre, Drew fliste me një zë dhe gjuhë të ndryshme. Në fillim ritualet përfshinin seksin dhe drogën, por gjërat morën për keq kur Drew tha se duhet të kishte sakrifica njerëzore. E para që vdiq ishte prostitute 19-vjeçare Dona Levesque. Duart e saj u lidhën dhe koka iu përplas në shkëmb. Trupi i saj u hodh në oborrin e një shkolle të mesme lokale. E dyta që vdiq sipas kultit ishte Barbara Raposa në nëntor të vitit 1979. Viktima e tretë ishte 22-vjeçarja Karen Marsden, që u vra në shkurt të 1980-s. Marsden kishte qenë e pranishme në vrasjen e Levesque, e cila u tmerrua aq shumë sa që vendosi të shkoni në polici. Po të natë, koka e Marsden u përplas tek shkëmbi përpara se Drew t’i thyente qafën. Pas gjithë këtyre vrasjeve, këtij kulti i erdhi fundi. Dy anëtarë, përfshi edhe Carl Drew u dënuan me burgim të përjetshëm. Drew pretendonte se ishte i pafajshëm. Ndërsa vajza Robin Murphy dëshmoi kundër anëtarëve të kultit, por edhe vetë u dënua. Ajo u dënua edhe herë të tjera pasi shkeli dënimin me kusht që iu dha. Pas investigimesh të shumta, besohet se ajo ka qenë një ndër organizatoret e krimeve.
Enigma e hirit të “shpirtërave të humbur”
Hiri i qenieve njerëzore peshon rreth 2.7 kilogramë. Ruhet në një vazo plastike rreth 46 centimetra, ose ndoshta në një vazo vjetër. Djegia e trupave po sundon ritet e funeralit në shumë vende, por në Mbretërinë e Bashkuar, shumë vazo të mbushura me hi nuk janë marrë nga familjarët. Drejtuesit e agjencive të funeraleve në Southampton, u kanë bërë apel familjeve duke thënë se 405 vazo hiri kanë mbetur pa u marrë. B. Matthews tha se disa prej tyre kishin mbetur në kujdesin e agjencive të funeraleve për më shumë se 30 vjet, ku më e vjetra daton në vitin 1975. Ky nuk është një rast i izoluar. Është normale për ata që të ndiejnë një lloj detyrimi. Ata mund të kenë humbur lidhjet me familjarët, por nuk u duket e drejtë që të hedhin hirin. “Në disa raste shumë të rralla, drejtuesit mbajnë hirin e atyre që kanë vdekur që prej vitit 1910 apo 1920″, thotë Dominic Maguire, një zëdhënës i Lidhjes Kombëtare të Drejtuesve të Funeralëve (NAFD). Në disa raste mund të ndodhë prej harresës ose prej mungesës së interesit, por në disa të tjera, çështja është edhe më emocionale. Charles Cowling, autor i librit “Guida e funeralit të mirë”, thotë se familjet shpesh nuk mund ta durojnë idenë e mbledhjes së tyre. Varrimi nënkupton zhdukje, trupi ka ikur njëherë e përgjithmonë, por në rastin e djegies familjarët duhet të rikthehen e të përballen me të dashurit e tyre të cilët tashmë kanë marrë një tjetër formë. “Ata nuk dinë se çfarë të bëjnë me ta. Disa i lënë në bagazhin e makinës, të tjerë në bodrum ose në raftin e kuzhinës, gjysmë të harruar”, sqaron autori. Melanie Cooper dhe familja e saj e lanë hirin e të atit 18 muaj. Ai kishte kërkuar që hiri të shpërndahej në ishullin e Kretës, por familjarëve u duhej shumë kohë që të organizonin një udhëtim për në Kretë. “E lamë në shtëpinë e funeralit. Ishte më pak e dhimbshme se sa ta merrnim në shtëpi. Ku ta vendosnim hirin, në garazh apo në dhomën e studimit? Babai ishte rreth 190 centimetra i gjatë dhe fakti që ndodhej në një vazo aq të vogël ishte shumë e çuditshme”, shprehet Cooper. Ata e shpërndanë hirin e tij te disa gurë, thanë disa fjalë dhe më pas hëngrën drekë. “Nuk e kisha kaluar vdekjen e tij derisa shpërndamë hirin”, tregon vajza. I njëjti problem shqetëson Australinë dhe SHBA-të.
