Riprojektimi i vetvetes si fuqi e derdhur në një lojë konvencionale, të saponisur, krejtësisht në gjendje të kulluar në shqisën e një lirie të brendshme duke sublimuar dashurinë. Në procesin e përgatitjes për shtyp të përmbledhjes së re me poezi “Dashuria e Burrit”, poeti Alban Bala krijoi një javë poetike, botuar më poshtë, ekskluzivisht në “standard”. Lirika që reflektojnë maturinë romantike si një nivel që nuk soset nga vlimet shpirtërore që rizgjojnë çdo ditë vatra të reja ndjesish, të cilat s’reshtin së buruari nga krijimi apo nisja nga vendet më të larta deri në derdhjen mbi detin e lexuesve, si pritje.
Alban Bala
PO VJEN ORA
Drejt teje vijnë të gjitha gjërat e mia
Veç orës që na ndan
Në mesnatë.
Jemi dy akrepë të marrë
Që masin qiellin duke shkelur mbi yje
Po vjen ora e unë po çmend pa ty
Po vjen ora të jem, po vjen ora të bëhem
Burrë, Njeri, Qenie që ecën
Mbi tokën e dimrit
Po vjen ora dhe nuk kam më sy
Ulëret lëkura
Tendosur sekondash
Një zë më buçet nga gjiri
Nga fyti i shkretuar
Prej fjalëve që s’flasin
Nxjerr thëngjij.
Jam ndezur
si shtrati i lumit
në verën e thatë.
Po vjen ora të arrijnë shirat
Qiejt të pjekin me shtëpitë
Të përqafojnë majat e pemëve
Me stuhi
Po vjen ora dhe koha ka ndalur
Si deti
Në gropën e tij.
Çfarë hëne je ti?
VULLKANIKE
Bota ku ti shkel ka shenja të praruara.
Në trupin tim ende plagët e prekjeve
Kullojnë dritë.
Më ke dënuar të jem i lumtur. Më ke ndezur
Si një qeshje vullkanesh
Mbi lëndinat e shpirtit.
Jam një statujë prej hiri…një klepsidër
Që orën e mat me shpejtësinë
E lëvizjes së syve ndër stinë.
Pranvera është me ty kudo ku ti shkon.
Vjeshta është visor i shpinës sate të kthyer.
Dimri është heshtja jote e mënçur, e ftohtë
Dhe vera – një marrëzi fëmije…
Vezullon ajri yt, fjalët që shpërthejnë
Lule. Më ke dënuar të jem i lumtur, i lirë.
Jam një vullkan që digjet prej një jete
Brenda trupit të tij prej hiri
Për të mos ta prishur magjinë…
* * *
Nata i ngjet zemrës sime: ajo është plot me njerëz.
Të gjithë janë të lumtur ndërsa ikin të fshihen
Në dritë…
GJEOGRAFI
Unë jam këtu.
Këtu nuk ndodh asgjë,
Njerëzit flasin me shenja, fjalët maten me metër,
Koha i ngjet tymit, rikthehet në qiell
Duke i dredhuar erës.
Këtu edhe ora ecën më shpejt.
Për shtatë ditë jam plakur një jetë…
Kur u takuam atëherë ti kishe humbur rrugën.
Prej asaj dite kam humbur arsyet…
Mungesa jote rikthehet herë pas here
Si shiu
Dhe ma mëson të shkuarën me harresë
Gjurmësh që fshihen
Nga harta e njeriut…
MES DHJETORI
Vjeshta m’i vjedh sytë. Por dimri m’i mbyll.
Në trishtimin e plepave që numërojnë shirat
Lexoj kohën që ikën. Tani
Edhe dielli është i trishtë
si një kujtim që ndizet
Pafuqishëm. Kam ethe. Mbi buzë
Qershitë e vjetshme çelin sythe
të rinj
Dhe trupin – era ma vesh me vajtima.
Në vjeshtë shtegëtojnë zogjtë. Në dimër
Shtegëtojnë yjet.
Unë pres poshtë shirash të rritem pranvershëm
Dhe të shtegëtoj me netët një dimër…
PASTHIRRMË
Ti e di se unë e kam një ëndërr
Dhe një lutje të vogël sa shuplakat e mia
Një këngë për ty dhe një këngë për veten
Që provuam ta këndojmë me dy zëra, pa frikë.
Prej asaj dite ti këndon me gjysmë zëri
Dhe unë me gjysmën e zërit tënd flas me vete.
Flej me gjumin tënd dhe në ëndrrat e mia
Nuk shoh më asnjë ëndërr.
Them lutje
Tani them lutje që më nxjerrin prej gjoksit
Të tjera lutje.
Lutje që më zgjojnë nga gjumi i brishtë
I lutem Zotit të të bëjë të lumtur
Siç më ke bërë ti mua… Kam frikë
Nga lutjet e mia të pranuara
Nga lumturia e tepërt kam frikë
Si një fëmijë nga dashuria…
Një lutje është shumë frymë për një shpirt
Një ëndërr është shumë dritë për dy sy.
Në duart e mia rri bota si pasthirrmë
Që unë e dëgjoj me zërin tënd
Dhe ti me zërin tim…
LULET
Lulet janë farat e dritës. Shpërthejnë
Klorofilin e ajrit në një mijë ngjyra.
Hanë dhé për të qenë të bukura. Vdesin
Atëherë kur janë më të mirat…
Lulet janë qielli i milingonës, shtrati i pëllumbit, toka
E vesës që magjeps pamjet.
Lulet janë duar me një pëllëmbë poleni
Mjaltë të ëmbël
Dhe shumë petale…
Lulet janë kartolinat që të verbërit
I nisin njëri tjetrit
Në vend të fjalëve…
E SHKUARA DO TË VIJË NESËR
E shkuara do të vijë nesër.
Me telefon njoftoi
Se rruga ka ngrirë, se koha ka ndalur
Se njeriu e ka humbur gjurmën, shenjën e mendimit, kujtesën,
Peshën e rëndesës përballë së ardhmes.
Por e shkuara do të vijë nesër. Patjetër.
Ka udhëtuar pa ndalur prej stacionesh të largët,
Me automjete ditësh dhe me trenat e natës,
Ka fluturuar mbi qiej me zogjtë shtegëtarë.
Ka vendosur të vijë. E shkuara do të vijë nesër
Në mëngjes, kur unë iki…
Çdo ditë unë iki për të krijuar një të shkuar
Të re
Larg vetes…
NISJA
Nisja është një udhëtim i madh.
Çdo rrugë pas saj është vetëm pjesë e arritjes
Së ndarë në mijëra çaste që shkelen hap pas hapi.
Të nisesh do të thotë të kesh nisur të arrish…
Sepse nisja është një udhëtim ku flenë
Rruga, fundi i saj, lumturitë dhe dështimet
Si në barkun e nënës lundrojnë në paqe
Fëmija dhe e ardhmja e tij e palexueshme, e dlirë,
Drita e përgjumur e një vullneti hyjnor
Që do të shpërthejë papritur.
Nisja është rruga si triumf, si vendim
Për ta jetuar udhëtimin drejt së fshehtës së lumtur
Që arrihet me hapa por që shkruhet në heshtje
Brenda hapit të parë. Nisja
Është të mbërrish diku
Përpara se të jesh nisur.
Çdo nisje është më e vështirë
Se udhëtimi…
FËMINORE
Të gjithë do të kthehemi të bëjmë një ditë
Atë që na pëlqente më shumë në fëmijëri…
Unë dashuroja zogjtë, ndërtoja shtëpi
prej druri, prej fryme
Për ata që humbnin rrugën, për zogjtë e dimrit.
Vazhdoj t’i dua ata që fluturojnë lart
dhe ata që s’u ikin stinëve të tyre.
Ndërtoj shtëpi për zogj që këndojnë
Me qiellin në sy
Si me një ëndërr të përlotur që kurrë s’e pashe
Gjer në fund. Mbeta krijesë e ulët
E qiellit.
Ti që u rrite duke vrojtuar malin
Dhe pyllin e brishtë që i bëhej kufi
Lartësisë
Ti që mbete aty bri një peme të vetmuar
Do kthehesh aty si një rrufe që djeg
Dëshirat e harruara
Buzë greminash…
Apo ti që vetmueshëm detin pate shok
Gjersa velat e moshës të morën me vete
Aty do rigjehesh, pishë e gjelbër
Filtron
Kohën në gjilpërat e syve
Të cilat nuk ndryshojnë asnjë ngjyrë
Nga ëndrrat, nga drita.
Madje dhe ti që nuk bëre asgjë,
Do rikthehesh tek asgjëja e vjetër me një mall të ri
Për ta rindezur kohën e ikur, vrullin e heshtjes
Së zbrazët, kujtimin e hiçit tënd të mirë…
Të gjithë do të kthehemi të bëjmë një ditë
Atë që na pëlqente më shumë në fëmijëri.
Dikush do vizatojë me duart e rritura,
Dikush do të këndojë mbi trupa kukullash të mëdha
Të veshura ca më hijshëm, dikush
do të falë çdo gjë për të fjetur i lumtur
E dikush gjithçka do të synojë t’i marrë botës së njerëzve
Pa e ndjerë se fëminia është e përjetshme, pa e ndjerë
Se koha e fëmijës nuk ikën asnjëherë
Aq larg
Sa të mos kthehet…
