Fluturimi në kontinentin më të ftohtë në Tokë është i rrezikshëm, por pa pajisjet fluturuese njerëzit do të dinin relativisht shumë pak rreth Antarktidës. Epoka heroike e eksplorimit të Antarktidës e arriti pikun në dhjetor të vitit 1911, kur norvegjezi Roald Amundsen arriti përpara Robert Falcon Scott në Polin e Jugut.
Dhe, përfundoi në orën 08.20 të mëngjesit më 20 dhjetor 1928, kur australiani Sir George Hubert Wilkins u nis me një monoplan me krahë të lartë nga Ishulli Deception për të eksploruar kontinentin.
Pas atij fluturimi, erdhi përfundimisht epoka e makinerive fluturuese në të cilën jemi ende edhe gati një shekull më vonë. Në Antarktidë ndodhen rreth 50 pista fluturimesh dhe Australia planifikon të ndërtojë një tjetër.
Fluturimi i Wilkins u pasua nga fluturime të ngjashme nga pionierët e hershëm ajrorë si Richard Byrd, aviatorë të ndarë nga armiqësitë, por që ishin po aq të guximshëm sa paraardhësit e tyre që përdorën muskujt.
Ekspeditat e tyre i hapën rrugën Antarktidës së çmilitarizuar, të mbrojtur dhe të udhëhequr nga shkenca që kemi sot.
“Aeroplani i ndryshoi vërtet rregullat e lojës sepse mund të mbulosh kaq shumë terren dhe kaq shpejt,” thotë Klaus Dodds, profesor i gjeopolitikës në Universitetin e Londrës Royal Holloway, dhe autor i The Antarctic: A Introduction Very Short.
Por avionët gjithashtu u dhanë eksploruesve një perspektivë krejtësisht të re në kontinentin e Antarktidës, gjë që lejoi që ata të shihnin përmasat e tij të vërteta.
“Wilkins dhe Byrd ishin njerëzit e parë që fluturuan sistematikisht mbi Antarktidë. Kur shikoni hartat që ata prodhuan, mund të shihni se sa nga kontinenti ata ishin në gjendje të shihnin nga një aeroplan, sesa një anije ose duke ecur mbi akull,” thotë Adrian Howkins, një lexues në historinë e mjedisit në Universitetin e Bristol.
