Harold Carr ka jetuar vetëm, gruaja e tij kishte vdekur më shumë se 20 vjet më parë, fëmijët e tyre ishin më të vjetër dhe secili kishte familjen e tij.
Shtëpia e tij ishte heshtje totale, vetëm në Krishtlindje shtëpia mbushej me të qeshura dhe lojëra të nipërve të tij. Deri në një pasdite, vajza e tij Juliette ka marrë një telefonatë duke u njoftuar për vdekjen e babait të saj.
“Zonjë, është në lidhje me babain tuaj, sapo vdiq”, ishin fjalët e infermierit. Për të thënë lamtumirën ishte e trishtuar për familjen e tërë, nipërit dhe fëmijët. Nuk ishte e lehtë për ta.
Pas funeralit, të nesërmen në mëngjes bijtë e tij morën një telefonatë nga avokati, ishte e nevojshme për të marrë pjesë në zyrë, sepse babai i tyre u kishte lënë atyre diçka, por çfarë mund të ishte? Ai kishte vetëm një shtëpi të vjetër, megjithatë, si vullnetin e tij të fundit ai kishte shkruar: “Unë dua që i gjithë garazhi im, të ndahet në mënyrë të barabartë për fëmijët dhe nipërit e mi”.
