Haruki Marukami
Burri si rëndom shkoi në punë dhe mbeta në shtëpi. S’kisha me se të merresha. U ula rrëzë dritares dhe mora të sodisja kopshtin përmes së çarës së perdeve, të sodisja pa farë qëllimi me shpresën e ndonjë ideje të rastësishme për t’u marrë me ndonjë gjë. Sytë m’u prehën mbi të preferuarin dhe edukatorin tim – një lis prore të gjelbër. Jemi rritur bashkë. Shpesh kam kuvenduar me të si me një mik.
Edhe asohere gjithashtu, vetëmevete po kuvendoja me lisin. Se për çfarë, tash nuk më bie ndërmend. Madje nuk e di as edhe sa zgjati kuvendimi ynë: kur këqyr kopshtin, koha rrjedh vrundull, njashtu si uji. Pas dritaresh ra mugu. “Po-o, qekam harruar…”, u përmenda unë prej një shungullime të shurdhër që trandi tokën. Tepara m’u duk se shungullima doli ç’prej vetë kurmit tim – mu si tingull haluçinant. Më kaploi një parandjenjë e errët. Ndala frymëmarrjen dhe mbajta vesh. Shungullima, prajshëm por qartazi, shtohej. Nuk e di as se me çfarë ngjante. Me të tillë rrapëllima sa m’u ngjeth mishtë. U tulata. Papritur toka përqark rrënjëve të lisit u fry, u plasarit dhe u derdh në copëra, – prej përposh dukej diç e ngjashme me një thua të mprehtë. Gishtat e mi u mblodhën grusht, vështrimi më ngriu, përpirë në atë pamje, ndërsa në kokë godiste mendimi: “Tashti diç do të ngjasë!” Thoi e gërreu energjikisht tokën dhe prej zgavrës së krijuar, u kacavjerr një bishë e gjelbër.
Veprimin e parë që bëri – u shkund, dhe prej luspave shkëndritëse jeshile u shkërmoqën toptha dheu. Hunda e tij tepër e gjatë, nxinte në majë si një kunj. Dhe vetëm sytë i kishte tëpkë si të njeriut. Prej pamjes së këtyre syve, më shkuan padashje të përqethura: në to prej mendimi – njëlloj si tek unë, apo të themi, njëlloj si tek ju.
Bisha iu avit derës dhe trokiti me majucën e hundës. “Tuk, tuk-tuk” – ia dha trokitja e thatë. Tinëz, që të mos e joshja vëmendjen e tij, u përvodha në dhomën më të largët të shtëpisë. Nuk kishte kuptim t’ia jepje piskamës: përrotull – asnjë frymë të gjalli, ndërsa im shoq kthehej shumë vonë. Arratia nëpërmjet daljes së fshehtë ishte e pamundur: në shtëpi kishte veçse një derë, dhe në po trokiste e neveritshmja bishë e gjelbër. Mbetej veçse të mos bëzaja dhe të hiqesha sikur në shtëpi s’ka njeri: ndoshta ai do të paqtohej dhe largohej dikund tjetër. Porse bisha nuk luante vendit. Ai e zgjati majucën e hundës, e futi në bravë dhe… brava u shlir duke dhënë sall një kërcimë. Dera u hap paksa dhe përmjet flegrës së hapur depërtoi prajshëm hunda. Ai e hulumtoi me vëmendje dhomën – mu si një gjarpër, duke e ngritur kokën e duke hetuar për anash. “Eh, të kisha qëndruar me thikë pas dere dhe t’ia kishe prerë këtë majucë hunde mu në rrëzë,” – në kuzhinë ka lloj-lloj thikash. Por bisha mu si t’i kishte dëgjuar mendimet e mia, veçse nënqeshi: “Marrëzira po çoni ndërmend”. Çfarë ligjërimi! Duket se ai i bashkon me vështirësi fjalët. “Kjo hundë asht njëfarësoj si b-b-bisht hardhuce: s’ka çka i bën thika, ai saora rritet prapë. Sa më shumë ta presësh, aq më i fortë e i gjatë rritet. Kështu që k-k-kot po e lodhni mendjen”. Syçkat e krrupshme u rrotulluan si të ujqërve.
Po ai lexon mendimet! Epo kjo është e padurueshme! Nuk ia lejoj askujt të buburrojë në trutë e mia, aq më tepër një bishe të tillë të panjohur e të krrupshme. Më kaploi një valë djersësh të ftohta. Mor, përnjimend, çka ka ndërmend të bëjë kjo bishë? Të më mbllaçisë? Apo të më marrë me vete atje nën tokë? Mirë, ai nuk është krejt monstër: të paktën surratin nuk e ka aq të tmerrshëm. Kurse thonjtë në këto këmbë të segmentuara, nëse i këqyr më me vëmendje, janë madje simpatikë. E çuditshme, por ai nuk është aspak agresiv…
– Nat-ty-risht! – artikuloi ai, duke përulur qafën. Luspat jeshile drithërinin me një tingëllimë të lehtë, mu sikur të tundnin paksa një tryezë të mbushur me filxhanë kafeje. – A thua m-m-mendoni se do t’ju ha? Jo-o, – s’do t’ju ha! E pse trembeni? Nuk kam asgjë kundër jush. Nuk jam një asi b-b-barbari!!
Epo, ky menjëmend kuptoka gjithë çfarë mendoj unë! – Ej, zonjë e shtëpisë! Zonjë! Kam ardhur këtu t’’ju bëj një propozim. E kuptoni? Unë kastile u zvarra nga n-n-nëntoka e thellë. Nuk është e thjeshtë kjo punë: më ra prapë ta breja gjithë tokën. Ja, gjithë thonjtë më janë zhvoshkur! Të kisha pasur ndonjë mendje të keqe, mendje të keqe, mendje të keqe, vallë a mund ta kisha bërë një gjë të tillë? Porse kam ardhur këtej, sepse ju më pëlqeni, më pëlqeni, më pëlqeni. Për ju kam menduar në the-the-thellësinë e nëntokës. Dhe nuk munda më të duroj dhe u-u-u zvarrisa këtej. Të gjithë i kisha kundër, por s’i dëgjova se s’më pritej, – unë e dija, ju do të mendonit: “Ah, po ti je veçse një bishëzë! Si e gjete kurajon brutale të më bësh propozim!”
– A nuk është kështu?! Një bishë e tillë harbute, pale, kërkon dhe dashurinë time!
Këtu fytyra e bishës saora u ngrys. Gjegjësisht emocioneve, edhe luspat iu ndërruan në ngjyrë të manushaqtë. Trupi iu iriqua dhe iu zvogëluan përmasat. Unë kryqëzova duart dhe u ula mbi një grumbull tek një stol. Ndoshta trupi i tij ndryshon bashkë me ndërrimin e ndjenjave? Dhe përnën këtë pamje kaq të përbindshme, fshihet zemra e tij e brishtë, si pure e freskët, lehtësisht e prekshme? Nëse është kështu, e kam një shans për fitore! “Ta provojmë edhe njëherë. Po ti je një bishëzë e përbindshme!” – mendova me zë të lartë të brendshëm. Më të tillë zë të lartë, saqë oshëtiu në zemër mu si një lehje: “Po ti je një bishë e përbindshme!” Luspat e tij mu para syve të mi u bënë të zambakta. Sytë e tij, sikur ta kishin thithur neverinë time, u zgjeruan, dolën nga orbitat, dhe prej tyre në rrjedha mushti të qelibartë derdheshin lotët. Më iku frika. Atëherë për provë përfytyrova, me sa të ishte e mundur, skenën më mizore. Duke e lidhur me mendje bishën, ia kapja një për një asaj luspat e gjelbra me një pincetë të mprehtë; i ngulja një thikë të skuqur helli në ijet e tij të buta e të trëndafilta; mesa kisha fuqi i rrasja një shufër të skuqur në sytë e tij të fryrë si hurma arabie. I përfytyrova njërën pas tjetrës të gjitha këto skena, ndërsa bishëza qante hidhur, piskaste prej dhimbjes, shkërpurdhej nga torturat, mu sikur kjo atij t’i ngjiste menjëmend… Lotë me ngjyrë, jargë të mpiksura prej goje, gaz prej veshëve – ngjyrë hiri, me aromë trëndafili, vështrimi i urryer e i ngulmët prej syve të fryrë… “O zonja e shtëpisë! Ju lutem, për hir të Zotit! Mos mendoni, ju lutem, të tilla mizorira! Ju përgjërohem, mos i për-për-përfytyroni vetes këto, – shtoi ai me shpirt ndër dhëmbë. – Unë nuk kam pasur asnjë ide të keqe. Unë nuk bëj asgjë të keqe. Unë vetëmse me-me-mendova për ju.”
Fol-fol! “Shaka kjo, ti u kacarrove papritmas, u zvarrise nëpër oborrin tim, pa pyetur hape derën dhe hyre brenda. A mos vallë të ftova unë?! Në fund të fundit, çfarë të dua, atë çoj nëpër mend”. Ndërkohë në kokën time filluan të pluskojnë skena edhe më të tmerrshme. E torturova, e telendisa trupin e tij me mekanizma të ndryshëm e instrumente gjithëfarësoj, pa lënë mundësi të papërdorura në cfilitjen e qenies së tij. “Dëgjo, bishëzë! Po ti nuk e di çka do të thotë femër! Dhe meqë kjo është kështu, unë mund të sajoj sa të më hajë mendja!” Si përgjigje të kësaj, tiparet e bishëzës filluan të mjegullohen, ai u zvogëlua, sa një krimb shiu, i gjithi, gjer dhe hunda e tij mrekullisht e gjelbër. Bisha, duke u shkëpurdhur në dysheme, lëvrinte buzët, duke gjakuar ende diç të më thotë në shenjë lamtumire. Mesa duket, diç shumë të rëndësishme, thuajse pengun e përcjelljes së një kumti të lashtë. Sidoqoftë, gojën ia shrembëroi grimasa, dhe ai meku, ndërsa pas një grime u zhdavarit dhe u zhduk. Fytyra e bishëzës u bë hije e hollë mbrëmbjeje. Në ajër vareshin vetëm sytë e tij të fryrë e pikëllimtarë. “Filma të tillë s’të ecin me mua!” Shih, shih, ty s’të bën më derman askush. Ti asgjë më s’mund të thuash. Ti asgjë më s’mund të bësh. Ekzistenca jote tashmë ka marrë fund.” Pas një grimëkohe, dhe sytë u tretën në zbrazëtirë. Errësira e mbrëmbjes e mbushi dhomën e zhurmëmekur.
Prill 1991
Përktheu: Agron Tufa
(marrë nga “Fjalareview”)
