Bardhyl Londo
Bardhyl Londo poeti i brezit të viteve ‘89-të ndër të vetmin lëvrues të poemës, nuk rresht së dhëni poezisë shqipe lirizimin itensiv, në një eter personal duke ju përgjigjur një gjendje shpirtërore të ekuilibruar me materien. Poezi me metrikën standarde, Londo vlerësohet për jehonën melodike dhe traditën e pasur të vargjeve Toskë
Si një pelegrin i rikthyer në tempull
etjedjegur nga rruga e largët,
në kafenenë e parë buzë detit rrëkëllej një gotë verë
dhe pi Pargën
Prostitutat e qytetit të madh
Si do t’ia bejmë për një flirt sonte, sepse
për dashuri as që bëhet fjalë. Në hollin e hotelit Kosmos
prostitutat presin në radhë. Gjunjëzbuluar nëpër kolltukë
të gatëshm të fusin mes gjunjëve qytetin e madh. Jashtë
dritat e makinave bien mbi dëborën e pistë. Rrugët e qytetit
ndotin me llumëtirë menustracionesh. Menopauza
kurrë s’do ta shterpojë këtë qytet. Vetëm vetmia
qenka e tmerrshme në këtë qytet të zhurmshëm. Madje
vetmia me kurvat pranë më e zezë është
se vetë varri. Vetëm vetminë ka të madhe ky qytet. Vetë
është aq i vogël sa futet në shalët e një prostitute. Por
si do t’ia bëjmë për një flirt sonte sepse
për dashuri as që bëhet fjalë.
Vetminë vrite me kurvën e parë. Nesër
do të lindë një qytet i madh si ky. Sepse
vetëm nga flirtet, kurrë nga dashuritë, kanë lindur qytet e mëdhenj.
Vasilika
Dimër edhe verë
200 vjet në shkallë
pret Vasilika-psherëtima e bardhë e Ali Pashës.
Pret e pret Penelopa moderne.
Dimrit
si një e-mail vetëtimash Ali Pashaj i dërgon një buzëqeshje.
Mëtonjësit ikin të tmerruar.
Shtëpia në Litharicë mbetet vetëm e Saj dhe e Ali Pashës.
Verës
trupi pa kokë i Vezirit plak
nëpërepos rrokulliset
vargjet dhe kapitujt bën katrahurë.
Eposi mbetet vetëm i Trupit dhe i Vasilikës.
Ditën
qan mbi trupin.
Natën fle me kokën
singrica me tokën.
Ngrica dhe Toka janë vetëm të saja dhe të Ali Pashës.
Penelopa moderne as vetë nuk e di se ç’pret
ditët duke numëruar me gishta si tespije.
Të lodhur
mëtonjësit janë shpërndarë prej kohësh shtëpive publike të Janinës
pëlhura e endur netëve shitet në tregun e Gabit.
Pret Penelopa moderne.
Me gishtat e bukur numëron ditët si tespijet e bardha të Ali Pashës.
Mëtonjësit u lodhën.
Të pashpresë bredhin shtëpive publike të Janinës
pëlhura e endur netëve të pritjes shitet në tregun e Gabit.
E zeza tragjike e Ballkanit
Kanë ndërruar shkrepat e Ballkanit. Autostradat
si rripa të stërmëdhenj shtrëngojnë belin e gadishullit tragjik.
Po prapë fastfudeve, kafeneve dhe restoranteve të zhurmshme buzë autostradave
kudo kam parë
plakat me të zeza.
E verdha është e Van Gogut,
bluja e Ticianit,
e zeza tragjike e Ballkanit mitik.
Gratë shfaqen më të ngrysura se e zeza që kanë veshur,
të inatosura me gjithkënd, por nuk e dinë përse,
gati janë të nisin luftën, por nuk e dinë se kë kanë armik,
mërmërisin fjalë që nuk i kuptojnë as vetë
ndonëse flasin në gjuhën e tyre,
flenë dhe zgjohen me kujtimin e të vrarëve nëpër luftëra
të cilat nuk i dinë përse janë bërë,
I kanë harruartë gjitha rrugët nga skleroza e pamëshirshme,
vetëm rrugën për në varreza s’e ngatërrojnë kurrë,
ngrenë këngë vaji për bij e bija që kanë rënë
duke shkelur kufij për të dalë në një botë të madhe,
duke kaluar dogana me një koli cigaresh kontrabande
sa për të mbajtur fëmijët me bukë,
dridhen nga tmerri kur kujtojnë vajzat e vrara me përdhunë
semaforëve të kuq të metropoleve evropiane.
Impozante si perandorë spektërrendë
nuk e morën vesh kurrë se çfarë perandorie zotërojnë,
mallkojnë veten dhe fqinjët,
as vetë s’e dinë përse,
vitet i masin me një kalendar që as ato vetë s’e kuptojnë:
kur u vra filani,
kur qëlluan filanin,
kur iku djali i madh…
Bijat dhe mbesat e tyre tani vishen krejt ndryshe,
moda nga Parisi dhe NJu-Jorku më shpejt vjen tek ato se kudo tjetër
Po prapë brenda tyre diku rri fshehur
dhe është gati të shpërthejë
e zeza e pikëlluar e Ballkanit.
Marrë nga revista “Poeteka”, numri 17, vjeshtë 2010