Me Perëndimin në kërkim të dëshpëruar për lidership, perspektiva e kthimit të Donald Trump në Shtëpinë e Bardhë vitin e ardhshëm mund të jetë ajo që i nevojitet.
Mandati tre-vjeçar i presidentit amerikan Joe Biden në Shtëpinë e Bardhë është karakterizuar kryesisht nga prirja e tij për kapitullim, nga mbikëqyrja e tërheqjes kaotike nga Afganistani deri te shqetësimi i tij i vazhdueshëm për konfliktin në Ukrainë. Dështimi i tij për t’i siguruar Kievit pajisjen ushtarake që kërkon për të bërë një përparim vendimtar në konflikt, i informuar pjesërisht nga frika e tij për të provokuar Kremlinin, ka qenë një faktor kyç në krijimin e ngërçit aktual.
Tani Biden po lëkundet në mbështetjen e tij për Izraelin pas sulmeve të tmerrshme të 7 tetorit, duke vënë në pikëpyetje nëse taktikat e Jerusalemit po e zhvendosin opinionin botëror. Ai, në fakt, duhet t’i shtyjë liderët botërorë që t’u japin izraelitëve mbështetjen që meritojnë në kohën e tyre në nevojë.
Evropa, gjithashtu, po vuan një krizë lidershipi, veçanërisht për çështjet e sigurisë si Ukraina, aq sa diplomatë të lartë evropianë thuhet se po lobojnë tek Rishi Sunak për të gjetur Winston Churchillin e tij të brendshëm dhe për të marrë mantelin që Boris Johnson ka adoptuar në mënyrë kaq bindëse në udhëheqjen perëndimore në lidhje me mbështetjen për Kievin.
Sunak mund të ketë shumë cilësi, por sigurimi i udhëheqjes së fortë dhe efektive gjatë kohës së luftës, mjerisht, nuk është një prej tyre. Rrjedhimisht, duke qenë se askush nuk është i përgatitur për argumentin e qartë se siguria e ardhshme e NATO-s është e lidhur pazgjidhshmërisht me arritjen e suksesit të Ukrainës në fushën e betejës, fuqitë kryesore si Gjermania, Franca dhe SHBA-ja e gjejnë veten duke luftuar për të mbështetur mbështetjen e tyre për Kievin.
Përfshi këtu edhe Donald Trump, ose kështu na bën të besojmë një sondazh i fundit i opinionit publik në SHBA. Një sondazh i kryer nga Wall Street Journal parashikon se ish-presidenti i SHBA-së do të fitojë vitin e ardhshëm në garën përballë Bidenit, ku Trump aktualisht gëzon 47 për qind mbështetje krahasuar me 43 për qind të Bidenit. Sondazhi tregon gjithashtu se Trump ka një epërsi të qartë në shtetet kyçe si Florida, Xhorxhia dhe Arizona.
Perspektiva e kthimit të Trump në Shtëpinë e Bardhë ka nxitur polemika midis elitave politike në të dy anët e Atlantikut, të cilët ende po ‘lëpijnë’ plagët e tyre nga ato çka pësuan gjatë mandatit të tij të mëparshëm në detyrë.
Trump nuk është Churchill! Biznesmeni miliarder është tepër kot dhe i çrregullt për të përballuar krahasimin me burrështetasin e madh britanik të kohës së luftës. Megjithatë, është thjesht e mundur që, duke pasur parasysh historikun e Trump në trajtimin e disa sfidave të rëndësishme të sigurisë, një rikthim politik nga ish-presidenti mund të ketë sukses në nxitjen e Perëndimit për të adoptuar një qëndrim më të fortë kundër agresorëve si Rusia dhe Irani.
Ndërhyrjet e fundit të Trump në Ukrainë, pa dyshim, nuk e kanë ndihmuar kauzën e Kievit. Ai kundërshtoi programin e ndihmës të administratës Biden, duke argumentuar se paratë do të shpenzoheshin më mirë për të ndihmuar prindërit amerikanë për të ushqyer fëmijët e tyre.
Megjithatë, ka disa merita për pretendimin e tij se, nëse ai do të ishte ende në detyrë, Vladimir Putin nuk do të kishte guxuar të niste pushtimin e tij në Ukrainë. Siç tregoi Trump në marrëdhëniet e tij me Korenë e Veriut dhe Iranin, ai nuk ka frikë të përdorë fuqinë ushtarake amerikane si një parandalues kur lind nevoja.
Në të vërtetë, duke shmangur ndërhyrjet e gjata dhe të kushtueshme ushtarake që kanë mashtruar administratat e mëparshme republikane, Trump autorizoi akte vendimtare ushtarake në shumë raste.
Ndryshe nga Barack Obama, i cili hoqi dorë nga kërcënimi i tij për t’u përgjigjur nëse regjimi i Asadit i Sirisë përdorte armët kimike, Trump nisi sulmet me raketa kundër Sirisë në 2017 dhe 2018 pasi regjimi vendosi armët. Një tjetër ndërhyrje e rëndësishme ishte vendimi i Trump për të rishikuar rregullat e angazhimit të përdorura nga forcat e koalicionit në fushatën ushtarake për të shkatërruar Shtetin Islamik të Irakut dhe Levantit, i cili përfundimisht rezultoi në shkatërrimin e të ashtuquajturit kalifat të lëvizjes në Raqqa.
Vendimi i Trump në vitin 2020 për të autorizuar vrasjen e Qasem Soleimani, terroristi i Gardës Revolucionare iraniane përgjegjës për zgjerimin e ndikimit keqdashës të Teheranit në Lindjen e Mesme, ishte një tjetër goditje, siç ishte roli i tij në negocimin e Marrëveshjes së Abrahamit, që çoi në normalizimin e marrëdhënieve nga disa vende arabe, si edhe ajo me Izraelin.
Ndërkohë, në Evropë, Trump mbahet mend kryesisht për arrogancën e vazhdueshëm të tij, një kritikë që mbetet po aq e vlefshme edhe sot sa atëherë. Me disa vende evropiane, si Gjermania dhe Franca, në dukje më të interesuara për të arritur një marrëveshje me Moskën sesa për t’i dhënë Ukrainës mbështetjen ushtarake që ajo kërkon për të mposhtur Rusinë, kthimi i Trump në politikën globale mund t’i ndihmojë ata të kuptojnë më mirë se ku qëndrojnë interesat e tyre të vërteta.
Trump mund të mos jetë personazhi më tërheqës në politikën amerikane, por ai nuk është dikush që injorohet lehtë. Ai mund të jetë thjesht personi që do t’i japë Perëndimit tronditjen që i nevojitet për t’u zgjuar nga kërcënimet reale me të cilat përballet./ The Telegraph
