Nga Ermal Mulosmani
Prej vitesh në Kakavijë përsëritet i njëjti kalvar. Radhë kilometrike makinash me emigrantë presin të kalojnë kufirin me Greqinë. Të njëjtat kronika televizive, të njëjtat vuajtje njerëzore, ndoshta edhe të njëjtit njerëz, të moshuar të lodhur, fëmijë të vegjël, nëna me foshnja e baballarë nervozë kërkojnë një mikrofon dhe e sulmojnë me shpresën se ja, e thamë, u ankuam! Tani dikush do merret me ne…
Ndonjëherë pala greke shton dy a tre sportele, makinat fillojnë të lëvizin, njerëzit të buzëqeshin e urrejtja të fashitet bashkë me afrimin te posta e kufirit.
Këtë radhë ishte trefish më e vështirë gjendja. Përveç formaliteteve në kufi duhej të bëhej edhe testi i Covid 19! Një procedurë që merrte kohë të konsiderueshme shtesë dhe shtonte radhët e pritjes, shtonte lodhjen, vuajtjen dhe rraskapitjen. Është e drejta e shtetit grek të ruajë shëndetin e shtetasve të vet, ne mbetet të zbatojmë rregullat e tyre.
Emigrantët e ngratë shfryjnë, shajnë sa mundet. Shajnë veten që erdhën në këtë kohë të çmendur, shajnë mallin e tyre për të afërmin, për shtëpinë, me vete betohen që herën tjetër nuk do ta përsëritin këtë ‘gomarllëk’. Mirëpo sapo vjen Gushti tjetër prapë fillon avazi… Janë 15 ditë të vetme ato të shkreta, babai në shtëpinë e fshatit është plakur, ndoshta nuk e shoh më, burri ka muaj që nuk ka parë gruan as fëmijët, djali nënën. Kohë të vështira janë por, do bëjmë si do bëjmë, malli është më i fortë se guri….
Në këtë rropatje njerëzore ndodhi diçka e tmerrshme. Një fëmijë 10 vjeçar po qëndronte në anë të rrugës. Një autoambulancë vjen me shpejtësi skëterrë në atë rrugë të ngushtë e përplot njerëz të drobitur nga lodhja! Përplasja është fatale, nëna e 10 vjeçarit ishte pak më tutje dhe e sheh skenën!
Kjo është një skenë vuajtjeje që nuk mund ta përshkruajnë fjalët. Nuk mund të përshkruhet vuajtja e një nëne që sheh fëmijën t’i masakrohet para syve. Njerëzit shpjegojnë në kamera që ambulance ishte bosh, ajo po kthehej pasi kishte dërguar pasagjerë në kufi. Është një tragjedi njerëzore, një dhimbje që të mpin shqisat e trondit edhe më zemërfortët. Nëna e atij fëmije, vetëm shpirti i saj e di se çfarë tmerri po kalon. Të gjithë lutemi për shpirtin e vogëlushit, të gjitha mendimet shkojnë për nënën e vogëlushit që humbi dritën e syrit!
Por jo edhe mendja e Blendi Gonxhes, njerit prej njerëzve më të afërt të Kryeministrit Rama, Drejtorit të Përgjithshëm të Drejtorisë së Përgjithshme të Transportit Rrugor. Gonxhja me logjikën e një derri të kënaqur, kritikonte dje mbarë shqiptarët emigrantë. E quante veten ‘njërin prej tyre’ që megjithëse edhe ai kishte mall e nevoja i bënte thirrje:
‘ky nuk është moment për të udhëtuar, se mund të çmallemi edhe në internet, përveçse për punë, hall apo aktivitete domosdoshme’!
Po i kritikonte ata hallexhinj të zhuritur që po digjeshin në vapën e Gushtit pasi ata ‘nuk duhej të kishin ardhur’!
Po pse more derdimen, për këtë fjalë kanë nevojë ata të shkretë? T’iu bësh ti leksione se për çfarë duhet të vijnë e çfarë jo? Kush je ti që merr përsipër të paragjykosh arsyet e mbërritjes së këtyre njerëzve në shtëpitë e tyre, në atdheun e tyre? Pse nuk e bëre këtë thirrje në Qershor a Korrik kur ata akoma nuk ishin nisur për në atdhe por e bën tani pas pilafit?
Mirëpo kjo nuk është asgjë çfarë perversiteti katil jashtëqiste pak më poshtë:
‘Apo kur fëmijën 10 vjeç e lë t’i presi rrugën ambulancës, e humb se nuk kujdesesh si prind/përgjegjës për krijesën tënde’
Pra Gonxhja e dha verdiktin, fëmija e ka fajin, ai i doli përpara ambulancës dhe ambulanca….Nëna sigurisht, ajo meriton të ndëshkohet me rregullat e Gonxhes!
M’u kujtua ajo shprehja e famshme e Kadri Roshit kur u vra Suloja:
‘Po edhe patrulla ç’faj ka o zoti hetues’!
Virtyti është mirësjellja e shpirtit, është një cilësi e karakterit që nuk mund ta pretendosh te një si Gonxhja. Mirëpo të kesh kurajon të bësh publik katranin helmues të shpirtit është shumë më zi se sa ta kesh atë.
Përpara se të gjykosh një nënë përpiqu të ndjesh dhimbjen e saj. Dashuria dhe mëshira janë melhem për shpirtin, dhembja njerëzore është dimension i papërcaktuar në Kodin Rrugor. Ato janë në palcën e shpirtit njerëzor, janë esenca e të qënit njeri. Provo të duash dhe do harrosh të gjykosh o katil.
Kodi Rrugor të bën shofer, polic por nuk të bën njeri.
Asaj nëne që i iku djali para syve ti i kujton Kodin Rrugor merresh me fajin e viktimës?! Akoma të pakallur në dhe?
Si u bëmë kështu, kaq të tmerrshëm, kaq të pashpirt? Normat morale u vendosën para atyre ligjore, qysh në fillesë, ato ishin Kushtetuta, Bibla dhe Kurani i raporteve njerëzore. Ligjet dhe rregullat erdhën shumë më vonë.
Dhe të mendosh që arsyetimi i mësipërm niset nga premisa mashtruese, e pavërtetë, spas së cilës nëna është treguar e pakujdesshme dhe fëmija i ka dalë përpara ambulances! E vërteta është që fëmija ka qenë në anë të rrugës dhe Ambulanca i ka ardhë dhe e ka fshirë përpara…Këtë gjë e thonin të gjithë dëshmitarët okularë të pranishëm. Mirëpo Gonxhja nga Tirana e di më mirë këtë punë…
Gonxhja nuk është njëri nga ata emigrantët siç do ta paraqesë veten në statusin e tij të FB. Ai është Drejtori i madh i Patentave, kompania e gruas së tij është përfituese e qindra mijëra euro para publike. Gonxhja nuk shkon në Kakavijë, ai fluturon përmes aeroporteve.
Mirë moral e ndjenja ske po as frikë nuk ke o njeri? Po akuzon një nënë si fajtore të vdekjes së të birit. Një nënë që ka humbur gjithçka mendon se ka fuqinë të përballojë një akuzë të tillë?! Për më tepër të padrejtë.
Ti qofsh!
/Express
