Akademikë amerikanë si Charles A. Kupchan, që propozojnë “spastrim etnik paqësor” për zgjidhjen e problemit Kosovë – Serbi. Përmes kryegazetës liberale, të famshmes “New York Times”.
Të njëjtat teza u propozuan edhe nga studimi i financuar nga po aq të famshmet fondacione të shoqërisë së hapur në Beograd. “Shoqëria e Hapur” trampolina prej nga kanë nisur karrierën shumë prej liberalëve e thirdwayistëve të sotëm në Ballkan e Evropë.
Dikush mund të vrasë mendjen: si ka mundësi që liberalët, New York Timesi, think tanket, sorosianët e revolucioneve ngjyra-ngjyra, këta njerëz babaxhanë paqedashës, na qenkan duke mbështetur propozime me origjinë direkte hitleriane, siç është “spastrimi etnik paqësor”? Edhe zgjidhjen e problemit Kosovë – Serbi po e ëndërrojnë si “finale të madhe”, duke i bërë jehonë të famshmes “final solution” të xha Adolfit.
Dy, për mendimin tim janë premisat e përgjigjes. Fiksimi liberal me neutralitetin, dhe frika e tyre prej popujve. Këto i çojnë ata herët a vonë në apori apo në fashizëm.
Neutraliteti i tyre vjen nga trajtimi i secilës marrëdhënie njerëzore si marrëdhënie shkëmbimi, e ngjashme me tregun, në mos marrëdhënie tregtare, e shpjegueshme përmes rational choice apo rational expectations theory. Secili diçka jep për të marrë diçka, kështu, Kosovës iu dha liria e pavarësia, tash dhe Serbia duhet të marrë diçka.
Ky neutralitet i bën të mos shohin viktimë e agresor. Shqiptarët po ashtu, na thonë, paskan kryer krime lufte, ndaj njëjtë janë me serbët, veç në sasi ndryshojnë sepse serbët kishin takat më shumë.
Harrojnë se dhuna e shqiptarëve erdhi e u formua në kushtet e shtypjes, pushtimit dhe diskriminimit, kur u gjendën të padëshiruar në vendin e vet, dhe jo vetëm nga ana sasiore por edhe cilësisht ndryshon prej dhunës së organizuar prej një shteti, me institucionet, ushtrinë e policinë e vet.
Frika e liberalëve ndaj popujve i bën ata të mos e kuptojnë asnjë impuls dekolonizues. Për ta popujt janë turma, kufijtë të pakuptimtë, çlirimi eufemizëm, vetëvendosja populizëm. Ndaj ata gjithnjë janë apologjetë të secilës status-quoje, dhe kur i befason çekuilibrimi i status-quove, parapëlqejnë gjithnjë zgjidhjet nga lart.
Në emër të ruajtjes të së drejtave të një komuniteti, ata krijuan një apartheid të ri, me komunitete homogjene, me eksterritorialitet, me të drejta speciale e me veto. E tani duan ta përjetësojnë atë apartheid përmes “spastrimit etnik paqësor”.
Prandaj edhe i dashuri i liberalëve dhe i fashistëve, Vuçiqi, e quan Millosheviqin lider të madh, por të dështuar. Të madh, sepse e kuptoi me kohë nevojën për spastrim etnik si çdo fashist. Të dështuar, sepse nuk e bëri paqësor, siç duan liberalët.
—-
Të nderuar liberalë e fashistë që qeverisni botën dhe akademitë.
Ne ua kemi thënë se decentralizimi etnik do të çonte doemos në ndarje e në luftë, jo në integrim siç thoshit ju. Integrimi vjen kur punohet e jetohet bashkë, jo kur krijohen komuna homogjene e zajednica etnike. Integrimi vjen kur merret përsipër përgjegjësia për krimet e luftës nga agresori, e kur viktimës i lejohet vetëvendosja politike.
Shqiptarët nuk kanë asnjë problem historik apo aktual me minoritetet. Shqiptarët, me gjithë varfërinë e tyre materiale e intelektuale, dinë të jetojnë me minoritete, pa i diskriminuar dhe pa i përjashtuar, siç kanë bërë në shekuj. Pengesa të kësaj bashkëjetese bëhen vetëm ndërhyrjet nga jashtë për të krijuar “superminoritete” bllokuese e me të drejtë vetoje, si të bardhët në Rodezinë e dikurshme.
E në vendet ku shqiptarët janë minoritet, as mos t’u shkojë ndër mend të provoni çrrënjosjen e tyre. Do rezistojmë siç kemi ditur historikisht
