Nga Edlira Gjoni
Xhaxhi im është 77 vjeç. Burrë lab me karakter, me taban. Pa zbardhur çohet çdo ditë e kujdeset për gjithçka i sheh syri në fushën e pamatë mbi Orikun e vjetër.
Nget motorrin me siguri të admirueshme. Di të përdorë mirë tabletën për të folur me Skype a me what’s up me fëmijët, nipat e mbesat në Itali, Greqi a Suedi. Babaxhan në zemër e në sjellje.
Një herë në muaj shkon në bankë për të tërhequr pensionin. Nxiton, se në shtëpi është shtylla, me gjithë flokët e mjekrën e bardhë si bora.
La motorin jashtë të premten. Futi maskën në xhep. Shkoi te arka. Priti me durimin e pakrahasueshëm që e karakterizon. Mbaroi punë. Futi ato pak para në xhepin e jashtëm të këmishës.
Motori ishte vetem 2 metra larg bankës. Doli!
“Ndal! Ndal!’
Picërroi sytë babaxhani im lab.
“Ça ka ndodhur more djem”?
“Ndal! Shoku qytetar! Ku e keni maskën”?
” Ah shejtan, ja këtu në xhep e kam. Se vënë e kisha aty brenda”
‘Epo nuk e ke tani! Urgjent kartën e identitetit”
Ai vijonte t’i vëzhgonte.
“Daleni more se ja ka e kam’
“Kartën, shoku qytetar”
“More mua s’më keni as shok e as qytetar për atë punë. Po bëni ç’bëni e veproni, se i duhen 30 mijë lekët e mia qeverisë”
Blloku shkarravitej me shpejtësi skëterrë. Gjoba u firmos rëndë-rëndë.
“Të fala kryeministrit. Kartën do ma jepni, apo ju duhet për numër”?
Mori gjobën, ajrin triumfator të policisë sypatrembur, dhe hipi në motorin e thjeshtë, për të ikur në farmaci, pastaj për shtëpi.
Me 3 mijë lekë të reja më pak.
“More të bëhet mirë Shqipëria, pa i jap dhe këto që më ngelën”- tha me të qeshur.
Xhaxhai ka një mori nevojash shëndetësore e farmaceutike. Asnjëherë “shteti” nuk është kujtuar për të. Shërbimet spitalore ia mbulojnë fëmijët, kur ka nevojë.
“Shteti” shënoi të parën marrëje-dhënie me labin tim: i vuri gjobë për një maskë që nuk i doli koha ta rivinte.
Mbresëlënëse! Më të mirë se regjimi aktual, nuk kishte parë xhaxhi im bablok.
