Pak dashuri !  Pak dashuri!

Pak fllad dashurie,  o diell, o hënë, o qiell…

Në përulje  fundosuni…për pak dashuri… në këtë errësirë memece… ku fijezat e shpirtit luajnë pa juri një melodi të çjerrë,

kur natyra ulërin prej ç’virgjerimit shtazarak dhe ekspozohet  si një vatër imoraliteti… dhe Ti ecën duke u munduar të fshehësh apo të kapercesh…duke mos dashur të bëhesh pis…por kjo dhimbje e një kënetë imune  të shfaqet përpara  si një faturino autobusi i çeftifikuar…

Ehhh… Dhimbje e s’di ç’të dhemb,  dhomat e personalitetit  janë por janë mbyllur se nuk janë…

kush po i thyen duke qeshur në verbëri… poçat e dritave të shpirtit…?!…paqe kërkohet por nuk ka, ehh… si mund të ketë… kur në fakt errësira tash është fatura  e një zinxhiri të madh njerëzor.

Urren pa ditur ç’urren,  tenton të duash pa ditur sesi… kë dhe çfarë…

Pak dashuri!

Njeri… ! O ju heronj të dekoruar… dhe të tjerë që kërkoni të dekoroheni me çdo kusht   nga njerëz të vdekshëm… me çmime që i bren tënja  dhe i përpin si e babëzitur thellësia e dheut’ si pretendoni ta dëgjoni melodinë e jetës… kur të kapur për dorazi kërceni nën shurdhërinë e hijes së vdekjes….

Njerëz që shkatërroni dhe ndërtoni sërisht për të shkatërruar…

Vetëm pak fllad dashurie, ju lutem, arsye s’keni…?!

E lajthitet o daullexhinj amatorë… e burgoset qenien në një akuarium të cekët… ku shpresa e vetme është ndriçimi i errësirës… si e vetmja dritë jetë mes kësaj vdekjeje shpirtërore… nata e pa gjumë… ishull i pa shpresë…Ehhh…

Ehh!… ta kisha shkresën magjike për të bërë pakëz dritë…

Me flakën e  fundit të saj… qiellin e kësaj natë të errët do e respektoja me shumë finesë… duke i dhënë jetë  mallit të tije për një tymnajë duhani… ku cigarja do të digjej me klas nga parada profesionale e ushtrisë së për thithjes shpirtërore… Ehhh… moj Zemër flakëruese…

Paketoheni n’errësirën pa gjumë dhe pa dritë…

Askush s’po dëgjon, çirrem kot më kot…

Hesht more, pusho!… por beso, o shpirt…

Zoti do veprojë dhe do i ndezi DRITAT…

Zoti po dëgjon…unë këtë mirë e di… cila është koha jote për këtë lokomotivë njerëzimi o ZOT…?

Engjëjt do  këndojnë do jetë shumë afër DRITA…

Ejani lutuni me mua… që të mund të çlirojmë pushtetarët grabitqar të kësaj botë.

Do bëjmë përpjekjen tonë edhe pse errësirë e madhe… mendimet pozitive do jenë drita e plotë e dashurisë.

Mos harroni:

Balli i juaj edhe pse tejet i rudhosur… do të percjelli paqe… vetëm atëherë… kur të puthi  ftohtësinë e egër të tokës… kur besnikërisht aty do të bjeri në lutje…

Nga përulësia njerëzimi do të përqafoj shpëtimin…

Zot… falu gjumin… Mos i lë në përsiatje

ato sy dhe buzë që pëshpërisin për pak DASHURI.

Le të ecim në DASHURI…

*Ervis Meço