1.
barkë e braktisur tek moli i vjetër
përkundet lëkundur
me xixëllima qiejsh
sirenë që fle mbi ujë e magjepsur
cima rënë thellë,
tendosur prej makthesh
myshk algash mbështjellë shpështjellë
gërsheta lianesh
2.
dielli i kuq
detit tutje përflaket
një “ffshshshsh…” vjen si frymë
e zbrazet
me dritën që sa vjen e mpaket
një pëshpërimë përshpirtje shtyn dhe ysht
valëzat rreth barkës
ia rrënqethin buzën
me mijëra xixëllima t’ylberta fjale
me afsh e aht ajri i ndezur njelmet
përzishëm uji blujeshiltë bruzet.
3.
një pulëbardhë atje lart
shkund pendlat me grimca të kaltre
çukit çuditshëm furishëm direkun
kryquar me kulm drejt polit
goditja jehon si kordë harpe
mors i ethshëm alarmi
sikur zogu po shkruan një tekst drame:
mesnatës së shurdhër a mëngjesit si qelqi
nga llurba ku prehen si gjarpërinj lianet e gjelbra
do të ngrihet një masë e stërmadhe deti
barkën ta rrënojë megjithsej
në heshtje ta përpijnë humbellat e zeza!
4.
i zi nga ndajnata
kërcet e hepohet direku
përgjysmë e ndan qarkun që mbytet bojëgjaku
si sirena alarmi
rrahin furishëm palët e ajrit
dy vela të bardha të bardha
në elipsën mes kiçit dhe bashit
ritëm trokéu ajo klithma: fi-fiiu!
me patkonj ajri ngarend në t’errët
një kod mors me ngricë veriu
çan mugun e njelmët t’eterit
5.
dhe ra qarku i diellit
martir i zjarrit të vet në humnera
si bir njeriu shuhet në det
mes flakërimash i vetmi
heshton ulërimë pëshpërima
gjithkëndi e gjithkahja
6.
zogu orakull
prek ujërat e lashta
me gjoks e me flatra
bojëgjaku
me gjoks e me flatra
barka trok ere velëhapur
çliruar lianash
me klithma qiell-valën e matka
7.
o fat i vulosur përjetë
nën dallgë ma fsheh çarkun
o qiej përpirës njësohi një çast me honin e thellë
e ndritmani tej e përtéj udhën e shkretë
dhe hapu o det
si gjoks nositi,
ti hapu
qiell-det
një grimëkohë të vetme
ta kem sërish atë mall në jetë!
po barkë e braktisur as merr e as jep
8.
në jerm
pulëbardha s’e di
që n’akullin-eter
po e nis tekst-dramën e vet
2012 – 29.8.2014