Entela Tabaku Sorman
Entela Tabaku Sorman, poetja “e mbyllur” deri tani në “guaskën” e lirikave të saj, shpërthyese në tufën e poezive që paraqesim ekskluzivisht më poshtë; një përfytyrim i lëndës shpirtërore ku ndjenjat gjejnë strehën sa të brishtë aq dhe të fortë, duke krijuar metaforën e gjallë që lëviz një me natyrën, me shqisën, me njeriun, që transformon perceptimin në një realitet gjurmëlënës. Paralelja e ciklit të jetës, që zbrazet nga embrioni i imagjinatës e pështjellohet në prekjen e gjallë të qenies, duke dëshmuar qëndresën shpirtërore dhe forcën e personalitetit femëror
Kange guackash
Prolog
guacka
gjithkund
të qeta
si në fund të detit
s’e dinë
deti i ka hedhë në breg
me kohë
nën kambët e mija i ka hedhë
po unë i shkel me kambë të buta
e qeshem
m’i gicilojnë thembrat
guacka
gjithkund
mospërfillëse
si kur ishin të mbylluna
s’e dinë
deti ia ka gërrye përmbajtjen
me kohë
nën kambët e mija i ka hapë
po unë i shkel me kambë të buta
e qeshem
m’i gicilojnë shputat
guacka
gjithkund
por unë
veç qeshem
1. unë jam një guackë e thyeme
sa pa u thye
isha e pathyeshme
derisa thyemja erdhi
pathyeshëm
pakthyeshëm
tash rri thyeshëm
guackë e thyeme
gjithshka thehet
në thyemjen teme
të pakthyeshme
2. unë jam një guackë e bukur
kaq e bukur
sa as ti nuk po mundesh
me m’i nda sytë
veç më vështron
bojë alle jam
më lakmon
në gishta të ndihem mirë
brenda jam e butë
jashtë jam e vrazhdë
nuk mund t’i përmbahesh
kësaj bukuri
ti më don
e di
prandaj
më merr
mos më len këtu
kaq e bukur në një ranishtë
sonte vjen batica
më gropos
nesër s’më gjen
mbasnesër
më merr sot
me vedi
më var në qafë
hajmali
ose më ço tek ai
t’i baj magji
t’i bahem ti
3. ne jena dy guacka
ne jena bashkë
kështu ka kenë
kështu ka me kenë
gjithmonë
në fillim kur putheshim
puthiteshim
brenda kishim jetën
gjallë
valë
njomë
shtrëngoheshim
mos me e humbë
mos me e tretë
mandej na mori deti
lumi na mori
jeta na iku
për buzësh
e u çputhëm
çputhitëm
kujdes kur na shkel
tash
një fije e hollë na lidh
na mban
mos me u humbë
mos me u tretë
pa njena tjetrën jena vetëm
me njena tjetrën jena
bashkë
4. unë jam guacka që mblodhi dje jot bijë
mos më pyet pse
se nuk e di
më solli këtu
e më harroi në shi
por rrugës më shtrëngoi fort
11 vjetët e saj më mbështollën
përqafim
në ta u pastrova
pagëzova
ia ndjeva andrrat dhe lojnat
frikën
dashurinë
më mbushi me shpresë
me adhurim
nëse një shpirt i tillë ekziston
gjithshka ka kuptim
prandaj në shi po rri
në verandë po rri
larg detit
larg ranës
për të po rri
e lumja unë
e lumja ti
5. unë jam mbretnesha e bardhë
ulë në fronin e zemrës
mbretin tem po e pres
rana më mblon
e vala më zblon
dielli më vlon
e hana më zbardhon
zbardhet e erret
zbardhet
erret
zbardhem
errem
kur
kur vjen
kur vjen mbreti
jem?
6. unë jam një “ostron” “ostrica” “oyster”
ti emnin në shqip nuk ma din
mos më thuej se s’jam gocë deti e vërtetë
se jam veç një guackë
langu jem
dashuri
të ndez
të përpin
të rrëshqas në grykë
dëshirë
buzët
një herë po më shijove
magji
dridhen
e afshojnë
e më duan
sërish
mos më thuej se pa shpresë
guackë po rri
pse edhe kështu
ti kur më sheh
më din
Epilog
çudi e madhe para dy javësh
thotë pronari i shtëpisë
tamam atë mbrëmje që mbërritët ju
plazhi i madh u mbush tej për tej me guacka
kishte kohë që nuk ndodhte
katër netë me radhë nga nuk mbinë
të mëdhaja sa pëllëmba ime
portokalle
të bardha
të zeza
mbas çdo zbatice i shihje
si i ikshin oqeanit
si hapeshin
e shfaqeshin
sikur i përgjigjeshin një thirrje
vinin e vinin
këndonin
u çmendëm pas tyre
të gjithë
kishte kohë që nuk ndodhte
tamam atë mbrëmje që erdhët ju
tashti që po shkoni
plazhi është bosh përsëri
veç ato guackat e holla e të tejdukshme
na bëjnë shoqëri
ato memecet që nuk flasin
qetësi
ndërsa ai flet
gishtat i zhys në rërën e lagët
lamtumirë!
(Bretagne, qershor 2014)