Po, si Tit Livi dhe ai kish qëndrue
në shatorre t’vet, por qe i padukë
me ranishtet e paskajme rrethakue
dhe letrën nga Roma duersh tue e ndukë.
Dielli digjte. Me radhë për t’satën ditë,
fill, pa një pikë ujë brodhi visesh prush,
çka ia tradhton tash syri i zbërdhylë
e mbetë s’i ka ma fije jargë në gushë.
Dielli digjte. Qe rritë zhiva në shtyllë.
Hymjen e shatorres e zu rana e kobtë
nësa shestonte, ndër vramendje mbyllë,
cila lagështi u ba lagshti për lottë.
1963
* * *
Mbasi prej gjindjes u gardhnova,
prej vetes m’u gardhnue rrah t’ia dal,
jo gardh prej shtagave të gdhenduna,
porse pasqyra vlen për këtë hall.
Kundroj këtu tipare sall të vrame,
kreshta, suka që nëngusha mban,
trilazhi për çiftet e ndame
asht pamja ma e mirë e murit që na ndan.
Vërshojnë aty dritores muzgjet turr,
gargujt e mëdhaj arës së lavruar –
liqeni vetë – mu si një plasë në mur,
me dhambë bredhash rri kuonëzuar.
Këqyr atë
çka birave t’liqejve
a prej çdo pellgu ende të patharë –
këndej shket zvarras bota e përtejme
ose kjo jona jashta hiqet zvarrë.
1966
perkthimi: Agron Tufa
