Agron Tufa
Është pjesa ime e kafshës që më mban njeri.
Nuk rrojmë si hije këtij dheu
ndonëse hije kthehemi. Herëdokur…
Prej së tërës nuk vdes vetëm pjesa,
ai substrat fluid që shumëzohet me spore
n’eterin hakërryes të një kujtese përndjekëse.
Kështu do t’i bartim n’amëshim,
në disqe fluturuese
fantazmat ngashënjyese të pengjeve.
Djaloshi që ka nis me u ba engjëll
s’është pos se mitra e një varri të ardhshëm ajror
me një ushtri fantazmash kryengritëse.
Herët a vonë, ata do shpërthejnë,
ata do mësyjnë
me babëzinë dhe urinë
për hajet e harlisura tokësore.
Mua më mban njeri pjesa ime e kafshës.
Tërë jeta ime kalon në shërbim të saj,
si shkabës së përrallës. I vetëm jam
me urinë e kafshës përbrenda, rrethuar
prej hordhive inkuizitive të moralit
që sokëllin, kërcënon. Nganjëherë
hordhia më avitet miqësisht. Më ofron
shkopin dhe kulaçin. Hera-herë ia dal
t’ia shuaj urinë Kafshës (atëbotë
fundërroj në një paqe fashitëse,
sikur prej meje sapo janë shkarkuar
tonelata zhavori të zi). Po kafsha
zgjohet prore me një uri të re. Therëse.
Pickuese. Kërkon egzistencë të paqtë
nën shantazh. Kërkon të veproj. Ia zë
frymën, gojën e çapëlyer, shkep mish nga vetja-
tërë Pemën e Dijes e rrëzoj përtokë…
Mandej vjen vakti i pijeve: verëra të rubinta,
nektar, ambroz… Mandej, prapë,
me ninulla që çelin si farëra dykotiledone
e vë sërish kafshën në gjumë. Kështu
i jap vetes kohë me u gatitë kur kafsha të zgjohet.
Po kur mor Zot do të lodhet,
të bjerë e alivanosur, në ditët e saj të mbrame
kafsha
e tok me të dhe unë?
O, deri atëherë,
gjallë kanë me ma ngrënë zotin dyshimet…
Po sikur unë të vdes dhe kafsha të mbijetojë –
Kush do ta ushqejë kafshën e gjorë?
Po sikur të vdesë kafsha,
a do t’ia dal vallë me ushqye
një lukuni të babëzitun me fantazma?
Kur mendohesh kaq gjatë, ngatërrohen të tana
dhe vesh s’ke me e marrë: kush të mban njeri –
Kafsha apo fantazma?
Qershor 2013
FRANÇOIS VILLON (1431-1463)
LETËR MIQVE
Mëshirë, mëshirë për mua, Fransuanë,
dëftoni, o vëllezër, shokë besnikë,
ditët i shkoj i mbyllur në hapsanë
e jo në ekskursione dhe piknikë,
në këtë gropë më zbritën me çikrikë,
ndaj kush nga ju pret paret me gërshërë,
shpejtoni, kush vërtet është zemërgjërë,
fëmijë, vashëz, plak apo djalosh,
aktorë, valltarë e dijetarë, të tërë,
do ta lini Vijonë këtu përposh?
Dhe ju, psaltë që dot s’ia dilni mbanë
detyrës me ata zëra aq komikë,
dhe ju, rrugaçë të grindur me paranë
dhe ju, o muzikantë me harmonikë,
mos vononi, se vajti dëm, kam frikë.
Dhe ju, poetë që, botën kur të lërë,
do t’ia qëndisni vjershat me gjilpërë,
një copë herë pasi e zvarritën osh,
e hodhën, po ju them, mu në një vërë,
do ta lini Vijonë këtu përposh?
Ngutuni ta shikoni fukaranë,
ju, njerëz të mëshirshëm dhe fisnikë,
që mbretëreshat lindur nuk ju kanë,
por jeni bij të Zotit, edhe pikë!
Nuk po i sillen mirë as dhe njëçikë,
masella krejtësisht i është shpërbërë,
ngaqë s’i japin bukë, por tërshërë
dhe, që të mos qëndrojë me barkun bosh,
pi vetëm ujë të ndenjur, të pëgërë,
do ta lini Vijonë këtu përposh?
Princa të lartë, përvishni ato llërë
dhe bëni gjithë sa keni për të bërë,
lidhur në litar hidhmëni një kosh,
se edhe derrat rendin sërë-sërë
ndonjë derr hungërimën po të zërë,
do ta lini Vijonë këtu përposh?
përktheu Romeo Çollaku
