John Fowles
Na rronte dikurëzaj një princ, i cili besonte çdo gjë përveç aso gjërash, të cilat nuk u besonte. Besonte ay more shokë një princeshë, ay nuku u zinte besë ishujve e as nuku besonte në Zotynë. Babai i princit, mbreti, i thesh atij se këso gjërash nuku bëjnë vaki mi dhe. Njëmend, në zotërimet e të atit nuku keshte as princeshë, as ishuj e as shënja e Zotynа; dhe princi more shokëni, i zuri besë babait të vet. Por sesi njëditëzaj princi mori arratinë pe pallati dhe hop, u gjend në një tjatër vend. Nga ky vend i huaj bregdetar ay mund të shikonte ku të donte ishujt, e në këto ishuj, dallonte ay ca krijesa të çuditshme që të kallnin drithma në gjak dhe që të bënje të ndalnje frymën. Nësa princi po merrej me kërkimin e varkave, iu qas pranë një njeri i veshur me rroba mbrëmësore.
– Janë pe të vërteti këto ishuj? – pyeti princi.
– Ta pret mendja, pe të vërteti janë, – i tha njeriu me petka mbrëmjeje.
– Po këto krijesa të çuditshme që të ngrijnë gjaknë, kush janë?
– Ato janë bash princeshat pe vërteti, o burazer.
– Atëherë edhe Zotynë duhet të ekzistonjë pe vërteti! – briti princi.
– Po unë Zoti jam, dora vetë, – i gjegj njeriu më rrobë mbrëmbjeje dhe iu përkul me temena.
Princi i ri i theri me të katra, sa i hanin këmbët, drejt në shtëpi të vet.
– Kështu de, na u ktheve, – e përshëndeti i ati-mbret.
– Po, por kam parë ishujt, kam parë dhe princeshat dhe parë kam edhe Zotynë vetë, – iu gjegj me ton qortonjës princi.
Mbreti ia ktheu pa u turbulluar:
– Në fakt, nuk ekzistojnë ishujt, as princeshat dhe as Zoti.
– Po unë ata i pashë!
– Pa më thuaj, si ishte veshur Zoti?
– Ai qe veshur me rroba mbrëmjeje.
– A i kishte të përveshura vallë mëngët e xhaketës?
Princi ndërmendi që mëngët të përveshura i kishte. Mbreti buzëqeshi.
– Kjo është një rrobë e rëndomtë magu, të kanë gënjyer.
At’herë princi u kthye sërish në vendin e huaj, shkoi në po atë breg dhe takoi sërish njeriun me veshje mbrëmjesore.
– Mbreti, im atë, më tregoi se kush je ti, – shpalli princi tërë siklet. – Ju më kishit gënjyer herën e parë, por kësaj here nuku do t’ju ecë. Tani e di që që këta janë ishuj pe vërteti dhe princesha pe vërteti, ngase ju vetë jeni veçse një mag.
Njeriu në breg buzëqeshi si përgjigje:
– Ti vetë je gënjyer, vogëlushi im. Në mbretërinë e zotit tët atë ka ishuj e princesha pa hesap. Por yt atë të ka nënshtruar me magjepsjet e tij dhe ti nuk mund t’i shquash ata.
I menduar e gjithë dyshime, princi u kthye në shtëpi. Me të parë babanë, ia nguli vështrimin drejt në sy.
– Baba, njëmend ti s’je pe vërteti, por s’je tjetër përveçse një mag?
– Po biri im, jam veçse një mag.
– Domethënë, njeriu në bregdet ka qenë vetë Zoti?
– Njeriu në bregdet është një tjetër mag.
– Unë duhet ta mësonj të vërtetën, të vërtetën që fshihet pas magut!
– Pas magut nuku ka asnjë të Vërtetë, – shpalli mbreti.
Princi u trishtua pangushëllueshëm. Ay tha “Unë do vras veten!”. Me anë të magjisë, magu grishi vdekjen. Vdekja hyri në derë dhe me shenja, i tha princit t’i afrohej. Princi u drodh. Ndërmendi princeshat e bukura, por jo pe vërteti dhe ishujt jo pe vërteti, por të bukur.
– Si t’ia bëj hallit? – rënkoi ay. – Do ta duroj, do ta duroj këtë!
– Ja pra, biri im, – i tha mbreti, – ja që dhe ti po fillon të bëhesh mag.
Përktheu: Agron Tufa
Marrë nga “Fjala review”
