Disa poezi të përzgjedhura nga “Ëndërr e falur” e Shaban Resulit, botimet “Dialog”, Maqedoni. Një nga poetët më të njohur shqiptarë në Maqedoni dhe i çmuar në mbarë letërsinë shqipe, përveç opusit krijues të veçantë si poet, prozator dhe autor dramash, na mahnit misioni krijues dhe kulturor fisnik i tij si përkthyes, botues, ndërmjetësues në mes të letërsisë maqedonase dhe asaj shqiptare
Resul Shabani
SHËN NAUMI
S’ka guxim të më dalë ta shoh
Se do më magjeps me bukurinë
E trupit që ka, zemër mbi zemra,
Dhe me tik-takun e amshimit
Si ritmi i jetës sonë
Dhe si rrjedha e Drinit
Që ndanë më dysh liqenin.
Një gur, arkivol, fron, lavdi, bukuri;
E vë veshin dhe dëgjoj.
Të gjitha rrëfimet më të larta të kohës
Rrjedhin në këtë legjendë.
Shën Naumi rri ngrysur me mjekër të gjatë
Dhe më lut ta përfytyroj.
Balsami që askush formulën s’ia di
E bën të më flasë me gojë,
Kurse unë këto vargje t’i shtroj
Mureve të bardhë të ëndrrave
Dhe ditëve
Që vijnë.
Perëndia aty rri këmbëkryq
Dhe merr namin e vet
Të ftohtë dhe të bardhë, si mëngjesi.
MANASTIRI
Gjaku në afreskun e njomë,
Një mijë vjet më fjeti
Në pamjen e Onufrit
Dhe zografëve të tjerë,
Në faqen e fëmijës,
Me lotin e pelikanit,
Si ngjyra e mjeshtërimit të fshehtë,
Në këndin e zi të territ
Mes mureve,
Ku drita nuk prek.
PËRSIATJE TRI DITË PARA VJESHTE
Derisa unë ngrys ditëvjshtën e vakët
Te këmba e urës së ujit,
Urës me dërrasa të çara
Prej marrëzie, prej mërie – xhelozie,
Urës me parmakë dafine
Prej mirësie, prej bukurie – dashurie,
Mbi të cilën shkel këmba jote e bukur,
Nën të cilën noton krahu yt – flutur;
Ti shpërndan mjegullën e dendur,
Prej portretit tim të venitur.
Po ti, sirenë vale, zanë dallge, orë liqeni
Ti, nuse nuri, nuse syri, nuse zhuri;
Ç’kërkon në varfërinë time
Më të varfër se varfëria?
Derisa ti mbjell luleborën
Në shpirtin tim të shkretuar,
Sjell fllad pranvere
Në vjeshtën time të vonuar,
Unë s’jam i zoti të të fal
Asnjë ëndërr për ta ëndërruar,
Asnjë shpresë për ta shpresuar,
Veç një tufë rrezesh,
Që as dritën s’e ndriçojnë,
As terrin s’e zbardhëllojnë
Dhe një qiri të ndezë me lutje Shën Mërisë
Syri i keq mos të të shohë, sy i keq i xhelozisë.
Strugë, 18.9.‘12
KËNDON KUMRIA
A është vonë që njerëzit
I kanë fikur dritat e syve?
Marr të pi – vetëm s’më pihet,
Marr të vritem s’më del gjak;
Dru e gur zhur o valë
Vetëm ngjyrë dhe vetëm pikturë.
Zgjuar eci, mbi vete mjegull;
A është vërtetë vonë,
Apo ende s’jam zgjuar i tëri?
Në cilat vite po hynë vitet e mia,
Në cilat rrudha, në cilat valë?
A është vërtet kohë e ftohtë,
Apo fryn një fllad pranvere?
Ç’po ngjet me shqisat e mia?
Marr të marr rrugë e shtrati
Vjen pas meje si anija që fundoset.
Me katërqind duart e mia
Mezi i shtrëngoj gishtërinjtë e mi.
Këmbët vetë përpara më shpijnë.
Do të arrij sidoqoftë.
Poezi
Biçikleta e verdhë
Robert Hass
Gruaja që dashuroj është lakmitare,
por e refuzon lakminë.
Ajo ecën kaq prerë.
Kur e pyeta se çfarë do,
ajo më tha, “Një biçikletë të verdhë”.
Diell, luledielli,
lëpusha në anë të rrugës,
një gardalinë, shenja
që thotë prit, flokët e saj,
sytë e maces, urinë e tij
dhe një biçikletë të verdhë
Njëherë kur bënë dashuri në mes të natës dhe u kënaqën paq,
kishin uri dhe kështu u ngritën, u veshën e nganë
për në qendër të qytetit te një dyqan 24-orarësh që bënte petulla.
Fëmijë nga Çikago shtynin kohën përjashtë, disa të dehur
dhe një zezak shiste drogë. Tamam në hyrje
ndodhej një grua me një veshje të hollë
të pikturuar me motive floreale. Ajo ishte zbathur.
Fytyra e saj qe mbuluar me puçrra
dhe lëkurë të tharë që po rripej. Puçrrat dukeshin si rrush i thatë
dhe fytyra ngjante si një kapuç ndriçuesi
bërë prej lëkure, e rrënuar nga drita, e flakur përtokë.
Ata menduan se ajo mund të ish e uritur
dhe kur u kthyen pas me një qese të bardhë
prej letre plot me petulla të nxehta, ndalën dhe i ofruan asaj një.
Ajo i pa përtej syve të saj të vegjël, të egërsuar,
tundi kokën një copë herë dhe u tha me mirësjellje “Jo”.
Kënga e saj për biçikletën e verdhë:
Varkat në gji s’dinë asgjë për ty,
Mjellmë, lozonjarja ime!
