Luan Rama
«Kur bie shi, ti thua kohë e bukur », një libër intim, me një tufë letrash dashurie që shkrimtari Luan Rama i ka të përfshirë në një botim të shumë viteve më parë, po që nuk arritën të kenë një jetë të gjatë nëpër biblioteka. Janë letra të shkruar jo thjesht në frymë të ndjenjës, por lirizmi kthehet në një romantizëm letrar si pasqyrë atipike e formës dërguar gruas së tij Silvit, nga në pika të ndryshime të globit kur ka qenë me misione diplomatike apo misione ndërkombëtare. Më poshtë kemi përzgjedhur disa prej këtyre letrave, ekskluzivisht për «standard»
Këto „gjethe“ ngjizur në gërma u ngjajnë gjetheve të rëna të një vjeshte të artë. Kanë rënë paqësisht, janë endur si copra papirusesh nëpër flladin e kohës, në udhë të largëta dhe shpesh në mungesë, gjersa kanë prekur lëndinën e gjelbërt ende. Edhe ashtu të shkëputura nga trupi i tyre, pleksur në jetën tonë të përbashkët, ato shtriqen në kënaqësinë e një jete të ëmbël që ende s’ka mbaruar, e një jete të nxituar dhe shpesh të pagjumë. Qëndrojnë të lëshuara ashtu, si trupat e dehur të një çifti pas dashurisë dhe ekstazës. Tablo të thjeshta dhe realiste, me ngjyrat e veta që na përkasin vetëm ne të dy, ku ka dhe ngjyrë okër, të kuqe, blu, jeshile si dhe të zezë apo gri në ditë trishti, mpiksje ku ngjyrat janë trazuar aq shumë sa vështirë të thuash se e ç’ngjyrë është. Çdo qënie njerëzore ka magjinë e vet të drithmës dhe të përkushtimit. Po kështu dhe ne, në ankthin se një ditë duke ngjitur shkallët do të vijë mungesa e madhe dhe zbrazëtia…
Dita e 1 tetorit ishte dita e piktakimit tonë në vështrimin e dashuruar të parkut të „Kursalit“ të vjetër, apo siç u quajt më vonë „Kafe Rinia“. Aty mes shoqeve të tua gjimnaziste, adoleshentet e gjimnazit „Sami Frashëri“, para një akulloreje, ti mbete e përpirë dhe e gozhduar nga vështrimi im ngazëllues që s’të shqitej përballë. Ishin sy që flisnin me gjuhën e tyre të shenjtë. Dhe ëngjëlli tu afrua dhe të pëshpëriti diçka që ti nuk e besoje.
I shkruaj këto rradhë dhe këto tridhjetëepesë vjet më rikthehen si në një film: ditë me diell e në shi, rendje duke kërkuar me ankth njëri-tjetrin, trishte, ekstazë, ditë që ndereshin në një pritje të madhe, rrugëtime të përbashkëta, gjithnjë me miq, rruga „Asim Vokshi“ nën dritat e zbehta, braktisja e dhomës së gjumit nga dritarja dhe kthimi në ag, apo nata e dehur në barin „Drini“… prindërit, fëmijët tanë.
Ne e jetuam dashurinë tonë mes miqsh, në fytyrat e mirësisë, ku dashuria ngjizej dhe më shumë. Këtë dashuri e ndamë dhe me ta. Baret, kafenetë, ikjet në plazh me trenat e vjetër, ngjitjet në këmbë në Malin e Dajtit, kthimi i së djelës, të qeshurat tona që kumbonin nën qelqin e pastërt të sinqeritetit. Dhe gjithnjë dëshira për të ardhur te ty. Më kujtohet edhe ajo natë, kur i humbur dhe i dergjur në dhimbje preva pëllëmbën e dorës që të të shkruaja një letër me gjakun tim. Dhe ti e ruan atë letër me atë ngjyrë gjaku që koha e ka zbehur dhe kthyer në një kafe të lehtë. A nuk të shkruaja se „ti je gjaku im“…? A nuk ishte kështu? Ishte koha e ngjizjes dhe e simbozës. Ti e di që galaksitë për tu krijuar duhet të kalojnë përmes kësaj simbioze. Galaksia jonë e përjetuar plotësisht…
Jo të gjitha letrat i kam vendosur në këtë libërth që dua të ta dhuroj dhe ta lexojmë sëbashku, nën zë, në mbrëmjen e vonë dhe dritën e hënës së ftohtë. Ti e di që letrat janë të shumta, dhe të gjitha kanë vlerë për ne të dy si letrat e purpurt të kodikëve të lashtë. Nuk kam vendosur në të as poezitë e para që të kam shkruar, Fustanin e kuq që ti e do aq shumë, as Endër andaluzie, Këngën e trëndafilit të burgosur, (kur ty s’të linin që të dilje). Nuk janë as letrat që të shkruaja kur isha një kineast i ri, i pasionuar pas imazhit dhe udhëtoja nëpër Shqipëri e ku nga hotelet e ndryshme të shkruaja fjalë të ëmbla, siç i ndjeja, në mungesë. Të kujtohet ajo letër e mbushur me firmën time, nga cepi në cep dhe në fund ku dora kishte shkruar „kur firmos për dashurinë“? Po, të shkruaja, ngado ku shkoja: „Fustani i kuq. Trëndafil mbi zemër. Plagë gojëhapur / Fustan i kuq. Humbas kujtesën. Zjarr sublim / Fustan i kuq. Mijra flakë… dhe dritë!“… Ishte nga letrat e para: tetor 1973. Letra që djegin. Letra që mbartin data, ngjarje, imazhe që animohen papritmas dhe na rrëmbejnë. Të kujtohet poezia I çmënduri me daulle? Doja të të këndoja. Të këndoja gjithnjë.
Këtu kam mbledhur vetëm letrat e viteve të fundit, të kohës kur e lamë vëndin tonë, strehëzën tonë, atë bodrum të këndshëm të dehur nga muzika, ballkonin e dikurshëm mbi bulevard, netët e vona dhe mallin e një jete që u jetua me aq shumë dashuri. Janë më së shumti letrat e shkruara larg, me një dorë që dridhet, në krahët e avionëve, shkëputur nga gjithësia, duke lënë pas dore gjithnjë titujt, funksionet, duke mos shkruar për takimet me personalitetet apo skenën ku flitej për ngjarje të mëdha. Jo, në to ishe dhe je vetëm ti, unë dhe fryma jonë që është e shenjtë për të dy.
Ti je gjithnjë po ajo… po ajo Silvi që kam njohur kaq vite të shkuara. Asgjë ska ndryshuar te ty. Asgjë nuk do të ndryshojë. Po ajo aromë, po ajo dëshirë. Dëshirë për të folur me mua, për të thyer heshtjen time të zakontë, për të dëgjuar Moxart apo Bach, për të shkuar gjithnjë diku, si në trenin që u kthyem dje nga Orange, nga shkallaret e gurta dhe skena e teatrit antik, ku nga dritarja e trenit peizazhet shkisnin me shpejtësi, përthyheshin, përhumbnin, dhe shfaqeshin sërrish me forma e ngjyra të tjera, ashtu si përthyerjet e kujtimeve tona, që së bashku, në vazhdimësinë e tyre përbëjnë atë magmë që është vetëm e jona, ti dhe unë, unë dhe ty, me gishtat që zgjaten për të prekur magjinë. Tren që ecën, tren që shkon, me kokën tënde pështetur mbi supin tim, duke kërkuar përgjumjen e ëmbël, sepse ti gjithnjë e do këtë prekje, e kërkon, edhe kur do të flasësh për poetët dhe dashurinë, edhe kur do të flasësh për Sartre dhe Beauvoir, Louis Aragon dhe Elsa Triolet, Paul Eluard dhe Gala… Po, 1 tetori po afron… sa herë e kemi kujtuar këtë datë dhe jemi dehur nën peshën e kujtimeve. Ky tetor do të sjellë dhe Lolën në jetën tonë. Ilda lind, bëhemi gjyshër. Gjyshër që vazhdojnë të bëjnë dashuri. Dhe Zotat dashurojnë gjithashtu… sepse kjo është galaksia e ndjenjës kulmore, e dhimbjes dhe e ekstazës, e përhumbjes gjatë eklipsit, në diellin që fshihet dhe hënën që shuhet ngadalë. (nga parathënia)
2001
Mermë erë, dehu…
23 nëntor.
Afrohu, pështete kokën, mermë erë, dehu, çmëndu tani…
Në ç’stinë jemi? Bije shi? Ka mjergull? Fryn erë? Thuam, ç’bëhet matanë syve të mi?
Në ç’vit jemi? Thuam? Ndale pak rrjedhën e kohës, pasi koha te unë ka humbur nocionin e vet. Vjeshta duket se ende s’ka ardhur. ..
Thuam sa është ora? Më duhet të nisem tani, të vij drejt teje, të kapërcej të njëjtat rrugë, të vështroj të njëjtin peizazh, duke kërkuar vëndet tona të dashurisë, të pleksjes, të dëshirës.
Krahu im i dëshirës, syri im i dëshirës, pritmë ashtu siç di të më presësh ti…
Sot, duke sistemuar gjërat e fundit në zyrë gjeta fotografi të vjetra, madje dhe një të viteve të para të ardhjes sonë në Paris… shëtitjet në Saint-Cloud, Versailles, Compiegne… Ambasada në „Rue de la Pompe“, inagurimi i „Disney Land“. Kërkoja letrat tona të dashurisë. Ku janë zemër, ku janë? Eshtë thesari ynë i vetëm në këtë botë që nxiton s’dihet ku…
2003
Porta e mos-kthimit
31 mars, nëpër oqean, duke lënë pas ishullin Goré[1].
Silvi,
Sapo lashë atë ishull mitik, jo shumë larg Dakarit. Pashë portën e «non-retour», portën «mos-kthimit», portën e gurtë ku skllevërit kalonin njëri pas tjetrit drejt së panjohurës, skllavërisë. Eshtë mbrëmje, ka një fllad ngjyrë rozë. Tutje asaj porte dukeshin dallgët dhe pllakat e lëmuara nga ato miliona këmbë njerëzish që tregonin se sa shumë ishin ngjitur pas tyre me dëshirën për mos tu larguar. Porta e «mos-kthimit».
Udhëtoj drejt Dakarit që sapo ka ndezur dritat e tij. Lëmë pas kreshtën e ishullit ku shquhet «shëtitorja e baobabëve», siç e quanin banorët atje dhe ku në majë shquhen ende grykat e topave të vjetër francezë. Mbyll sytë një çast dhe menjëherë më rishfaqet ajo portë e lidhur me skllavërinë. Mendova për ty, për «skllavërinë» tonë, për portën tonë të «mos-kthimit» pas, të përkushtimit. Një «skllavëri» e bukur apo jo. Një skllavëri mjerisht e kundërt me gjithë ata që kishin kaluar atë portë. Edhe gurët tanë janë lëmuar shumë, në kaq shumë vite, halle, ëndrra. Kemi kaluar një portë dhe jemi nisur për diku. Për ku vallë? Ndoshta për t’iu ngjitur dhe ne atij deti të panjohur, të përhumbjes së diellit dhe herë herë të yjeve që të dehur do të hepohen për të rënë dhe për tu shuar pastaj, bashkë me ne.
“Ad aeternam”
29 korrik.
Sapo u ktheva nga biblioteka. Shkova të kërkoja libra për ty, si zakonisht. Etja tënde për të lexuar… në çdo prag mbrëmjeje, apo të shtunën, të djelën, shtrirë në shtrat, nën dritën e bardhë të diellit që të bije në sy. Të solla La Douleur, (Dhimbja) të Margarite Duras, që ty të pëlqen. Ndoshta ti prisje diçka nga Simone de Beauvoir, por ishin të njëjtët libra që ti tashmë i ke lexuar…
Tani po dëgjoj Hendel. Violinat e tij më kanë nisur tek ty. Udhëtoj nëpër qiell bashkë me Hendel, me sytë e gozhduar në fytyrën tënde të paqtë, hire të ekzaltuar, me dritë qiellore si në portretet e Shën Mërisë në afresket e Giotto-s, Boticelli-t, Rafaello-s… Engjëlli Gabriel sapo e ka dhënë lajmin dhe është larguar… Shpirti yt i mbarsur nga unë, përjetësisht, në një copëz qielli të kaltërt, “ad aeternam”… Dhe dritarja tënde lënë hapur për të më pritur si gjithnjë me një rit të vjetër pagan… Ti, me pyetjen tënde të përherëshme: «Përse më do kaq shumë»… – Dhe unë që të përgjigjem: – «Nuk e di, është mister!»
Dëgjo, mbaj vesh… është Hendel që vjen, po vijmë së bashku tek ty për të të mbështjellë me një muzikë “sacrée”… ”ad aeternam”.
Iniciali yt shkruar mbi vjeshtë
E martë, 12 nëntor.
Silvi, Ti mbylle sytë ngadalë, si në ëndërr. “Nesër, 45 vjet! – pëshpërite ti… Ndërsa unë të mbulova me të puthura. Ti flije…Dhe unë lashë krevatin të shkoja në kërkim të vjeshtës. Doja të sillja vjeshtën këtu, në shtëpizën tonë të re, 6, “Rue Alfred Durand Claye”, në këmbët e tua, si dikur…
Ishte mesnatë. Ditëlindja tënde. Fshehurazi zbrita shkallët dhe në rrugë kërkova pemët. “Porte de Vanves”. Pemë në striptizë. Lulishte të braktisura nën një fllad të lehtë, Vivaldi…Të gjithë flinin. Ti, në botën tënde…ndoshta në imazhe fëmijërie… Ndërsa duart e mij mblidhnin gjethet e vjeshtës. Gjethe të kuqërremta, me një vesë shiu, si copëza lamtumire. M’u kujtuan vitet e para të dashurisë sonë. Duart e mija që të sillnin trëndafilë…duart e mia që mbulonin shkallë plot gjethe që të nesërmen në mëngjes të ecje ti, vetëm ti, të shkoje bashkë me vjeshtën. Nuk di pse zemra m’u mbush tek mblidhja ato gjethe një e nga një…si copra kujtimesh me fytyrat e miqve tanë, unë ti, dhe vetëm ti. Një yll i zbehtë ndrit sonte diku. Ti flë. Unë kthehem. Jam i dashuruar. Ngjis shkallët e paqes sime dhe në dhomë, mbi parket, nis të krijoj një gërmë për ty. Një “S” gjigande, me ca lule në mes. Ti në botën time, e përmalluar. Sot, kur dita të zbardhë, ti do të zgjohesh. Dhe në hapin tënd të parë në sallon, vjeshta do të përshëndesë ashtu siç di ajo, me ato qindra gjethe të kuqërremta brenda një dashurie të paqtë qarkuar e rrokur rreth nesh.
Lumturohu shpirt! Të kam sjellë vjeshtën. Çuditërisht një vjeshtë të kuqërremtë! Si buzët e mij… një vjeshtë e ngrohtë për të të mbështjellë ty…
Shko “sanctus”, po të ndjek pas…
9 dhjetor, në fluturim, Paris – l’Ile de Reunion.
Mjellmat kanë kohë që flenë.
Silvi, është mesnatë. Fluturoj nëpër terr drejt Madagaskarit. Gjithçka është e errët, mugëtirë kohrash të vjetra, epikë legjendare… Më ngjan me një fluturim biblik. Në terrin e madh, gjithnjë kërkoj të gjej yllin tënd të shfaqet diku. Dhe ai nuk vonon. Nuk është terri që ma sjell. As dritarja, as Zoti vetë. Ti vjen ngrohtë, nga thellësia ime, nga qënia ime prej mishi dhe gjaku, prej drithërime, diku ngjizur në buzët e mij. Kërkon të më shuash etjen. Kërkon të më prehësh qepallat dhe të më përhumbësh në përrallën tënde. “Në ç’botë kërkon të më çosh e dashur?!” – të pëshpëris lehtë. – “Shëët”… – më thua ti.
Përreth bën terr, dhe unë të ndjek si një i verbër.
Shko “sanctus”, po të ndjek pas…
2005
Express-Orient
6 janar. Në ajër. Paris-Stamboll.
U kam hipur sërrish kuajve të erës. Nuk ka hingëllima në këtë shkretëtirë të bardhë që rrezëtin në diell e që natyra na e ofron kaq mirësisht. Këtu nuk ka as trishtim, as dhimbje, as zemëratë e brengë. Ka vetëm paqe. Paqe që siç duket buron nga sytë e tu.
Kur ika, të lashë në gjumë, ende në shtrat. Ti hape sytë dhe vetëm më puthe me një gojë të ngrohtë, të lëngësht. Drita e korridorit që binte në gjysmë errësirë e bënte fytyrën tënde një portret “de Vermer”. Një përshëndetje pa fjalë, në mërmërimë, sikur të ishim atë çast ndarjeje në mbretërinë e legjendës. Çuditërisht, legjenda dhe realiteti ja që puqen së bashku kur puthemi kështu apo kur bëjmë dashuri. Nuk dimë ku jemi. Ndoshta në një tregim të moçëm, për dashnorë që jetojnë një javë në kufijtë e njëqind vjetëve.
Në krahun tim, në dritare, Omeri[2] ka humbur në magjinë e së bardhës… Bardh e blu.
Në Stamboll, kur të endem nëpër rrugë do të mërmëris vargjet e Junus Emresë apo të Nazim Hikmetit. Do të pikëtakoj dhe Abedin Dinon, të vdekur. Në të gjallë do të doja ti kërkoja të vizatonte gishtërinjtë e tu, ashtu siç kishte bërë për Elsa Triolenë… A nuk është e vërtetë që ka veç drithërimë në gishtërinjtë e tu dhe udhë për të humbur në botra të panjohura? Thuam, o malli im, ngjizur nëpër buzë…
Duke pritur agun e purpurt
Stamboll, 12 janar.
Nata bije vërtik dhe humbet mbi Bosfor. Bashkë me të dhe hëna, dhe konturet e xhamive të mëdha, dhe muret qiklopikë të Teodorës, 14 shekuj kaluar. Hoxhallarët e dhjamur bëjnë lutjet e fundit para se të flenë. Gjithçka po njësohet në këtë të zezë uniforme, si në një „dhomë të zezë“, „chambre noir“, që pret të bëjë ekspozimin e figurës, ndoshta të një dëshire apo përfytyrimi. Pse jo, ti në ditë maji, me një fustan të hollë, ku fëshfërijnë gjinjtë që bijen rëndë. Çuditërisht, sonte kam trisht edhe pse nesër do të vij tek ti. Kam humbur në terr dhe i vetëm pres shfaqjen e një koordinate apo një tabele ku të shkruhet: Direction – Paris… avenue René Coty…
Tani dhe kuajt flenë duke përtypur orët. Mund të vija hipur mbi ta, si në imazhet haluçinante të Dalisë…Po, dhe kuajt flenë. Pështjellë nga e zeza, më kot vërtitem në kërkim të një ikje. Por nga ku? Siç duket më duhet të pres agun e mëngjesit. E di që shpejt agu do të flakërijë si në freskat bizantine me një të kuqe të purpurt. Ja pse kam shpresë dhe vazhdoj të vështroj drejt e në sy errësirën, trishtin, mallin që papritur i bije fort kambanës sime në gjoks…
Muri i lotëve
21 mars, duke zbritur drejt Tel-Avivit.
Të putha shkarazi, t’i fshika buzët. – «Si po ikën kështu?!» – the ti. Bulevard Montparnasse, metro Vavin, në cepin e një farmacie, në kërkim të një ilaçi për Ildën. Mendoje për të, syri i saj i trishtë, i ngjizur në sytë e tu. Dhe unë që ikja i dhimbur, me një shkëmb të rëndë në shpirt. Ikja ime nuk është gjithnjë e gëzuar. Ikje nëpër erë dhe vetmi. Përmendorja e Balzakut drithërohej në kryqëzimin Vavin. Përsëri avioni dhe syri im i palëvizur në atë copëz qielli të prerë nga krahët e shpendit tim të hekurt që më mbart. Një qiell i errët, nën një flashkë të zbehtë drite. Dhe unë që zbrisja si shpend atë natë, tutje, në një tokë biblike, në krahë të rëndë legjendash. Liçi ynë e mirë, në përgjumje, pret. Bijë Perëndije. Dhe Tel-Avivi që zgjohet tepër herët me shpresën e Paqes. Dhe unë që mendoj ende çastin tonë të ndarjes, zërin tënd të mekur: – «Si kështu?!»… ndërsa unë të pëshpërisja: «Ja ashtu »…
Ti m’a kupton dhimbjen, gjithnjë të shkruar mbi sy, ngjizur mbi buzë të rreshkur, në mënyrën si iki, largohem, zhbëhem dhe humbas. Zëmrat tona mbetur pezull mbi Ildën: gjaku ynë i trazuar dhe sytë e piktakuar në portretin e saj të zbehtë, zbardhur si mermer në një ankth të vazhdueshëm: jeta! Gjithnjë jeta! Ç’është në fund të fundit?… Portë e hapur, diku, që tundet lehtë në erë.
Mbyllim sytë të dy për të qetuar trazirën e madhe brënda nesh, atë që na prish gjumin, që na bën të vuajmë dhe të shpresojmë: gjërat do të ndryshojnë stinën tjetër, ndoshta në vjeshtë, në dimër, kushedi, në pranverë do të bëjë më ngrohtë. Ndërkohë përpiqem t’i largoj imazhet e djeshme, trishtin që më mbërtheu në grykë, rendjen time duke nxituar për tek ty… bulevard Montparnasse.
Tutje tani shtrihet qyteti. Ende përgjumet, shtriqet, flë. Diku larg, drejt jugut, Jeruzalemi me Murin e Lotëve, të vetmuar. Atje njerëzit vazhdojnë të vendosin copa letrash, copëza dëshirash të thyera, për ty kthyer në kristal. Shpejt do të shkoj dhe do të vendos mbi të buzët e mij, të dridhur, në pëshpërimë. Zoti ndoshta do të më dëgjojë edhe pse nuk jam ithtar i tij. Atëherë do të kthehemi me zemër të çlirët, për ti përballur ndryshe dhimbjet, për tu ngjizur dhe më shumë, zemër më zemër, ndryshe…
Të duash dhe përhumbesh në të zezë
1 korrik. Mesnatë mbi oqeanin Indian.
Drejt Ile Maurice…
Në horizont, dymbëdhjetë kilometra lart, një vijëz e përflakur. Dielli është fshehur nën të. Gjerdan përvëlues. Atje je ti. Dhe unë që vij drejt teje. Drejt asaj përskuqjeje. Eshtë vetë magjia. Magjia që kridhet në infinit. Gjerdani yt i artë që kridhet. Poshtë bota flë. Bota… symbyllur. Krahu i rënë diku në përgjumje. Një puthje në mungesë. Okër, ngjyrë e verdhë, pastaj e kuqërremtë, e prushtë e së fundi ngjyrë gurkali. Vallë një copëz ëndrre harruar diku?…
E di që je zgjuar. Të përfytyroj me rrobën e natës, gjinjtë e lëshuar dhe vështrimin pezull të lënë aty. Përpij i etur horizontin. Vijëza okër fillon të zhytet në errësirë. Thua është gjumi yt që ndërkohë, i përflakur, ngjizet me përgjumjen time. Buzët e mij të hapur, “charnels” dhe gjinjtë e tu të ngrohtë si pas një mëkimi. Okra humbet njëherësh, si fshikja e një ëndrre, e cila na ka ngazëllyer të dyve, pa arritur të kuptojmë domethënien e saj.
Po bije në të zezë. Po zhytet. Eshtë një finale e bukur në „do mazhor“. Ja që e zeza është një ngjyrë që nuk të bën frikë. Mbylli dritaret e syve. Mund të mërmërisësh një këngë në të zezë. Të duash, të kërleshesh, të klithësh në ekstazë. Për herë të parë them se e dua të zezën kështu siç e shoh tani. Të thellë. Magjepëse. E zeza pështjellë tek ty. Hirëplote. Çdo të ishte bota pa të zezë? A nuk puthemi në errësirë? Përqafimi ynë në errësirën e natës. Ngjizja jonë në të zezën e syve. Sy të mbyllur në një të zezë ngazëlluese. Çdo të ndodhte po të mos ishte nata? Nata e zbukuruar në gjerdanë yjesh, Hëna, Marsi, Andromeda, Kashta e Kumtrit… Dhe unë që endem në pafundësinë e të zezës, i ndjekur nga sy yjesh kureshtarë…
Sytë e mij mekur dhe qullur në shi
19 prill.
Bije shi e dashur, në Beograd.
Shi që godet asfaltin e pistës së aeroportit. Dy orë më parë, puthja duart e atit tim të dashur që s’donin të më lëshonin, duart e atit tim që është duke shkuar. E lashë atje në shtrat, me lotin e ngrirë në sy dhe frikën se s’do të më shihte më.
Tirana flinte ende kur unë shkoja në heshtje, i vrarë, të merrja avionin për të ardhur tek ty. Vija të ndaja me ty dhimbjen time dhe ankthin e rishikimit të atit tim.
A do ta shoh më? Kur? Thuam e dashur… A thua do ta piktakoj në maj? Tani që isha, kisha dëshirë ti tregoja detin. Ta ulja në një karrige buzë plazhit, që të dehej me pafundësinë dhe magjinë e detit në pranverë. Por ai s’mundej. Dhe verën e kuqe që i çova, doja ta pija me të. Një ditë e hapa një shishe dhe ai vetëm sa lagu buzët. E kuptoi që doja të gëzohesha dhe të pija me të. Donte të më gëzonte. Dhe shpresa ime ishte kuq si vera…
Bije shi në Beograd. Dhe sytë e mij janë të mekur, të qullur nga një tjetër shi i nxehtë. Tani dua të më puthësh sytë dhe të më prehësh. Tani, kur qielli më ka rrëmbyer një pjesë të jetës sime.
Po vij e dashur, në krahët e shiut. Me qiellin që më është rrëzuar mbi sy, si trupi i lodhur tmerrësisht i atit tim. Të strukem dua, brënda teje, që të mund të zgjohem ndryshe, sërrish, dhe pse buzët e mij janë të nxehtë…
Pemët nga rrebeshi i shpirtit rrëzuar janë, dergjur në shi.
Vani
