“Filozofia e sendeve te thjeshta” nga Entela Tabaku Sorman

0
326

poeziMe poezinë e Entela Sorman Tabaku jemi takuar edhe herë të tjera në botime ekskluzive të “Logos&Art” duke lënë mbresën e një lirizmi të brishtë, në zbulimin e gjendjes e psikës krejtësisht të cliruar nga tekat e sofizmave. Më poshtë, në një cikël të vlerësuar në filozofi të sendeve të thjeshta, Tabaku rishfaqet me persiatje të reja duke i dhënë frymë, jetë një marrëdhenie natyrore që e lë të lirë njeriun të zgjedhë. Vendosur në një origjinalitet sublim, kjo poete i bën sendet me frymë dhe jetë për të zgjuar me tej meditimin mbi to

 

 

Filozofia e sendeve te thjeshta

 

 

Entela Tabaku Sorman

 

  1. kafja

unë e mbys kafen

në ujin që vlon

në çastin e fundit

para se me u derdhë

mandej e pi

fill

me mendime të përcëllueme

në gjuhë

 

ti e zien ngadalë

e fryn me aromë

e mbledh me shkumë

e len me u ftohë

mandej e pi

pa ngut

me mendime të blueme

në qiellzë

 

kafe kafe kjo botë

shpirt!

 

 

  1. fishkëllima

 

asgja nuk e argëton fytyrën

si një fishkëllimë

buzët që zgjaten me puthë

fryma del si kangë imitimesh

të moçme

kur ende nuk dinim fjalë

por thërriteshim si zogjtë

me fishkëllima

mandej nisëm me folë

mos!

mos fishkëlle natën!

nuk vijnë

nuk vijnë

tash vetëm shkojnë

tana vitet shkojnë

dhe më fishkëllejnë

ndër veshë!

fiuuuuuu!

 

 

  1. bora

 

bora nuk bjen

lëshohet

pa duer

me kryet poshtë

flokë flokë

 

e merr malli  për ujnat e dheut

me u shkri në ta kur të vijnë pranvera

me i gjurmu me ta gjurmët e dheut

me i buru me ta burimet e dheut

me i varë me ta ujëvarat e dheut

me u avullu mandej

me avujt

e dheut

në afsh

e me u kapë prapë

për re andrrash

që ende s’e dinë të ftohtin

e madh

 

bora nuk bjen

lëshohet pa duer

me kryet teposhtë

flokë

flokë

 

 

  1. reçeli

 

reçelin e kumbullave

a të qershisë

atë të boronicave

fiqve

kur e zien fort

sheqeri e kap frutin për fyti

e djersit

e shpërthiq

langun ia shkrin krejt

në shërbet

gati për me e ly

bukën e rreshkun

 

por reçeli i ftonit

oh reçeli i ftonit!

me copat që nuk i jepen zbutjes

por rezistojnë në kafshim

i ambël në majë të gjuhës

i athët qosheve

i vështirë me u shtru në bukë

asht i bamë me u hangër

me lugë

në vedi

deri në fund

 

 

  1. laknat

 

unë kam lindë në lakna

në laknat në fund të oborrit

ato që na e mbanin shpirtin gjallë

në dimën

asht e vërtetë

ma ka thanë nanababe

një ditë ma ndigjuen vajin

e më futën në shtëpi

edhe fëmijët e klasës i kanë gjetë në lakna

disa në lakna të bardha

disa në lakna të zeza

disa në lakna turshi

asht e vërtetë

të betohem!

ma ka thanë mësuesja

ata që s’kanë oborr

i kanë ble në dyqan

 

nuk di prej kah vini ju në botë

por ne vijmë prej laknash

krença krença

 

 

  1. syni

 

syni sheh atë që e rrethon

stinët që ndërrohen

terrin kur e mbulon

dritën kur e shpëton

fëmijën kur i buzëqesh

vështrimin që e dashuron

dorën që e shtyn

armën që e vret

shkrimin kur e përdhos

poezinë kur e shëlben

shpinën që i kthehet

gjithshka

gjithshka përreth

e sheh syni

kur don me e pa

veç vedin

vedin nuk e sheh

vedin dhe Zotin

 

 

  1. treni

 

treni që mbërrin në kohë

harrohet shpejt

ai të zbret aty ku deshte me mbërrite

mandej t’i ik kujtesës

me vrap

asnjë fjalë lamtumire

as keqardhje

as malli

as mungese

ai është treni që mbërrin

dhe kaq

 

treni që nuk mbërrin

që ngatërrohet sinjalesh

që habitet mbas shinash rrëshqitëse

ta vonon ditën

a natën

ai të rrin ngjitë për trup

të kapet për veshësh

qepallash

të ban me e mendu me zor

s’harrohet

kollaj

 

unë mbërrij

mbërrij gjithmonë

 

 

  1. kërpudhat

 

sillu e përsillu tanë ditën

me i mbledhë në shportë

shtroji mandej në tavolinë

e qëmto

e pastro

larg duert prej të kuqeve

të bukura e të pamëshirshme

të vdesin në vend

gëzoju të verdhave

ato kur janë të mira

oh si janë ato!

të bardhat duhet me i njohë

se  dinë me të lumturu

se  dinë me të helmu

merri erë bojëkafeve

të mirave u vjen era jetë

të këqijave u vjen era dhé

dhe veni në zjerm

shterri ma përpara

priti pa ngut

e mandej yndyrë

dhe ngopu kërpudhash

 

nëse mundesh!

 

 

 

 

  1. moslëvizja

 

unë di mos me lëvizë

me e ndalë frymën

gjakun

me e fikë jetën

llampë në tavan

me e pllakosë terrin

në ty

me ta ndalë frymën

gjakun

me ta fikë jetën

me e pllakosë terrin

në mu

me vdekë pa lëvizë

me e frikë jetën

tavan pa llampë

me e pllakosë terrin

në ty

me ta frikë jetën

me e pllakosë terrin

në mu

pa lëvizë

tash!

 

 

  1. lëvoret e pemëve

 

lëvoret e pemëve

a i ke prekë sot?

a e ke ndi si të mbështillen

për fije të jetës?

si ta gjejnë dëshirën me ça

me shpërthy

e të mbushin me ngazëllim?

si ta pulsojnë frikën

mandej ta tokëzojnë qetësisht?

a e ke ndi

si për një çast bahesh pemë

e jeta asht me u përkundë

në përqafjen e erës?

a je ndi gjallë sot?

 

 

  1. mjedra

 

e kam grushtin plot me mjedra

a e ke harru ҫfarё asht mjedra?

ajo manaferra e kuqe qё rrin nё shkurre

si puthje e dёshirueme nё jerm

ai fruti i butё qё t’i jepet gishtave

si lёpimje e ngjyeme nё gjak

ai lamshi i vogёl qё ta pёrmbyt gojёn

si venё e kullueme nё dёshirё?

a tё kujtohet tash?

 

 

  1. poezia

poetët luejtën zotash gjatë

majë olimpesh

me shqipen

i përzgjodhën fjalët

i lëmuen

kuptimin e vdekshëm ua zhvoshkën

pse kurrë nuk ditën me ndezë zjerm

pse kurrë nuk e panë si lindin fëmijët

fjalëve u frynë frymë të mistershme

pak era zot

i mblodhën rreth vedit në prarime të arta

e ne na lanë si zogj gojëhapë

të untë

ata të ulunit prej qiellit

me flatra të përshndrituna prej diellit

poetik

ufffff maaaaa!

ufffff maaaaa!

hapuni tash!

një diell i ri po shndrit për fjalën e thjeshtë

të lindun si vetë njeriu

përgjakshëm

për vrimash a birash

gropash a zgavrash

honesh a humnerash

për fjalën pjellore që then terrin

dhe pajton vetminë e madhe

që Zoti la mbrapa

një diell që pjek bukën

që u mbrujta edhe sonte

fëmijëve të mi

Web Agency, Digital Agency, Web Development Agency