Femrat, si hëna… hollake, të plota, nazelie…

0
204

Një botim i ri, “Hëna e stinës së vetmuar”, abstraksion lirik i poetes korçare Gerta Bandilli, kthen vëmendjen në satelitë të shpirtit; romantizmi i saj sugjeron një lexim hënor, si një metaforë, gjendje e psike brenda një gruaje, që nuk lë arsye për sentimente, por në një sprovë të ekzistencës, gruaja si “e ngrëna e hënës”, e mbyllur, e ndjerë, e arsyeshme, sfidues

 

tritani

 

Gerta Bandilli

 

Si hëna

 

Femrat janë si hëna

Hollake, të plota, nazelie,

Njërën anë të tyre

Gjithmonë mbajnë sekret.

Netëve ndriçojnë mjaftueshëm,

e pasqyrojnë në lëkurën e tyre,

prekjen nga puthjet e natës.

Mendueshëm vështrojnë tokën,

Sa herë rruga e tyre pengohet

Nga retë e dhimbjes së trishtimit.

Në mëngjes përgjumen,

Ngacmuar nga rrezet e diellit,

e sekretin e tyre nxitojnë ta fshehin

brenda guaskës së zemrës.

Ditën askush se vëren,

Praninë e tyre të dukshme.

Dhe presin natën kur gjithkush,

i dëshiron, oh, sa shumë.

 

Ngatërresë ylberi

 

Puthja

 

Kur ylberi i puthjes,

ra mbi të kaltrin liqen,

Lajthiti e kuqja

dhe ndërroi vend.

Ndërrimi lajmëroi dashurinë,

që ne të dy të puthemi sërish.

Atëhere shiu që ndez netët e ftohta

do ta çojë të kuqen

në vendin që kish.

 

Të dy

 

Pamë ëndrrën e njëri tjetrit

Dhe shpresuam.

 

Shqiptuam fjalë

Të lehta dashurie

Dhe puthje pasioni.

 

Ditët e mallit

I jetuam

Si ëndërr

 

U dehëm kur pimë

Heshtjen që kishim

Brenda vetes

 

U endëm rrugëve

Dhe gjithçka pamë

Ishte boshllëku

 

Jetuam ëndrrën

E njëri –tjetrit

Dhe u zhgënjyem

 

 

Hënë e plotë

Në ditarin e saj…

 

E enjte

Ora 22

Koha: e pacaktuar

 

Mesjava vjen ngadalë.

Më shpejt shkon gjysma tjetër.

Mungesa jote tani më trishton.

Zogjtë ka stinë që kthehen.

Kam humbur në peshë nga mendimet.

E ndiej teshat kanë ikur larg lëkurës

Mbi pemë ka zbritur paqja

 

E premte

Ora: 23

Koha: Stinë lodhjes

 

Puna zëvendësohet me lodhjen.

Dashuria përhumbet trishtuar.

Tretet zbrazëtia e vetmisë.

Ku t’i përplas mendimet e çmendura?

Indiferenca jote më tepër të lodh ty.

Sillem rreth botës pa bosht,

Vështrimi yt reflektohet si pasqyrë.

 

Gjysmë hëne

 

Maratonomakë të mundur

U nisëm.

U lodhëm.

Ndaluam.

Rruga ishte zgjatur nga përbaltja,

Shiu zvarritej i lodhur në litarë heshtjesh

 

U nisëm.

Ecëm.

U errëm.

Nata na lajmëroi përmes errësirës,

S’e hënë e patën lidhur vetëtimat.

 

Rrëshqitëm.

U vramë.

U braktisëm.

Përreth s’pati veç heshtje gjaku,

Plagët i lidhëm me një copë baltë.

 

Mbërritëm.

Arritëm.

U sosëm.

Si maratonomakë të heshtur e të mundur,

Nuk mundëm të thërrisnim: Fitore.

 

Hënë e re

 

Pa ty

Ti nuk e pe lulëzimin e jargavanit, trishtuar

Nga thatësira e mungesës tënde në pranverë,

Ujitur nga lotët e mi çeli ngadalë.

Nuk shijove dot të ëmblën aromë,

Që të zgjonte agimeve tekanjoze të majit.
Për një çast harrova vrapin e jetës,

atëhere kur s’munda të kem tufën me lule

Ta vendosja pranë shtratit të ëndrrës.

Kaq shumë dhembi zemra e jargavanit,

Për dashurinë dhe puthjen në buzë,

që nata i mori në vetminë e përgjumur .

Ti nuk e pe vyshkjen e jargavanit,

Lulet e thara përplaseshin në horizont,

Duke lëshuar tingujt e baladës së dashurisë,

Që ranë lehtë mbi tokën e harruar,

Duke tharë buzëqeshjen e zemrës time.

S’do të jesh në agimin e çeljes së jargavanit,

Do t’i mungojë ledhatimi i një dore të butë,

Muzgut të vyshkjes pa kthim,

Do t’i mungojë ledhatimi i një dore të butë,

Muzgut të vyshkjes pa kthim,

Do t’i mungojë një lot, një përqafim.

Unë s’do të mundem të jetoj në emrin tënd,

Paçka se me ty brenda vetes time,

Të bëj gjithçka do të bëje ti.

Veç majit dashurinë time i lë peng,

Atë të brishtën, të parën dashuri

 

Hënë e ngrënë nga vetmia

Dita XI

 

Përbuzëm,

Përflitem,

Urrehem,

Dhe prapë e dashuroj botën.

 

Shtyhem,

Rrokullisem,

Thyhem,

Dhe përsëri njerëzit i fal.

 

Ringrihem,

Rikrijohem,

Ribëhem,

Dhe prapë pres të më flijojnë.

 

 

 

Box gri

 

Haiku

 

Nga Buson

~

Dremitje e lehtë.

Kur zgjohem

pranvera ka ikur.

*

Një ngjethje e beftë.

Në dhomën e gjumit shkela

krehrin e së ndjerës grua.

*

Dreri nën shi.

Tri britma,

pastaj qetësi.

*

Ç’hënë e bukur!

Hajduti ndalet

dhe ia merr këngës.

*

Lulet e narcisit :

një grua e bukur

me dhimbje koke.

*

Mëngjes dëbore.

Tymi del nga oxhaku.

Ç’lumturi!

*

Si në ëndërr,

do doja ta mbaja mes gishtave,

fluturën.

*

Mesnatë dimri.

Zhurma e një sharre.

Vetmi.

*

Edhe më i vetmuar

se vitin që shkoi,

këtë pasdite vjeshte.

*

Pranvera po ikën.

Ku shkoi vallë

barka e lidhur në breg?

*

Dita e parë e vitit.

Mjeshtri i Haikait

duket i kënaqur.

*

Pilivesat

dhe ngjyra e mureve.

Më kujtohet vendlindja.

~

Përktheu: a. ç.

 

 

 

 

Proza të shkurtra nga Danjill Harms (1905-1942, pushkatuar nga pushteti sovjet) shkëputur nga libri “Iluzione optike”, përkthyer nga Agron Tufa

 

 

Mashtrim optik

 

Semjon Semjonoviçi vë syzet, vështron një pishë dhe dallon: në pishë gjendet një muzhik që i kanoset me grusht.

Semjon Semjonoviçi heq syzet, vështron pishën dhe dallon që në pishë nuk është askush.

Semjon Semjonoviçi vë syzet, vështron pishën dhe prapë dallon një muzhik që i kanoset me grusht.

Semjon Semjonoviçi heq syzet, dhe prapë dallon që në pishë nuk është askush.

Semjon Semjonoviçi prapë vë syzet, prapë vështron pishën dhe prapë dallon që një muzhik i kanoset me grusht.

Semjon Semjonoviçi nuk dëshiron të besojë në këtë fakt dhe e quan atë mashtrim optik.

 

* * *

Rrallë më ndodh të shoh njeri e të mos ia karravesh surratit. S’ka gallatë më të madhe se t’ia këllcasësh tjetrit në surrat!

Rri në dhomë dhe s’merrem me asgjë.

Ja, dikush më vjen mysafir, dhe po troket në derë.

Unë i them “Hyni!” Ai hyn dhe thotë: “Tungjatt! Sa mirë që të gjeta brenda!” Kurse unë ia përvesh surratit, dhe pastaj edhe një herë me çizme në të ndenjura. Mysafiri im plandoset përtokë nga dhimbje të tmerrshme. Kurse unë ia jap dhe një herë me taka në sy! Pse bre qafir, hallakatesh nalt e poshtë kur s’të grishin!

Se ka dhe më keq. I propozoj mysafirit një filxhan çaj. Mysafiri pranon, zë vend në tavolinë, pin çaj dhe diç më tregon. Unë luaj pjesën, kinse e dëgjoj me kureshti të madhe, tund kokën, psherëtij, zgurdulloj sytë nga habia, gajasem. Mysafiri merr zemër nga vëmendja ime dhe i jepet llomotisë me frymëzim edhe më të madh.

Unë marr çajnikun me ujë të valuar, mbush fixhanin dhe ia derdh mysafirit në surrat. Mysafiri hidhet përpjetë dhe zë fytyrën me duar. Kurse unë i them: “Thyej qafën!” Dhe i jap të shtyrë.

 

(1939)

 

Çfarë shesin tani nëpër dyqane

 

Koratigini u nis për tek Tikakjejevi dhe nuk e gjeti në shtëpi.

Kurse Tikakjejevi në këtë kohë ish në dyqan ku bleu aty sheqer, mish dhe kastraveca.

Koratigini u vërdallos përqark dyerve të Tikakjejevit dhe gatitej t’i linte shënim, kur befas sheh vetë Tikakjejevin ngarkuar me rrjeta dhe trasta.

Me ta vënë re Koratigini, iu gërmush Tikakjejevit:

– U bë një orë e tërë që po ju pres!

– S’është e vërtetë, – i thotë Tikakjejevi, – gjithëqysh ka njëzet e pesë minuta që kam dalë nga shtëpia.

– Ehu, nuk e di unë, – thotë Koratigini, – po një orë fiks po të pres.

– Mos rreni tashi! – tha Tikakjejevi. – Turp me rrejt.

– O Zot i madh e i plotfuqishëm! – tha Koratigini. – Mundohuni t’i zgjidhni shprehjet.

– Unë e konsideroj… – deshi t’ia nisë Tikakjejevi, porse e ndërpreu Koratigini.

– Nëse ju e konsideroni… – tha ai, por këtu Koratiginin e ndërpreu Tikakjejevi dhe i tha:

– Vetë jeni i tillë!

Këto fjalë aq shumë e xhindosën Koratiginin, sa ai shtypi me gisht njërën flegër, kurse me tjetrën fryu qurret mbi Tikakjejevin.

Atëherë Tikakjejevi rrëmbeu nga rrjeta kastravecin më të madh dhe ia veshi Koratiginit për kaptine.

Koratigini zuri kokën me duar, u shemb përtokë dhe vdiq.

Ja, pra, se çfarë kastravecash shesin tani nëpër dyqane!

 

Rënia e plakave

 

Një plakë, nga kurioziteti i papërballueshëm u hodh nga dritarja, ra dhe u përshesh.

Në dritare qiti krye një plakë tjetër e po bënte sehir mbi të përsheshurën poshtë, por nga kërshëria e papërballueshme edhe ajo u hodh poshtë, ra dhe u përshesh. Pastaj nga dritarja u hodh plaka e tretë, mandej e katërta, mandej dhe e pesta…

Por, kur u hodh dhe plaka e gjashtë, mua m’u shpif kjo pamje dhe shkova në pazarin e Malcjevskijt, ku thonë se një të verbëri i paskan dhuruar një shall të thurur me dorë.

(1937)

 

Fletorja e kaltër nr. 10

 

Na ish një njeri i kuqërremtë, i cili nuk kishte sy dhe veshë. Ai as flokë s’të kish, kështu që të kuqërremtë e quanin sa me la gojën.

Ai nuk arrinte të fliste sepse s’kishte gojë. Hundë – jo e jo.

Madje as duar e këmbë s’të kish. Po dhe bark nuk kish. Asgjë prej gjëje nuk kishte. Kështu që s’po merret vesh se për cilin njeri po flitet.

Pra, më e mira është të mos e zëmë më në gojë.

7 janar 1937

 

 

 

 

Web Agency, Digital Agency, Web Development Agency

LEAVE A REPLY

Please enter your comment!
Please enter your name here