Lirika e poetit Alban Bala vazhdon të jetë idealizuese e shpirtit, romantike dhe njëkohësisht një strukturë inspirimi të lirë. Më poshtë sjellim një tufë nga krijimtaria më e re
ENDRRAT
Endrrat jane si fluturat: e kane trupin e vogel.
Botes i flasin me ngjyrat e zemres, ku ulen.
Jane nje pranvere e ngrohte qe zgjat pak, nje lot
Ne forme deshire, nje prekje hyjnore.
Endrrat s’kane duar.
Kane vetem sy qe i falin bute
Jane heshtje qe flasin me heshtur se gjumi,
Ecin me hapa te drojtur, nganjehere kendojne.
Vegime te lumtura qe shfaqen dhe humbin
Ne kujtesen e tyre: nje stine e plote.
Vjen sa here ato kthehen per t’u zbukuruar
Me ngjyrat e zemres ku ulen.
Endrrat e kane trupin e vogel, me te vogel se loti
Endrrat jane si fluturat…
NJERIU ESHTE SI LUMI
A te kujtohet bota si perthyhej mbi lume
E gjelber, e pafryme, plot zera?
Gjithcka ekzistonte fale syve: e shihnim
Pemen prej uji dhe zemren si shtjelle
Te embel
Nje pasqyre prej ku shihej vetja, nje bote tjeter
Ne lekuren e saj prej drite, nje enderr…
Po te mos ishe aty, si do ta mbaja une mend
Kohen qe mbushte hapesiren mes gjetheve
Ne rrugen qe ikte pjerret drejt detit?
Te jesh do te thote te mbetesh
Si nje pamje qe rrjedh paprere
Kur syte e tu mbi lume shohin veten…
Njeriu eshte si lumi. Nuk vdes.
Por jeta
Eshte vec nje refleks
Qe jeton ne nje kujtese tjeter…
NETET NUMEROHEN MBRAPSHT
Netet numerohen mprapsht!
Me gishtat e plepave qe fikin bute yjet
Me vesen qe mban gjalle te perjetshmen ne ajer
Me lulet si hapa te mbetur syhapur
Ne pritje te drites se agut.
Netet numerohen mbrapsht!
Jane nje kohe qe vjen per te matur mungesat
Duke munguar dhe vete. Netet
Jane hapesira qe dine te heshtin
Dhe kohe qe ka mesuar te vdese
Por jo te mos jete
Netet jane si ditet, vec jane te perjetshme
Shkelqime te errta te nje jete tjeter
Qe flet me heshtje
PORTRET FEMIJE
Sy te gjelber
Floke ngjyre gruri
Dhe bota qe flet me ze zogjsh
Femijet jane diej fluturues
Mbi udhen ku shkojne ditet e se ardhmes
Perpara se te perqafojne kohen
Sy ngjyre toke
Koke e rrumbullaket
Ne orbita te permbytura gezimi
Rruga e Qumeshtit eshte shkela e nje femije
Perpara prindit, hije lumturie
Ata zgjohen dhe ne qiej
Zoti fik yjet dhe ndez pyetjet…
Sy ngjyre guximi
Floke te pakrehur
Krejt jeta mban emrin e tyre.
DASHURIA ESHTE E MARRE
Dashuria eshte e marre! Mbreme isha njezet vjec
Dhe bota vallezonte si jaseminet nen shi.
Shpesh mendoj se koha matet me akrepa shikimesh
Ne oren e vogel qe ti fsheh brenda syve.
Kam nisur te kendoj perseri.
Nganjehere te merzis si dielli qe s’di
Te fiket.
Por gjithnje e me shume ngjaj me ty,
Me heshtjet e tua ritmike ku vrapojne stinet
Ne fytyren tende jetojne buzet e mia.
Kam zbuluar si te kthehem femije
Vetem duke te thirrur.
Kur ti mungon jetoj vec ne hapesire.
Kam rishpikur gjithe ata tinguj.
Jeta eshte nje jehone deshirash ne fuqine
Per te pritur.
Dashuria ka zerin tim
Dhe qeshjen tende te mire.
Kur me merr malli behem dhe me i ri!
Atehere nisem dhe rruget jane si kujtimet:
Gishta te nje dore qe me perkedhel syte
Derisa te arrij
Te dashuria
Te dashuria vihet duke ikur…
NATURE MORT
Po digjet mali mbi det. Silueta pishash
Hedhin vallen e fundit veshur me te kuqe.
Shege te egra kafshojne henen me flake
Dhe naten me hi te bute.
Ne mes te fushes se zbardhur befas
Plepat jane heshtje te mbetura ne kembe.
Anija e zbatices iku prape pa sirene
Dhe deti ngjan i trembur.
Eshte nate, nate e nxehte. Vec kujtesa fryn
Pa freskuar askend. Livadhet rrine shtrire
Mbi gjoksin e thare te tokes; luledelet si prekje
Dridhen…
Korrik i cuditshem. Stine e mpire
Udhet jane mbushur me balle te djersitur
Shikimet kane humbur rruget dhe njerezit
Fshihen.
Vec ne endrra bie pak shi
Une lutem; im bir sheh qiellin
Dhe mali mbi det vazhdon te digjet.
Zoti im, me ruaj nga zjarri yt!