Një vonesë bagazhesh

0
201

Lazër Stani

Giorgio de Chiricothe-one-consolation-1958 TE TREGIMI KETE FOTOJetonte në qytetin e madh me një histori të vjedhur. Këtë të paktën ma tha italiani që e kisha në krah të ulëses së avionit, kur po bëheshim gati për të zbritur në aeroportin e Fiumiçinos. Edhe ai jetonte në këtë qytet, aty qe lindur dhe diplomuar, aty pati dashuruar dhe me gjasë aty do të vdiste, edhe pse, nga ato që më thoshte, më dukej se e urrente qytetin. Kur po zbrisja shkallaret e avionit edhe njëherë solla në mendje Martinën, që me siguri rrinte duke këqyrur orën në sallën e pritjes, me sy të ngulur te dera nga duhej të dilnin udhëtarët e ardhur nga Tirana.

Papritmas, ndjeva një boshllëk rraskapitës, një ndjenjë faji m’u ngjit pas trupit si këmishë e lagur. Duart po më dridheshin nga ankthi. Duke ndjekur instinktivisht udhëtarët që ecnin përpara meje, një djalë nja njëzet vjeç që vëzhgonte majtas – djathtas, duke shtrënguar diçka me dorë në xhepin e xhaketës së tij, dhe dy gra plaka që me siguri shkonin për të vizituar të bijtë emigrantë, arrita te pika e kontrollit të pasaportave, ku një police elegante më bëri shenjë të shkëputesha nga radha, më kërkoi pasaportën dhe u fut në kabinë, duke ia zgjatur policit tjetër që po merrej me dokumentet e djalit të frikësuar që qëndronte i shtangur para sportelit.

“Ja, krahasoje vetë, po thoshte italiania elegante, duke i treguar pasaportën time policit. I shikon dallimet?”

Polici i kontrollit më zgjati pasaportën time, më uroi qëndrim të këndshëm në Romë dhe vazhdoi të merrte e jepte me atë djalin me pasaportë të dyshimtë që fliste një italishte brilante. Atëherë u kujtova të ndez celularin që e mbaja të fikur që kur dola prej aeroportit të Tiranës “Nënë Tereza”. Menjëherë i shkrova një mesazh të shkurtër Martinës, i thashë se kisha mbërritur mirë dhe se po prisja për të marrë valixhen e vetme. Endesha si i përhumbur nëpër korridoret e aeroportit, duke ndjekur shigjetat që të orientonin për tek salla ku zbarkoheshin bagazhet. I shkujdesur, pa e vrarë mendjen, lexova në kompjuter numrin e transportierit ku do të zbarkonin bagazhet e udhëtarëve të ardhur nga Tirana dhe u ndala aty, në grumbullin e njerëzve, që pritnin plaçkat e tyre, pa e vrarë mendjen. Mendoja vetëm për takimin tim me Martinën, pas asaj ndarjeje të pakuptimtë tre vjet më parë. Solla ndërmend korrespondencën e gjatë, letrat e shumta që kishim shkëmbyer në e-mail, fotografinë e saj të fundit të bërë në një kështjellë, dhe atë tjetrën, ku Martina ishte në një bar të errët, me dy filxhanë kafeje të boshatisur në tryezë, që në fotografi ngjanin si dy sy të nxjerrë nga koka e një të verbëri.

“Dua të të tregoj qytetin ku jetoj, këmbëngulte Martina në letrat e saj, dua të të tregoj shtëpinë, katakombet, katedralet, muzetë, rrugët, lumin, baret, dua të të tregoj gjithçka në këtë qytet që ti ta kuptosh se pse unë nuk mund të jetoj askund tjetër”.

Dhe çdo letër e saj sillte një kumt të ndryshëm, shkruhej instinktivisht, nuk kishte lidhje as me letrën time të fundit dhe as me letrat e tjera të shkruara më parë.

“Unë e urrej atë vend, – më pati shkruar njëherë, – nuk më lidh asgjë me të përveç teje dhe po të mos ishe ti, do ta kisha harruar gjuhën shqipe”. Një herë tjetër me shkruante se në shtëpinë e saj, në të gjitha anët, isha unë. Letrat e mia i kishte printuar dhe ngjitur në faqet e murit, në një pikturë të madhe në murin e dhomës së saj të gjumit, lakuriq, ashtu siç më imagjinonte ajo. Trupi im shfaqej sfidues përballë një hëne të plotë; matanë në sirtarë dhe rafte gjendeshin librat e mi ose fletë tregimesh dhe fragmente romanesh të printuar që unë ia kisha dërguar me e-mail.

Njerëzit që prisnin në ankth bagazhet e tyre, lëvizën të lehtësuar kur transportieri u shkund dhe filloi të krakëllojë, duke u zhvendosur në ciklin e vet si një zvarranik i sëmurë. Edhe unë u afrova në një vend që gjeta të lirë dhe po prisja të dilte valixhja ime.

“Këto janë tonat”, i tha një vajzë e re një gruaje plakë, kur pa stivën e parë të valixheve që po zhvendoseshin. Vajza u ngut t’u dilte përpara, ndërsa plaka e ndiqte pas me përtim, e hutuar nga mjedisi dhe gjuha e huaj që dëgjohej gjithandej. Edhe shqiptarët e tjerë, u turrën të kapnin valixhet e tyre, ndërsa unë prisja të shfaqej bagazhi im elegant, një valixhe e shtrenjtë që e kisha blerë një muaj më parë në Lefkosia, siç i thoshin qipriotët grekë, kryeqytetit të tyre, Nikozia. Kur vala e parë e bagazheve u tërhoq nga transportieri që vazhdonte të zhvendosej rrëshqanthi duke krakëllitur, pranë tij qëndronim të hutuar vetëm tre njerëz, unë dhe një burrë me vajzën e tij, që mund të ishte rreth dymbëdhjetë vjeç. I ati përpiqej ta qetësonte vajzën, i thoshte se kështu ndodh gjithmonë nëpër aeroporte, por, sipas tij, pas pak do të dilnin edhe bagazhet tona. Vajza e vështronte me mosbesim dhe priste me padurim që të merrte plaçat e saj e të nisej për në ato vende të mrekullueshme ku i ati i kishte premtuar se do ta shëtiste.

“Nesër marrim trenin e mëngjesit për në Genova, – po i thoshte i ati. – Halla e ka apartamentin mu buzë detit dhe ti do të flesh gjithë natën sikur e ke shtratin prej valësh”.

Burri dukej i qetë dhe as që çante kryet për bagazhet që po vonoheshin. Papritmas transportieri u ndal.

“Ah”, psherëtiti vajza e vogël, e dëshpëruar, ktheu kryet nga unë dhe më nguli sytë e saj pyetës, sikur po kërkonte siguri nga unë se bagazhet tona me të vërtetë nuk ishin ngatërruar gjëkundi dhe se gjithçka do të shkonte normalisht. Mu kujtua thënia e italianit “Roma është një qytet me histori të vjedhur” dhe s´di pse e lidha këtë me vonesën jo të zakonshme të bagazheve tona.

“Me duket se shkoi për lesh valixhja ime e bukur”, thashë me vete dhe më erdhi për të qeshur. Vetëm atë valixhe pata blerë në Lefkosia. Transportieri u vu prapë në lëvizje, në fillim ngadalë e si përgjumësh, po pastaj e shtoi krrakëllimën dhe një turrë valixhesh u shfaqën nga rrëza e murit, sikur vinin nga një tunel i nëndheshëm. “Valixhet tona, babi!”, ulëriti me gëzim vajza dhe u turr me vrap drejt tyre. “Prit se të vijnë këtu !”, e qetësoi i ati, që i shkoi mbrapa ngadalë dhe e ndihmoi t’i zbriste katër valixhet e mëdha nga transportieri dhe i ngjiti në karrocën, të cilën vajza përpiqej ta shtynte me vrap drejt daljes, sikur donte të shpëtonte një minut e më parë nga ajo sallë zvarranikësh kërcënues. Transportieri vazhdonte rrugëtimin e tij të zakontë, brenda kordinatave të caktuara, duke bartur mbi shpinë edhe tri valixhe të tjera të huaja. Më në fund transportieri ndali me valixhet e mëdha si gunga në kurriz. Burri me vajzën qenë larguar tashmë, ndërkohë që unë këqyra orën dhe pashë se kishte kaluar më shumë se një orë që prisja bagazhin tim. “Martina duhet të jetë mpirë në këmbë duke më pritur”, thashë me vete. E përfytyrova çastin e takimit me të, përqafimin, shtrëngimin mes krahëve të njëri – tjetrit ose ku ta dish, mundet edhe një zgjatje dore, një buzëqeshje dhe ngutja për të gjetur veturën e saj të parkuar kushedi se ku në parkingjet e aeroportit. M´u kujtua një nga letrat e fundit të saj që mbyllej me fjalët: “Të puth tymin e cigares që po pi e të futet thellë mushkërive tua!”.

Për herë të parë e kuptova rëndësinë e këtyre pak fjalëve, pra, e dija se nuk bëhej fjalë për një zgjatje të akullt dore. U ktheva nga transportieri që tani e shikoja si armikun tim, si kuçedrën e shtrirë që dremiste aty, duke më mbajtur peng pas vetes.

Tri valixhet rrinin aty të shushatura, në pritje të dikujt që t´i zbriste nga transportieri e t´i vënte diku, mjaft që të mos endeshin ashtu si kafshët që kanë humbur të zonë në një qytet të zhurmshëm. Të kujt mund të ishin këto valixhe të stërmëdha, si ndjehen tani të zotërit e tyre që i kanë humbur, duke sjellë ndërmend ankthin dhe bezdinë në fytyrat e tyre. Aty për aty mendova se bagazhet ngjajnë me zotërit e tyre, shprehin karakterin, tekat, veset, rangun shoqëror.

Njëra nga valixhet mbante një mbishkrim polak, kurse një tjetër kishte të shkruar diçka në gjuhën angleze. Bagazhin e tretë e përfytyrova të ndonjë afrikani, ngaqë më dukej e errët, si e prekur me duar të palara. I përfytyrova ndërresat e zezakut shtatlartë, të brendshmet e gjera, bluzat e pambukta dhe rraqet e tjera që mund të përdorë një afrikan i pasur në udhëtim. Mund të ishte edhe e ndonjë marokeni që policia e kishte ndaluar në kufi dhe po e merrte në pyetje si njeri të dyshimtë, si atë shqiptarin njëzetvjeçar që fliste italishten brilante, por, që polici nuk bindej në saktësinë e pasaportës.

Valixhja e dytë, që ngjante e mbushur deng, reflektonte mbi lëkurën e vet mirëqenie, dukej si e përkëdhelur nga fati. Kushedi çfarë mbante brenda, ndoshta plaçkat e ndonjë anglezi zotëri, po mua më shumë më ngjante me një bagazh zonje, diku në moshën time, që udhëtonte për shtatë palë qejfe e nuk i bëhej vonë se kur, nga shërbimi i aeroportit, do t´i mbërrinte valixhja në hotel. Fillova të bëja inventarin e plaçkave që duhej të mbante brenda: brekë seksi, sutjena të shtrenjta, këmisha provokuese epshi, parfume të ndryshme, krehra, bigudi, pasqyrëza, lloje të ndryshme rimelesh e tonesh, ndonjë libër të Isabele Aljendes apo të Danielle Steel-it, prezervativë për femrat, hapa kundër shtatzënisë, xhinsa dhe bluza firmato, ndonjë fustan për party e të tjera rropulli grash, që edhe ngjajnë edhe ndryshojnë nga një bagazh tek tjetri. E studiova edhe valixhen e tretë, po pak më shkurt se transportieri filloi të lëvizë serish, ndërsa një turmë rumunësh u afruan rreth meje, si të kishin mbirë nga dheu.

“Bagazhi im nuk ka ndërmend të dalë”, thashë me vete, i bindur se tashmë Martina e kishte humbur durimin dhe kënaqësia e pritjes i qe kthyer në bezdisje të padurueshme. I shkrova edhe një mesazh në celular Martinës, ku i shpjegoja arsyet e vonesës time, i kërkova ndjesë që po e lija të më priste aq shumë, po unë ende nuk po gjeja bagazhin, që me sa dukej do të kishte fluturuar në ndonjë aeroport tjetër, atje ku askush nuk e priste. E nisa mesazhin dhe iu drejtova një punonjëseje me uniformë dhe i shpjegova hallin tim, pritjen time të kotë të bagazhit tashmë prej dy orësh. Ajo më qetësoi duke më thënë se vonesa të tilla edhe mund të ndodhin nganjëherë, por më këshilloi që të kisha durim se me siguri bagazhi im do të dilte në transportier, përndryshe, unë mund të regjistroja emrin në një zyrë të posaçme që merrej me trajtimin e rasteve të tilla, ku mund të lija adresën se ku do të qëndroja në Itali, pasi në aeroport shërbimi ishte shumë korrekt dhe ata do të ma sillnin valixhen në adresën e caktuar. U shastisa nga shpjegimet e saj të gjata, të shqiptuara plot respekt dhe mirësjellje.

Unë nuk zotëroja asnjë adresë, përveç numrit të telefonit të Martinës që po më priste te dalja. E falënderova punonjësen e sjellshme për durimin e saj dhe u ktheva prapë te zvarraniku im, ku rumunët e sapoardhur po tërhiqnin bagazhet e tyre, duke bërë zhurmë e duke qeshur me njëri – tjetrin. Kur tërheqja e bagazheve mbaroi, në pritje mbetën edhe nja tre rumunë të tjerë që me sa duket, ashtu si mua, nuk u kishin mbërritur në kohë bagazhet. Transportieri qe ndalur tashmë dhe një punonjës me uniformë, shkarkoi tri valixhet e kahershme nga transportieri dhe i vuri në një karrocë. Midis rumunëve që prisnin bagazhet ishte edhe një vajzë flokëverdhë, një bionde artificiale, si shumica e biondeve të Ballkanit. Rumunia bionde, pasi bisedoi diçka me dy bashkudhëtuesit e saj, m’u drejtua mua, ndoshta për të mësuar për vonesën e bagazheve.

“Edhe juve nuk ju ka ardhur bagazhi?”, më pyeti me një italishte të çalë, të përzier me rumanisht. I thashë se e kisha të njëjtin hall dhe se po prisja të më vinte bagazhi, se një punonjëse këtu më siguroi se në këtë aeroport bagazhet nuk humbisnin kurrë, por vetëm ndodhnin ngatërresa për shkak të numrit të madh të bagazheve që qarkullonin në të gjitha drejtimet. Rumunia u qetësua nga shpjegimi im, më falënderoi, buzëqeshi ëmbël dhe kur prisja të kthehej te dy rumunët e tjerë, më pyeti:

“Po ju çfarë jeni?”

Një pyetje e pakuptimtë, ndoshta për shkak të mosdijes së gjuhës.

“Peshk i kuq kinez”, i thashë, ngaqë e pata ndjerë vetën si në akuarium gjatë oreve të gjata të pritjes në sallën e mbërritjes së bagazheve.

“Kështu i prezantoheni gjithmonë një gruaje të bukur”, tha rumunia, duke më parë me sy, sikur po më peshonte.

Kjo ia ditka vlerën vetes ende pa shkelur në Romë, thashë me vete, duke e fiksuar me një vështrim të vetëm gjithë bukurinë e saj ngjitëse.

Transportieri u vu në lëvizje sërish dhe nga goja e zezë e murit filluan të shfaqen bagazhet e vonuara.

“Valixhja ime”, përplasi duart rumunia, që pikasi nga larg këndet e bagazhit të saj modest që po afrohej ngadalë mbi kurrizin e transportierit. Ngjitur me të ishte edhe një valixhe, që më ngjante me timen, por që nga pritja e gjatë dhe nga përgjimi i dhjetëra e dhjetra bagazheve të huaja, nuk isha i sigurt se me të vërtetë tani po dilte ajo. Kur rumunia zgjati dorën për të kapur valixhen e saj, pashë se ngjitur me të gjendej edhe e imja E kapa me rrëmbim, si t’i futja thonjtë në fyt një rivali, që pas shumë përpjekjesh po më rrëmbente rumunen nga duart. Rumunia vuri buzën në gaz me gjestin tim fëminor, tha se valixhja ime kishte pritur valixhen e saj dhe pikërisht për këtë ne mund të udhëtonim së bashku me tren deri në Romë. I thashë se do të ishte kënaqësi, po mua më priste mikja ime në dalje, mikja ime e hershme që nuk e kisha takuar prej tre vjetësh.

“Kaq rrallë i takuake të dashurat”, u interesua rumunia dhe më shkeli syrin me djallëzi, siç bëjnë zakonisht ballkanasit. I tërhiqnim valixhet zvarrë, ndërsa ecnim në krah të njëri-tjetrit. Rrotat e vogla lëshonin një kuisje të trishtuar, duke u fërkuar pas pllakave.

Kisha udhëtuar me dhjetëra e dhjetëra herë nga një aeroport në tjetrin, po kurrë nuk isha njohur me një femër në fluturim ose duke pritur bagazhet, kurse tani që Martina po më priste te dalja, kjo rumune po më tërhiqte pas vetes, njësoj siç tërhiqja unë valixhen time terse, tamam greke. Nga larg pashë dorën e Martinës që u ngrit në ajër dhe u rrëzua prapë, si një përpjekje e dështuar për fluturim. Unë buzëqesha nga larg, por fytyra ime atë çast më dukej e pakomandueshme, si një maskë e huaj. Me siguri isha ngërdheshur si një majmun i shëmtuar. Rumunia sikur u gëzua që mua dikush më priste dhe tha se atë nuk e priste askush. E kishte adresën dhe numrin e telefonit të mikes së saj mjeke që specializohej në Romë për gjinekologji. Do të qëndronte disa ditë aty dhe nëse ia dilte, nuk do të kthehej më mbrapsht. Ëndrra e saj ishte të specializohej edhe ajo në një universitet të Perëndimit dhe nëse i ecte, kjo varej nga rrethanat që do të krijoheshin, do të qëndronte gjithnjë në Itali, pasi, siç e tha vetë, e urrente origjinën e saj.

E lëshova valixhen përtokë dhe e përqafova Martinën që më priste prej më shumë se dy orësh. Ajo dukej e këputur, e rrënuar dhe disi e trembur në fytyrë. I pashë edhe një lot, që iu end nëpër sy, po që nuk arriti të bëhej lot i plotë e të derdhej në faqe. Tha vetëm se ndjehej shumë mirë që më së fundmi erdha në Romë. Rumunia priste nja dy hapa mbrapa, me sa duket që të përshëndeteshim para se të ndaheshim.

“Po ajo kush është?” më pyeti Martina me një zë të shuar, të lodhur. “Nuk e di, i thashë, e njoha kur po prisja bagazhet”. Martina i buzëqeshi, e përshëndeti dhe e ftoi të afrohej, duke i zgjatur dorën. Rumunia kaq priti, u afrua me vrap, e përshëndeti Martinën sikur e njihte prej vitesh dhe duke e zgjatur dorën drejt meje tha: “Peshku i kuq kinez, e njihni besoj?!” Të dyja qeshën, po Martina ngjante e sfilitur, si pas një sëmundjeje të gjatë ose shumë netësh të kaluara pa gjumë. Në fytyrën e saj diktohej një frikë e pashpjegueshme, një ankth paralizues që e bënte çdo lëvizje të saj të sforcuar, mekanike. Divorci me të shoqin, edhe pse vetë e pati kërkuar ndarjen, e kishte dërrmuar. “Meshkujt janë të gjithë idiotë”, më shkruante para disa muajsh e dëshpëruar. E dija se fraza të tilla mediokre shkruanin vetëm njerëzit e zhgënjyer, ndaj nuk i pata dhënë kurrfarë rëndësie këtij konstatimi, siç nuk i pata dhënë rëndësi as pohimit tjetër se e vetmja dashuri e saj e vërtetë, kishte qenë një dashuri platonike, që lidhej me qiejt.

“Unë po shkoj”, tha rumunia, duke i zgjatur dorën e brishtë Martinës që qëndronte e ngrirë si manekine në një vitrinë dyqani, ku askush nuk blen kurrë.

“Jo, mos shko, i tha Martina, ty nuk të pret njeri këtu apo jo?”

Aty për aty mendova se Martina ndjehej e rrezikuar dhe se prania e rumunes në takimin tonë pas tre vjetësh, ia lehtësonte situatën. E ftova edhe unë rumunen të qëndronte, do të shkonim të tre së bashku në Romë dhe ne do ta përcillnim me makinë deri në banesën e shoqes së saj, ndërkaq shtova se unë po pëlcisja nga etja dhe se më pihej një kafe. U ngjitëm lart në katin e tretë. Kur u ulëm në barin pothuajse të zbrazët në atë orë të pasdites, Martina ndjehej më e lehtësuar. U ngrit për të porositur kamerieren dhe iu lut të na shërbente pak shpejt pasi dy miqtë e saj ndjeheshin të lodhur nga udhëtimi dhe pritja e gjatë e bagazheve. “Miqtë e saj”, thashë me vete. E ku e gjetëm mike rumunen, në atë pritje të dyfishtë të bagazhit tim terssjellës? Rumunia ndjehej mirë, fliste papushim me Martinën, i tregonte për veten, e pyeste për Romën, madje nuk harroi të shtonte se miku i saj, pra unë, kisha një fytyrë që të ngjallte besim në shikim të parë. Ajo e tha qëllimisht fjalën “besim” për të zëvendësuar një fjalë tjetër që asaj i erdhi në mendje, por që nuk e shqiptoi se nuk donte të tregohej e pasjellshme me Martinën.

“Duhet të nisemi”, tha Martina dhe u ngrit. Ne ndoqëm instinktivisht lëvizjet e saj. Flokët e verdhë të Martinës, i zbrisnin nëpër shpinën lakuriqe, zgjateshin deri poshtë rripit të mesit që shtrëngonte një fund të shkurtër. Rumunia ndaloi, tha se do të merrte trenin dhe u bë gati të përshëndeteshim. Nxori një kartëvizitë nga çanta e vogël dhe unë për herë të parë mësova emrin e saj, numrin e telefonit, adresën në e-mail si dhe adresën e apartamentit të saj në Bukuresht.

“Jo, tha Martina, mund të vish me ne në makinë”.

Kur po udhëtonim drejt Romës të tre e kishim humbur dëshirën për të folur. Dukeshim si tre njerëz të bashkuar forcërisht nga një rastësi e padëshiruar që mezi presin çastin të shpëtojnë nga njëri-tjetri.

Kur rumunia Aleksandra zbriti në Piazza di San Giovanni, ne vazhduam të udhëtonim në heshtje, Martina e përqendruar në timon, ndërsa unë ndiqja ndërrimin e tablove, sikur të ndodhesha në një galeri me piktura të Mesjetës dhe të Rilindjes. Dielli tashmë qe ulur në horizont. Prej kurorës së pishave dhe bredhave, prej drurëve me emra të panjohur, që gjendeshin anës së rrugës, po zgjatej një muzg rrëqethës. “Enthusiasm is the inspiration of every thing great”, nuk e di pse mendova në anglisht, ndoshta një frazë shkolle të lexuar diku, shumë vite më parë. Po përpiqesha të rimerrja veten, të gjeja fjalët e duhura, po nga truri i mpirë nuk nxirrej asnjë ide, asnjë mendim. Në atë terr që më rrethonte nuk shquaja dot asnjë fjalë që ta shqiptoja. Doja vetëm të shtrihesha, të mbyllja sytë e të mos mendoja asgjë. Kur Martina tha se do të hanim darkë në një restorant të zgjedhur afër banesës së saj, u ndjeva aq i pafuqishëm sa desha të kundërshtoja. Mora instinktivisht një libër të Hegelit që ajo e kishte lënë në ulësen e pasme dhe po e shfletoja pa lexuar asnjë fjalë. Në faqen e parë, të bardhë, gjendej një vizatim ku pamja e Hegelit jepej sipas imagjinatës së dikujt prej lexuesve të librit, mbase femër, se e paraqiste me një organ mashkulli anormal, ndoshta në shenjë hakmarrjeje ndaj filozofisë së tij.

“Në fakt, të kam pikturuar ty”, tha Martina. Ajo shtoi se shumë herë qe munduar të më nxirrte nga vetja, të më shndërronte në pikturë, në një tablo të madhe sa faqja e murit, po nuk ia kishte dalë mbanë. Midis meje dhe saj gjendej një mur errësire dhe unë mbetesha atje thellë, i paqartë, i errët, me tipare të papërcaktuara. Dhe ajo më skiconte nëpër libra duke ma zëvendësuar fytyrën me fytyrën e autorëve.

Edhe gjatë darkës në restorant, edhe më vonë në mbrëmje, në ballkonin e shtëpisë së saj, nën vegimin e dobët të yjeve dhe shkëlqimin e pafuqishëm të një hëne të shpëlarë, që herë pas here fshihej nën re, nuk mundëm të bisedonim për diçka të rëndësishme.

“Ti do të flesh në shtratin tim, tha, e kam përgatitur për ty, po çarçafët nuk i kam ndërruar”.

Ato çaste të vona në trurin tim të turbulluar nga vera, nuk gjendej asnjë zgjidhje, asnjë frazë lehtësuese, që të shprehte dëshirë, refuzim ose diçka tjetër qetësuese.

As kur u shtriva në shtratin e saj, ku ajo kishte kaluar aq net, nuk munda të dal nga ajo gjendje e mundimshme ankthi, pasigurie dhe pagjumësie. Mbaj mend se u zhvesha lakuriq, ashtu siç më pëlqente të shtrihesha nën jorgan kur isha fëmijë, rrëshqita në shtrat dhe u mbështolla me çarçafin, që menjëherë u ujëtis nga avulli që më dilte nga trupi. Nga jastëku më futej në hundë kundërmimi i flokëve të saj erëmyshku. Pikturat e varura në mur lëviznin, shndërroheshin në ca figura të errëta, diçka i shtynte nëpër mur dhe unë dëgjoja tinguj të shurdhët, të pakuptimtë. Afër mëngjesit, duhet të kem fjetur pak se Martina po më përqafonte në aeroport, duke më shtrënguar, pa mundur të shqitej prej meje. Qe e njëjta skenë që ndodhi vërtet, disa orë më vonë në aeroport, kur unë po ndahesha me Martinën.

Nëpunësja e aeroportit, që po ndiqte me nervozizëm veprimet e mia të hutuara, më pyeti për bagazhet. “Në Tiranë”, i thashë dhe e shtyva valixhen time, me dëshirën që të zhdukej diku në ndonjë aeroport të Afrikës.

Kur u ktheva në Tiranë, dy orë më vonë, valixhja ime doli e para, edhe pse në aeroport nuk më priste askush, përveç taksistëve që shtyheshin, duke më ofruar secili shërbimin e tij.

Nga libri “Dënesje në dru”

Web Agency, Digital Agency, Web Development Agency

LEAVE A REPLY

Please enter your comment!
Please enter your name here