Rita Petro
A u besojmë ne impulseve dhe reaksioneve të brendshme kimike që mbizotërojnë në jetën tonë? A e lëmë jetën tonë në momente të caktuara të udhëhiqet prej tyre? Ishte pranverë kur poetja Rita Petro nisi të shkruante librin “Vrima”, që nuk është as prozë, as poemë, as poezi… duke perceptuar kërkimin se qeniet e lira janë të destinuara të rrezikojnë për të arritur deri te lumturia. Një pjesë e këtyre vargjeve janë shndërruar dhe në një balet-teatër, të cilat i sjellim të shkëputura më poshtë
SIRENA
Unë kam lindur sirenë
Shumë kohë më parë
E dashuruar me Princin e Detit
Që ditën kur hapa sytë…
Ai ka një bisht marramendës
Me luspa verbuese
Të argjendta e të florinjta
Kurora e tij është gdhendur
Me guaska
Zbukuruar me korale e perla
E hipnotizuar prej tij
S’mbaj mend sa gjatë
Ashtu jetova
Deri atë mëngjes
Kur u zgjova me vegimin tënd
Që në një jetë tjetër
Dikur e kisha parë…
Mbi shkëmb të detit qëndroje
Ti aq çuditërisht i bukur
Me lëkurën e bardhë
E të lëmuar
Mes krahëve të hapura
Një shigjetë
Në harkun e tendosur
Mes këmbëve të hapura
Një zambak
Mrekullisht i çelur,
Asnjë bimë e lartë uji
Nuk krahasohej me të
Për nga hijeshia
Gati sa nuk u çmenda
Nga dhimbja e mesit
Kur bishti
M’u nda në dy pjesë
Që u shndërruan në këmbë
E mes këmbëve
Një lule gojëhapur mbiu.
Shigjetari im i bukur
Më godite ende
Pa lëshuar harkun…
Tani këmbët më çojnë vetë te ti
E ditë pas dite
Çmendurohemi nga dashuria
Unë një sirenë
Me një këmbë në shkëmb
E një këmbë në det
Ti një shigjetar
Aq i bukur e bujar
Që në heshtje më le
Me Princin e detit
Ndonjë natë të fle…
Vëllai im i bukur
Aq shumë më dhemb
Pse i dënuar je
Të mbetesh në breg…
LULE “MË PREK” ËSHTË KJO E IMJA
Hajde këtu
I dashuri im
Preki me gishtërinjtë e tu të butë
Petalet ngjyrë rozë të lules sime
Unë nuk e kam LULE MOS MË PREK
Sapo i ndiejnë majat e gishtërinjve
Petalet që rrinë të mbyllura gjatë natës,
Nisin e hapen.
E kur ti afron flegrat e hundës
Ato çlirojnë
Një aromë të mrekullueshme
Brendësie
E kur ti do ta shijosh me majën e gjuhës
Petalet e hapura
Të ftojnë të hysh në zemër
Të LULES sime.
NË FERR
Vëllai im
Afrohu këtu te kjo vrimë
Dhe shiko sipër
Ja ja ku duken yjet
Një dy tre katër pesë gjashtë shtatë tetë nëntë
Dhjetë…….njëmijë……..njëmilion…….njëmiliard………infinit
Infinit pa një…
Pse?
Se një yll po bie poshtë
Ja e shikon
Thuaj shpejt një dëshirë
Kur të lind prap
Dua të jem Sirenë
Po ti vëllai im?
Dua të jem Shigjetar
Ha ha ha
Mos u tall
Thuaj shpejt një dëshirë tjetër!
Kërko të lindësh Princ i Detit
***
MALLKIMI I PARË
Zoti im, ATI im
Cili është ai mashkull
Aq i bukur
Që po vjen te unë
Sytë shigjeta-tinëzare
Drejt në zemër
M’i ka ngulur?
Kur më prek
Me duart aq të buta
Lëkurën ma puçrron…
Pse kur më puth në qafë
Drithëroj e tëra
Njomem atje poshtë?
Buzët më hapen
E kërkojnë buzët e tij
Gjuha e tij e lëngësht
Gjuhën time do?
E kur kaq butësisht
Më përqafon
Ndiej në bark
Të ngjeshur
Mikun e tij të fortë!
Qepe gojën, boll
Mjaft me këto dokrra
Ai është vëllai yt
E kjo që mendon
Është blasfemi!
Në ferr do të digjesh
Nëse shkon me të
Kurrë më për gratë
S’do kem mëshirë
E në jetë të jetëve
Do të vuajnë
Mallkimin tim!
Në djall vafsh ti, o Atë
Bashkë me vullnetin tënd!
Vëllai im
Unë dua të kryej incest me ty!
PARAJSA
E lirëëëëëë
E lirëëëë
E lirë
Për t’u futur në një zotërim tjetër
Në ato toka që i ka punuar dikush tjetër
Ja ku janë
Paska burime me ujë të kulluar
Zogj që këndojnë në kor
Ylbere që kryqëzohen me njëri-tjetrin
Lëndina mbushur bar e lule
Oh ja ku qenka parajsa tokësore
Pse më gënjyen për parajsën qiellore?
Ja ku qenka
Përtej atij gardhi me tela
me tela me gjemba
ZONË E NDALUAR
ZONA E DASHURISË
Dhe…?
Çfarë bëre pastaj? E kapërceve gardhin?
Ç’pyetje koti! Edhe tela me korrent po të ishin, do ta kapërceja…
…
I lejoj gjembat të më ngulen në trup
Më shijon ajo dhimbje
Dhe gjaku që bulçet prej tyre
Tashmë jam në ZONËN E NDALUAR TË DASHURISË
U NGRITËN NGA GJUMI PËRBINDËSHAT
U ngritën nga gjumi
Dy përbindëshat
Që jetojnë
Në kurmin tonë.
Ky dimër kish zgjatur
Më shumë se tre muaj
Mbase dhe tre shekuj
Kush e mban mend!
I shpërthyen
Zgavrat
Brenda trupave tanë
Një mëngjes
Teksa nuhatën
Aromat ndjellëse
Të natyrës
Çmendur në pllenim…
Të unët për ushqim,
Të unët për ndërzim
Hungërinë
E iu sulën njëri-tjetrit
Xixa
Sytë iu shkreptinë
U kapërthyen e u rrotulluan
Mbi barin e njomë
I shtypën
Lulet e milingonat
Aty pranë
U lëpinë
Derisa pështyma iu tha
U gërvishtën me thonj
Pa u shqyer
E pa nxjerrë asnjë pikë gjak
Grahën e grahën
Sa mundën
Ulëritën
Deri në ekstazë…
Dhe ashtu të nginjur
U rikthyen
Brenda trupave tanë.
NDRICIM FLAKE
Gjoja pa dashje
Hodhe një fije shkrepëseje të ndezur
Brenda në trupin tim
E tani ajo ka përpirë gjithçka
Si në një pyll me drurë të thatë…
E ndiej flakën
Që fillon e spërdridhet
Në thellësi të errësirës
Ku mitra e tulatur
Nis e zgjohet nga drita…
Nxehtësia e flaka
Më bubulojnë në sy
Buzët fryhen e çahen
Prej bymimit
Po digjem e tëra
Në një zjarr ferri
Kështu thua paska qenë
Mallkimi i Zotit
Të shkrihem në ekstazë
Nga dëshirimi për ty
Që ende s’je IMI…?!
***
Si mund të flesh në këtë natë magjike?!
Përtej xhamit të dritares
Janë çmendur yjet
Xixëllojnë e fërfëllijnë
Në të mijtën e sekondës
U çmend nata prej tyre
U çmenda dhe unë
Në shtratin përballë dritares
Yjet e saj zgjuan yjet që flinin
Në errësirën e shpirtit tim
I ndiej gjithandej nëpër trup
Më djegin më shpojnë
Nuk gjej qetësi
Veç rrotullohen
Shtriqem
Fërkohem
Në çarçafin e mëndafshtë
Për pak freski…
Zgjohu
Vëllai im
I dashuri im
Hapi e shndërroji sytë e tu
Në xixëllima
Ani pse mund të dukesh si vampir
I dashuroj vampirët
Mënyrën e tyre
Se si t’i futin dhëmbët në qafë
E gjaku bulçon prej saj
Mbase është një ëndërr budallaqe
Kjo e imja
Por është e vërtetë
E vërtetë si lakuriqi i natës që më avitet pranë
E bukur si nata e bardhë
E frikshme si gjaku mbi çarçaf
Madhështore si qielli mbi ne…
Vëllai im
Fiki të gjithë abazhurët
Hapi perdet e rënda e futi në unaza
Që hëna e yjet të hyjnë brenda
Vëre gjilpërën mbi pllakë
E lëre muzikën të fillojë…
Shëëëëëët!
Jimmy po këndon:
Come on baby light my fire…
Hajde i dashur
Çoma shpirtin atje lart
Në barkun e qiellit
Ku Ati ynë ka derdhur spermën e tij
Për të lindur bijtë- yje
Planetet-bija
E shikon ku ka ngrirë lëngu i tij i bardhë
Dhe ka krijuar
Rrugën e Qumështit?
Atje dua të jem
Botën tonë të vockël
Rrumbullake e budallaqe ta shoh nga lart
Unë dhe ti jemi bij të Zotit
Na lejohet të bëjmë çdo gjë
Madje dhe të urinojmë mbi të.
Të dashurosh apo jo?
Kjo është çështja…
Të durosh ditët që zvarriten në këmbët e tua
Apo të kapësh yllin që bie fluturimthi?
E di më i sigurt je shumëkëmbësh mbi tokë
I lumtur je tek hap krahët e fluturon
Ndonëse një vrimë e zezë
Ka hapur gojën
Aty poshtë…
Sa për veten time
E di
Jam i atij soji
Që kurrë nuk heq dorë
Që dhe në errësirën më të thellë
E gjej një yll
E në qoftë i shuar
Me frymën time e ndez
Dhe kur ai dobët xixëllon
E mbaj atë flakë gjallë
Brenda në gojë.
BETEJA
Vëllai im
I dashuri im
Ne jemi në një luftë
Për jetë a vdekje
Në një betejë ku ka
Fitimtarë
Dhe asnjë humbës
Unë shpinën vras
Kur më shtrin përdhe
E përleshesh mbi mua
Ti gjunjët gjakos
Se do të hysh thellë
Shumë thellë
Brenda meje
Aty është një botë krejt tjetër
Aq bujare për mikun tënd
Që ndihet në faj
Për fortësinë e tij
Jo… Jo vëllai im
S’ka vend për tërheqje…
E ndihej në thellësi
Se si lëviz shpata jote
Kur ti bie hero
Në sheshin e luftës
Shtrihesh mbi mua
Gjatë e gjerë
E mezi merr frymë
Luftëtari im
Heroi im
I bukuri im
Oh shpatë e artë e vëllait tim
Nën ty po vdes
Dhe unë në të njëjtin çast
Si Gjergj Elez Alia
Dhe motra e tij
Ndërsa nën shpinën time
Rrënjë lëshon
Një lis e një bli.
E DORËZOJ TRUPIN TIM…
Ia dorëzoj trupin tim erërave
Që fryjnë e futen mes poreve
E përmes vrimave
Ku janë e s’janë
I përshkojnë ato tejpërtej
Me fishkëllimën e tyre drithëruese
Ia dorëzoj trupin tim ujërave
Të lumenjve e oqeaneve blu
I lejoj ato të rrjedhin e gurgullojnë
Lugjeve… kodrinave
Duke shkumëzuar
Tek futen thellë në guvë
Ia dorëzoj trupin tim
Fushave e lëndinave
Dhe i lejoj lulet e majat e barërave
Ta përkëdhelin e gicilojnë
Mbi e nën lëkurë…
Dhe në fund fare
Ta dorëzoj trupin tim
Ty
Bëj ç’të duash me të
Perversi im i vogël
Me penis të madh.