Sadik Bejko: Një miku im, shkrimtar, dhe sot, më denoncoi!

0
289

 

(vijon nga dje)

Sadik-BejkoRrëfimi i poetit Sadik Bejko, në intervistën e mëposhtme, është nga të rrallat. Flet hapur, lidh kohërat, vuajtjet me sinqeritetin dhe frymën e njeriut “të mbijetuar” moralisht. Më poshtë jepet një pjesë e historisë, jo vetëm e tij, personale, por e asaj çfarë prodhoi diktatura me “njeriun e ri”. Për fat të keq, gjurmët e zhgënjimeve dhe dëshpërimit duken aq të freskëta, për shkak të një misioni më të lartë që vetë poeti mban: të rrëfejë, të dëshmojë këtë pjesë së historisë, në diktaturë.

 

Vitet që shënojnë botimin e librave si 1972 Rrënjët; 1981 Ku e ka folenë bilbili; 1994 Si vdes gruri; 1997 Letër Hamurabit; 2003 Psalm për atin, janë piketa biografike në jetën tuaj; në udhëtimin tuaj për tek vetja a dëftejnë edhe pikëvendosje konceptuale estetike, natyrisht që nuk përkojnë me datëbotimet?

Vajtja në minierë ishte një grusht aq i fortë sa ta errësonte krejt jetën. Nuk shihej asgjë përtej. As pas, as përpara. Sot e marr si një aksident të rëndë dhe kaq. Kjo qe e thëna për mua. Erdhi pas goditjeve në RTSH, pas Festivalit të 11-të. Të gjithë ne që punonim në këto institucione të propagandës, u vumë në sitë të hollë. Shumë e shumë u ndëshkuan… Mua më thanë se kisha falsifikuar një dëftesë shkollore në vitin e parë të punës si arsimtar, më 1962-‘63. E dija që s’e kisha bërë, dhe kërkova të shkoj në gjyq. Nuk ma dhanë të drejtën e gjyqit dhe pse shkova deri te kryegjykatësi i lartë. “Do të shkosh atje ku urdhëron partia” dhe “Ul kokën e puno”. Në librezën e punës shkruan se transferohem në Tepelenë. Është edhe sot ky “transferim” në regjistrin e kuadrit në Radio Tirana dhe në librezën e punës.

Sekretari i Përgjithshëm i Kryeministrisë së atëhershme, K. K., kur më priti, bëri hetuesin me mua. Më pyeste se ç’ kisha folur me x a y shkrimtar. Në të vërtetë ishin ata, që xheç kishim folur fshehtas për mua. Unë, malësori, i idealizoja shkrimtarët atëherë. Njëri syresh ishte nga ata që e respektoja shumë, pinim gjithmonë kafe bashkë. Ishte dhe është shkrimtar i mirë. Për të më dhemb shumë. Me kafen time ende në buzë, ai vinte dhe i thoshte drejtoreshës së Radio Tiranës, N. Myftiut, se unë vija nga njerëz që kanë qenë me armë në dorë kundër partisë. Nuk ishte kështu. Një vëlla i gjyshit tim ka qenë një vit partizan. Gjyshi im ishte i këshillave Nacional-Çlirimtare. Më pas vëllezërit e gjyshit tim u bënë kulakë ngaqë kishin prona. Për këtë koleg më djeg keq edhe sot. Më ka vrarë miqësinë, besimin, jo gjë tjetër. Pastaj… ishin thënë dhe gjëra të tjera diku gjetkë nga ky “miku” dhe nga dy tre të tjerë. Me këto policia e fshehtë më kishte krijuar “Dosjen përgatitore, B”. Me Dosje A shkoje në burg.

Një mik i shtëpisë në Gjirokastër (atëherë sa kisha filluar në minierë) më tha që ta mbyll gojën me tapë. Të izolohem. Për 10 vjet nuk do të kthehesh më në qytet, më tha. Dhe i doli fjala. Pas njëmbëdhjetë vjetësh do të jem mësues në gjimnazin e Gjirokastrës. Kjo u bë jeta ime: ul kokën e puno, punë e rëndë dhe ndjekësit që kudo i kisha mbi shpinë. Në CV time numërohen 22 vende pune të ndërruara. Nuk më zinin këmbët dhé.

Me këto dua të shpjegoj atë që ju e quani estetikë, konceptualitet. Mbase për t’i dhënë indirekt ato. Mua më duhej që të mbaja veten dhe familjen me bukë. Ta mbaja veten gjallë si njeri i librit. Të mos harroja të shkruaj. Të mos lodhem, sa t’u vë shkelmin shumë gjërave. Gjëra që praktikisht nuk të vlejnë, përkundrazi, mundet edhe të të prishnin punë. Por pa to, ç’është jeta? P.sh. të shkruaje atëherë do të thoshte, që t’i vije dhe një kontroll tjetër vetes tënde.

Por e bëra. Shkrova pa ndërprerje. Se ashtu e kisha sojin. Më duhej që të flisja me vete, pa të bija rehat. Nganjëherë, si për inat, shkruaja një poezi në ditë. Domosdo, ato më të rrezikshmet i grisja. Me egërsi, me frikë, ngrohtë dhe me një frymë i shkruaja gjërat që më vinin a që dhe e detyroja veten të më vinin. Pastaj i harroja, i hidhja tutje. Sigurisht, midis tyre kishte dhe shumë broçkulla. Po kush nuk rreh hekurin, nuk bëhet kurrë farkëtar. Zgjodha që të punoj me blloqe të vegjël që i mbaja kudo me vete. Me atë jetë që kam pasur, nuk bëhet fjalë që të kisha një studio, një dhomë pune. Edhe më pas, prisja sa të tjerët në shtëpi t’i zinte gjumi që të shkarravisja diçka, qoftë dhe sa për ta mbajtur dorën të ngrohtë. Ngrihesha herët në mëngjes për të biseduar pak me veten. Orët mëngjesit të hershëm janë më të mirat për mua. Kisha një alarm se mos po e humb fillin. Diçka tek unë po ngrinte, akull. Por meditimi vë rend e kthjellim brenda nesh. Letërsia dhe lutja i kanë mësuar njeriut meditimin. Kur shkruan, pastrohesh. Lidhesh, vihesh në një linjë, me sivëllezërit e tu letrarë në vite e vite. Si murgu që me lutjen lidhet drejtpërdrejt me Zotin.

Tek “Si vdes gruri” zgjodha disa nga vjershat që i kisha shkruar me kohë dhe që kishin arritur të shpëtonin nga ato që kam grisur a djegur. Libri “Letër Hamurabit” është shkruar në dy vjet, por vjershat kryesore që bëjnë bërthamën e librit, janë shkruar në gjashtë muaj, verë-vjeshtë 1996. Librin “Psalm për atin” e kam shkruar në dy tre vjet. Kisha shkruar e shkruar dhe më duhej të zgjidhja. E kisha të vështirë konceptimin e tij. Është libër që e kam hedhur vetë në kompiuter dhe kjo përvojë ishte sa e lehtë në dukje aq dhe e mundimshme.

Prirem nga motivet ekzistenciale. Ekzistenca e vënë në tehun më të fundmë, deri në perin e hollë jetë a vdekje, më ka ndjekur. Në minierë takova shumë nga miqtë e mi të fëmijërisë. Fshati socialist nuk i mbante dot më dhe ata kishin zbritur në minierë. Ata më kthjelluan përbrenda: ja tani ishim bashkë. Dikur kisha zgjedhur librat dhe i kisha tradhëtuar. Po kthehesha te burri i punëve të forta. Te vlerat e vjetra: puna, familja, të afërmit, zakonet tradicionale. Për të tillë më kishin menduar që në bark të nënës. Dhe punova fort. Nuk ma bëri syri bof nga puna e rëndë.

Isha që nga fëmijëria me gjysmën e vështrimit nga njëri sy, por me ndihmën e një miku, kryeinxhinerit M. Cukalla – të cilit ia di për nder – e rregullova të punoj në minierë. Në minierën e Memaliajt punohej dhe këmbadoras e barkas. Atje të duheshin katër sy, një llambë në dorë dhe “ shpresa e zotit” për t’ia dalë përtej. Por duhet të punoja aty. Ndryshe, më priste ndonjë fermë, ku do të vihesha në siklet dhe për bukën e gojës. Më duheshin paratë se kisha një familje. Gruaja dhe djali im duhet të kishin një jetë si gjithë të tjerët në atë kohë. Në të gjitha. Edhe pushimet e përvitshme në Sarandë a në Durrës. Më duheshin paratë edhe për një libër, edhe për të bërë një qokë.

Por… Ndryshe nga moshatarët e mi të fshatit, unë tani isha një tjetër. Kisha nevoja të tjera. Për të shkruar, për të botuar. Më mungonin miqtë e letrave. Në të vërtetë ata m’i largonin. Sa shoqëroheshin me mua, “ç’u lidh me atë armikun”, u thoshin. Poeti I. Zhupa dhe gazetari K. Mërtiri këtë e kanë thënë publikisht. M.Cukallës i bënë vërejtje me shkrim në dokumentacion, që shoqërohej e më ndihmonte. Pastaj edhe unë me vetëdashje i largoja. Kisha afër vetëm njërin, poetin Pertef Liçi.

Jeta na vë përpara një fat që duhet ta përballojmë. Sado i trishtuar. Nuk i jam shmangur trishtimit. E kam pranuar atë si pjesë të jetës sime. Jam grindur me të fyt për fyt. Madje e kam përplasur në tavolinë, në fletën e bardhë të letrës dhe e kam analizuar, e kam çmontuar, e kam bërë fije- fije. E kam kapur veten time për gryke, për të honepsur pjesë të tij. Por përgjithësisht nuk e kam groposur përbrenda, e kam nxjerrë jashtë. Pastaj, në thellësitë e vuajtjes mund të jetë dhe lartësimi i njeriut. Sidomos kur vuajtjen e mbrun si bukën, duke ia hequr helmin. Shirat, ftomat e dimrat mund ta dëmtojnë tokën, po nuk e ndryshojnë dot. Toka mbetet tokë. Sado të rënda, ato e përpunojnë nga brenda për farët e stinës së ardhme.

Kam krijuar e përpunuar lirinë e brendshme. Është më e vështira për t’u mbajtur dhe ruajtur, sidomos kur të humbasin të gjitha referencat. Kur bie në izolim a në vetizolim. Ilaçi i vetëm atëherë janë librat e mëdhenj: Homeri, tragjikët grekë, Shekspiri, Tolstoi, Stendali, Kadareja, Çehovi, Ibseni, A. Mileri, Pirandeloja tregimtar. Një libër, Poezia klasike kineze, nuk di pse nuk e ndaja kurrë nga dora. Edhe për t’iu shmangur shoqërisë së njerëzve, këta dhe autorë të tjerë, i kam lexuar dhe rilexuar. Disa herë. Prozën e madhe e kam lexuar shumë. Dhe me laps në dorë. Vazhdoj ta lexoj. Në sintaksën e të shkruarit tim e vë re që unë vij më shumë nga proza se sa nga poezia. Ngordh të shkruaj prozë, po nuk e kam bërë dot.

Me njerëzit zgjodha të jem i sjellshëm dhe t’i fal. Ishin shumë. Nuk i ndreqja dot. Më mirë t’i falja që të gjithë. Nuk ia dilja dot jetës me qejfmbetje dhe me mërira. Aq më keq me hakmarrje. Fali dhe shko tutje. Jeto për gjërat që ende janë me vlerë dhe që të pëlqejnë. Jeto dhe me atë që quhet pesimizëm i mendimit dhe optimizëm i vullnetit. Me mend botën e kohës së komunizmit nuk e kuptoje dot kurrë. Anormalitet, absurditet, arbitraritet. Me vullnet, me besimin metafizik se gjërat duhet të ndryshojnë, se sado zi të duket, ka ende kohë përpara që mund të premtojë për mirë. Kështu po, kështu mund ta shtyje. Nuk i dihet. Puno, duro dhe shpreso te fati.

Një fat i tillë ekzistencial, mund të jetë burim për motive ekzistenciale. Në librat e mi pas 1994 temat që mbizotërojnë janë: dashuria, vdekja, fati, pikëllimi, udha, vetmia, koha si realitet metafizik, tëhuajëzimi. Tema që nuk kanë të bëjnë me diktaturën a me pasdiktaturën. Nuk di sa ia kam arritur. Në se flisni për ndonjë konceptualitet, a diçka tjetër në brendësinë e librave të mi, kjo buron prej këndej.

 

 

A është jetike një “dehje” e shpirtit në rrjedhjen e alogjizmës figurative, të simbolikës së vetishme?

Është e vërtetë se pa një mbushje të mirë përbrenda nuk e kam të lehtë ta marr penën. Puna e të shkruarit, kur atë nuk të ka analizuar një kritik, një profesionist, është ecje në errësirë, me tahmina, me instinkt. Nuk di cilat janë arritjet e tua bazë që të mbështetesh në to. Më mirë ia fillon si gjithmonë. Nga e para. Në vjershat e mia zgjodha atë që të mos jem i drejtpërdrejtë, për të mos qenë sentimental. Për ta parë veten time si tjetrin atje përtej. Në fund të fundit, unë kam regjistruar në letër veç jetën time. Një përvojë. Një dëshmi. Një deshifrim i asaj që na mundon. Muzikanti përdor notat, piktori ngjyrat, shkrimtari fjalën që vetiu është e koduar që në kohë të kohërave. Por për ta bërë më shprehëse fjalën i jam drejtuar dhe mitit, dhe ëndrrës. Dhe asaj që një grusht shenjash a imazhesh flasin më urtësisht se sa unë. Miqtë e rinj në këto vite i kam dëgjuar më shumë se moshatarët e mi. Por mësues i vetvetes nuk bëhesh dot. Dhe, sado-sado, puna jonë është veç një pasiguri që zgjat gjithë kohën, gjithë jetën. Pasiguri që duhet ta vësh poshtë. Si torreadori demin.

Mësova të punoj në kompjuter. Ky të jep dorë që një tekst ta punosh me lehtësi dhe sa herë të duash. Por kjo ta bën të vështirë atë tjetrën… ka një çast që duhet të ndalesh. Në përpunim e sipër mund të duket “puna” mbi krijimin. Dhe le ta themi, vjen një kohë kur zotërimi i teknikave ta bën aq të lehtë të shprehurit, sa këtu del një rrezik. Fillon me errësimin, me shtimin e figuracionit. Me atë që “moderniteti” e kërkon pak të sofistikuar poetin etj, etj. Po deri ku? Deri ku duhet shkuar, që mos ta dëmtojmë poezinë. Dhe le ta themi se një prirje e tillë, në emër të asaj që është “moderne” edhe e ka prekur kthjelltësinë. Tek unë dhe tek të tjerët.

 

E dini vendin e fshehtë ku është “bari” i fuqisë suaj krijuese, po guva e frikës së burrit? “Profeti i pasmesnatës” të shpifet shpesh?

Variantin e parë të vjershës “Profeti i pasmesnatës” e kam shkruar më 1996. Por ajo ishte një vjershë “rebele”, nuk vinte atje ku doja unë. Më 2003 ia gjeta anën dhe e solla në gjendjen që është. Kam disa vjersha të tilla, ku jam orakull i vetes sime. Për mirë a për keq. Kjo vjershë me njërën këmbëz të urës më kthen në minierë, me tjetrën hidhet për më tej dhe mbetet pezull. Edhe për sot. E përgjithmonë në pezulli, në ajër.

Disa nga ne kanë parë në librat shkollorë të historisë se si skllevërit ecin këmbadoras e rrëshqanë në minierat e lashtësisë a të Mesjetës. Kështu punoja dhe unë. Ky u bë për mua realiteti im i gjallë dhe i prekshëm, i përditshëm, e kisha mbi supe e deri në mushkëri në Shqipërinë e viteve ’70. Në minierën e qymyrit në Memaliaj atëherë kështu punohej: gjunjas, këmbadoras, rrëshqanë. Kam parë aty dhe të vrarë, dhe të sakatuar përgjithmonë. Djem fare të rinj. Miniera ishte vend për fatkeqët. Herë-herë, si për ta ngacmuar rrezikun, për t’i shkuar së keqes gjer në pikën më të fundme, futesha me vetëdashje në vendet më të zeza të minierës, aty ku mund ta paguaje me kokë. Aty ku e sheh vdekjen me sy. (Në ato vite më kërcënonin paq dy vdekje. Miniera. Dhe vdekja morale, intelektuale. Të dytës, i druhesha më shumë). Kur futesh në ato vendet ku lozet me kokën si në ruletën ruse, këtë e bën për të zgjedhur më të keqen. E ç’ka më përtej?

Rrezikon dhe pas kësaj e ndien veten mirë. Luan dhe mbetesh gjallë. Një rastësi të ka falur. Kjo të jep një gëzim të thellë dhe të papritur. Ngaqë ti e do jetën. Ja, dhe fati nuk të paska lëshuar. I ishe nënshtruar deri në fund këtij fatit tënd. Pa dhe e kishe cytur, duke kërkuar prej tij më të keqen. Por, jo: Ai të mbronte.

Në fund të fundit, kjo lojë me rrezikun është në natyrën e minierës. Disa prej minatorëve luajnë aq keq me rrezikun, sa një ditë përqafohen me të përgjithmonë. Njeriu ikën, rreziku mbetet. Nuk ka ku të shkojë. Për njeriun tjetër, për atë që vjen (pas një dite, pas një viti, pas një shekulli…) dhe i futet në gojë, ai është prapë aty. Pret që të luash me të. Dhe unë po mësohesha me rrezikun. Guxoja… Kjo është brenda natyrës sonë. Një që nuk luan me rrezikun, ç’dreq njeriu është?

Këtë e dija që fëmijë. Një mbasdite vjeshte, kur kthehesha nga ajo shkolla shtatëvjeçare e Buzit, stuhia e papritur më kishte lagur paq. Përroi i fshatit përpara meje ishte i fryrë për lemeri. Dallgët e një përroi të tillë mund të marrin me vete një kope të tërë. Nëna me ulërima nga ana tjetër e përroit, më bërtiste që të mos hidhesha në ujë. Qull, ftohtë. Prit e prit të ulej dallga dhe po vinte nata. Stuhia ikte e rrotullohej në të prapë. Nuk donte të prante. Burrat më hodhën një litar, u lidha me të për brezi, më tërhoqën dhe hov a zhyt më nxorën matanë. Dhe më pas kam luajtur… Mbase jo vetëm me kokën time…

Njeriu vihet në inat me rrezikun, kur e sheh veten si ajo kova e hedhur në pus e në të ftohtë. Duhet të heshtë aty. Nuk ka litar që ta ngrejë, as ta lëshojë. Nuk durohet gjatë kjo ngrirje. Sidomos kur je në shtrëngesë të dyfishtë. Policia e fshehtë të ndjek nga afër. Kjo ndihet. Rasti ma solli që te miku im B. R. të takoj punonjësin e degës së brendshme të Tepelenës që në vitet e minierës, mblidhte e përpunonte denoncimet. Pas një viti, më tha ai, dhe pse nuk të kisha takuar kurrë, të njihja aq mirë, sa që kur vinin thënie të dyshimta, kërkoja të verifikohen. Ai nuk flet kështu, thosha.

Në Memaliaj që ishte vend klasik internimesh, denoncimet bëheshin sheshit. Vullnetarisht. Kur kjo më ndodhi në Tiranë nga miq, ç’mund të prisje nga këta që e adhuronin Sigurimin. Këndonin për të. Të tillët ishin të shumtë. U kishin vënë dhe fëmijëve emrat: Sigurim, Sigurime.

Në Libohovë, një “miku” im mësues, që na qenkej oficer i sigurimit në rezervë, më erdhi i pirë tapë ditën kur i kishte dhënë fund Mehmet Shehu. Qante i pështirosur, mburrte M. Shehun dhe shante Enver Hoxhën. E kundërshtova dhe e qetësova, sa munda. Pastaj e mora dhe e mbulova me batanije në shtrat. Pa e zhveshur, me të gjitha rrobat në trup. Të nesërmen, më pyeste se vallë ç’kishte thënë mbrëmë natën. I thashë se ashtu fare xurxull, siç ishe, qaje për gjyshen tënde të vdekur kushedi sa vjet më parë. Vite më pas, ai ma tha vetë se kishte qenë një provokim i pastër. Me përgjues.

Kështu, i rrethuar nga miniera dhe nga Sigurimi, aq ngushtas dhe për një kohë të gjatë, të merrej fryma. Kjo është për mua ajo që ju e quani guvë e frikës dhe e fuqisë së burrit. I shkruar më 1996-2003, kjo do të thotë se gjendjet si në kohët e shkuara, si ajo te “Profeti i pasmesnatës” mund të përsëriten edhe për sot, edhe për nesër… Atëherë më mbetet të kthehem në guvë. Aty ku unë abstenoj edhe ndaj të drejtave të mia më elementare, si i zënë në faj. Koha është aq e padrejtë, aq absurde gjer në shkatërrimin e individit. Kjo është si të futesh nën ujë dhe të mbash frymën, derisa fati të të thotë dil e merr frymë sipër. Nganjëherë është e nevojshme të heshtësh, duhet të dish të heshtësh.

Në poezinë time nuk kam punë me të tjerët. Raporti është unë dhe vetja, unë dhe fati i njeriut, jo unë dhe të tjerët. Do të thoni po pse? Kujt i duhet kaq trishtim? Mendoj se arti duhet t’ia mësojë njeriut përleshjen me fatin, me vdekjen. Durimin. Mund dhe të vdesësh nga pak. Në traditën mitike babilonase dhe egjiptiane pranohet që pa vdekjen nuk mund të ketë vazhdim të jetës. Pa sakrificën. Pastaj nis udhëto për më tej. Pa e kthyer kokën pas. Udhëto. Udha është një nga mitet e poezisë sime.

Në ndodh që këtu a në ndonjë shkrim tjetër, i jam referuar ndonjë “miku” të dikurshëm, pa ia përmendur emrin, kjo vjen se ky dikushi ma ka bërë borxh dhe tani afër. Kur unë kam dashur të harroj, të hesht. Edhe diçka. Ne mendojmë që të këqijtë e vrasësit janë ata fatkeqët e periferive, ata të grykave e të rrugëve, ata që vënë maska, marrin armët, zjarrin, thikat a sëpatat. Ata janë të tillë, por, pas pamjes prej zotnijsh, më të zinj se ata janë ca prej nesh këtu në mes të Tiranës, në mes të elitës dhe në krye të shtetit. Këta, më shumë se të gjithë, lejojnë që e keqja të shtohet.

 

Do të lejonit të botonin poezitë që ju i keni mbyllur si të padenja, siç kanë vepruar për shembull me Kavafin?

Kanë mbetur ende poezi andej-këndej në sirtarët e mi. Po kurrë nuk do të doja, t’i botoj. Njeriu në jetën e tij gjithë-gjithë një libër shkuan. Dhe kaq sa kam botuar, janë shumë. Disa herë jam matur ta lë poezinë. Më 1983, natën e 31 janarit, më erdhi përgjigjja për refuzimin e një libri poetik. Më dogjën keq vërejtjet me shkrim mbi secilën poezi. Ishin nga ato që të varrosnin. Ja, prapë unë po bëja shakara me veten, me familjen time. Nuk kisha as tre vjet që po punoja në arsim. Për daljen nga miniera Kadareja ndërhyri me forcë dhe jo vetëm një herë tek kryesia e Presidencës së kohës. Pastaj ndërhyri tek Sekretari i parë në Gjirokastër dhe te shumë të tjerë që të më kthenin në arsim. Janë gjëra që njeriu nuk mund t’i harrojë kurrë. Të ndryshojnë jetën.

Dhe ja… Shkruaja poezi që nuk pëlqeheshin për botim. Atëherë u mora ca kohë me dramë. Po dhe me këto nuk e pata të lehtë, sido që një dy drama u vunë në skenën e teatrit të Gjirokastrës. Për një të tretë u bënë ca mbledhje, më larguan nga puna si libretist teatrit dhe, në se ish drejtoresha e Radio Tiranës, Nefo Myftiu, ndjesë pastë, nuk do të niste tek ata të partisë e të rrethit në Gjirokastër mikun tim Y. Çiraku, atëherë këshilltar në Kryeministri, do t’ më kishin hequr dhe nga arsimi.

Më 1988 çova një libër që u bë gati për botim nga Ilirian Zhupa, por ndryshimet që erdhën nuk e çuan në shtyp. Gjatë kohës që punoja në minierë dërgoja vjersha në shtyp, nisa dhe dy libra për botim, por m’i kthenin. Nuk e dija dhe nuk ma thoshin që isha pa të drejtë botimi. Këto poezi, gjithë ato që më ktheheshin, unë nuk i kam ruajtur. Më linin një shije të hidhur dhe i hidhja tutje. Ndaj, kur me kohë jam sjellë kështu me to, nuk dua që dhe ndonjë që ka mbetur, të më botohet.

 

Intervistoi: Valdete Andoni

Web Agency, Digital Agency, Web Development Agency