Jack Prevert, poeti surrealist, e paraqesim me një poezi pa kohë, tri variante të përkthimit në shqip të “Barbara”, një moment ndjesish të përziera në një realitet të kaluar, shfaqur si dialektikë e vetmisë
BARBARA
Kujtoje, Barbara
Atë ditë mbi Brest shiu binte litar
dhe ti ecje buzagaz, e lumtur
trëndafil me vesë, e qullur
nga shiu
Kujtoje, Barbara
Atë ditë mbi Brest shiu binte litar
dhe unë të takova në rrugën e Siamit
ti buzëqeshje
dhe unë buzëqeshja si ti
Kujtoje, Barbara
unë nuk të njihja
ti nuk më njihje
Kujtoje
sidoqoftë kujtoje atë ditë
mos harro
në strehën e një hajati rrinte një njeri
dhe në emër të thirri
Barbara
dhe ti rende drejt tij nëpër shi
e qullur, trëndafil me vesë
dhe ti iu hodhe në qafë
Kujtoje këtë, Barbara
dhe mos më ki zët që me ti po të flas
unë u flas me ti atyre që i dua
edhe kur veç njëherë i kam parë
u flas me ti gjithë atyre që duhen
edhe kur nuk i njoh fare
Kujtoje, Barbara
mos e harro, pra
atë shi të shtruar e të lumtur
mbi fytyrën tënde të lumtur
mbi atë qytet të lumtur
Mos e harro atë shi mbi det
mbi kantier
mbi anijen Uesan
Ah, Barbara
kjo luftë qe një marrëzi
ç’ndodhi me ty pra
në këtë shi
hekuri e zjarri, çeliku e gjaku
dhe ai që të shtrëngonte në krahë
me dashuri
a ka vdekur apo ende është gjallë?
Ah, Barbara
mbi Brest shiu bie litar
ashtu siç binte më parë
por s’është më ai shi e gjithçka u gremis
është një shi i pikëlluar, i përzishëm
nuk është më as stuhia
e hekurit e çelikut e gjakut
Ka vetëm re të hirta
si qen që bien shakull
si qen që zhduken
në ujin që rrjedh mbi Brest
dhe venë të treten larg
Larg, shumë larg Brestit
që është bërë gërmadhë.
Përktheu: Anton Papleka
BARBARA
Mban mend Barbara
Atë ditë në Brest binte shi pa pra
Ti ecje e buzëqeshur
E gëzuar e ndritur e qullur
Nëpër shi
Mban mend Barbara
Në Brest binte shi pa pra
Të takova në rrugën e Siamit
Ti qeshje
Qeshja dhe unë
Mban mend Barbara
Ti që s`të njihja jo
Ti që s`më njihje jo
Kujtoje atë ditë
Mos harro
Një njeri te porta strehohej
Dhe thoshte emrin tënd
Barbara
Ti vrapove kah ai nëpër shi
Dhe iu hodhe në përqafim
Kujtoje këtë Barbara
Nëse të them ti mos u hidhëro
Se ti i them çdokujt që e dua
Çka që s`e kam parë kurrë më parë
Mban mend Barbara
Mos harro
Atë shi të ëmbël dhe fatlum
Mbi fytyrën tënde fatlume
Mbi atë qytet fatlum
Atë shi mbi det
Mbi arsenal
Mbi anijen nga Usani
Oh Barbara
Lufta ç`marri
Ç`u bë me ty tani
Në këtë shi hekuri
Zjarri gjaku e çeliku
E ai që t`shtrëngonte n`krahëror
Mallshëm
Ka vdekur ka humbur apo ende gjallon
Oh Barbara
Në Brest bie shi pa pra
Siç binte dikur
Por nuk është njësoj
Se çdo gjë është e shkretë
Shi dhimbjesh të tmerrshme hata
Oh jo dhe rrebesh
Hekuri çeliku gjaku
Vjen nga retë
Që treten si qentë
Që humbin
Në rrjedhën e përroskës në Brest
Venë të kalben diku
Larg shumë larg nga Bresti
Nga i cili s`mbeti gjë.
Përktheu: Rexhep Ismajli
BARBARA
A të kujtohet Barbara
Shiu nuk prante atë ditë në Brest
E ti ecje buzëqeshur
E kthjellët e mahnitur qull në ujë
Nën shi
A të kujtohet Barbara
Si binte shi në Brest
E unë të kam takuar në rrugën Siam
Ti qeshje
Edhe unë qeshja
A të kujtohet Barbara
Ty unë nuk të njihja
Mua ti nuk më njihje
Kujtoje Kujtoje atë ditë patjetër
Mos e harro
Një burrë nën strehën e një hajati
Ka thirrur emrin tënd
Barbara
E ti ke rendur nën shi drejt atij
Qull në ujë e mahnitur e paqësuar
Dhe je kredhur mes krahëve të tij
Kujtoje këtë çast Barbara
E mos më detyro të të drejtohem vetëm ty
Këtë ua them të gjithë të dashuruarve
Edhe pse nuk i njoh
Kujtoje Barbara
Mos e harro
Këtë shi të mirë dhe të lumtur
Mbi fytyrën tënde
Mbi këtë qytet të lumtur
Këtë shi mbi det
Mbi kantierin detar
Mbi barkën e Ouessant
Oh Barbara
Çfarë marrëzie lufta
Që është në ty tani
Nën këtë shi të hekurt
Prej zjarri çeliku dhe gjaku
E burri që të shtrëngonte mes krahëve
Dashurueshëm
Ka vdekur është zhdukur apo është gjallë
Oh Barbara
Bie shiu litar në Brest
Siç binte atëherë
Por nuk është i njëjti shi dhe gjithçka është fundosur
Është një shi i kobeve të tmerrëshme dhe mjeruese
Nuk është më madje as shtrëngata
E hekurit çelikut dhe gjakut
Është vetëm shi resh
Që ndërsehen si qentë
Si qentë që zhduken
Nën fillin e shirave në Brest
E shkojnë të qelben larg
Larg shumë larg Brestit
Ku nuk ekziston më asgjë
E shqipëroi : Elida BUÇPAPAJ