Ne lindëm që të vuajmë

0
265

de chiricoJorgos Hronas (Giorgios Chronas), me origjinë nga Arkadia, është lindur në Pire në vitin 1948. Poeti Jorgos Hronas bashkëpunoi për shumë vjet me radion greke si komentator, folës dhe producent. Poezitë e tij janë kompozuar nga korifenjtë e muzikës greke dhe janë përkthyer në shumë gjuhë evropiane. Ai është pronar i shtëpisë botuese “Rruga Panos”, i librarisë dhe i revistës artistike me të njëjtin emër në Athinë

 

 Jorgos Hronas

                           Mes kallamishtes merr frymë thellë

 

Jo, nuk duhet

Jo, nuk duhet të takohemi

Përpara perëndimit të diellit

Në pyllin me kuti të boshatisura konservash,

Sepse dëshirat tona janë anije

Që do të ankorojnë një natë dimri.

Përballë Salaminës; ndërsa ne

Do të kërkojmë pagesën për turnet e natës

Si në Bejrut dhe Ostia.

 

Jo nuk duhet të takohemi

Përpara perëndimit të diellit

Në pyllin me prezervativë të flakur

Sepse dëshirat tona janë taverna të shkatërruara

Në Perama.

Ku në net pavdekësojnë llojin (1) në Zebetiko (2)

Ndërsa ne marinarët, të heshtur dhe të fortë,

Djem të detit dhe të dashurisë,

Zbresim ngadalë shkallët e anijes.

 

Në dhomat e pasme, atje ku kalojnë

Kanalet e dëshirave të vdekura,

Brenda dhomave, atje ku kalojnë,

Llagëmet e Nju Jorkut.

Brenda dhomave, atje ku kalojnë

Nëna ime, nëna jote, veshur me të zeza.

Në dhomat e pasme, atje ku të humburit

Lënë në kumar dëshirat e tyre të vdekura

Duke luajtur bixhoz dhe tavëll

Për një cigare

Për një kafe.

Unë rrënohem,

Unë copëtohem

Dhe ti më dërgon një ftesë

Zyrtarisht.

Të ndjek nga tribuna,

Funeralin tim,

Darkën,

Me pjesët e shpërndara të trupit tim.

 

Jo, parapëlqej të mos shkoj në pyll

Me kuti të boshatisura konservash!

Jo, nuk do të shkoj në pyllin

Me prezervativë të flakur!

Do të rri brenda dhomave,

Atje ku vazhdimisht kalojnë

Kanalet e ujërave të zeza,

Llagëmet e Nju Jorkut.

Nëna jote, nëna ime veshur me të zeza

Jo, nuk do të shkoj në pyll!

Mundet pra

Sonte të dalësh me hebrenjtë e pasur

Të Nju Jorkut.

 

 

                              Ode për Merilin Monroe-në

 

Vizatoni mbi trupin tim

Gjithë krateret e vullkaneve të tokës,

Bekimin e dokerëve të Nju Jorkut.

Vizatoni mbi trupin tim eunukët e

Perandorit të ri,

Britmën e lejlekëve të Ibiais,

Vizatoni mbi trupin tim, nënën time Ethel.

-Ethel nuk e quanin?-dashnorin tim

Të fundit që vdiq me motor në Çikago?

Vizatoni mbi trupin tim pjasmarrësit e xhazit

Të rock’n’roll-it, të hashashit dhe

Barbituratit (1).

Vizatoni mbi trupin tim orgazmat e pa vullnetshme

Të homoseksualëve të Kinsey-t

Dhe të zuzkave të Nju Jorkut.

Stolisni mbi trupin tim.

Atë zonjë në televizion, e cila thotë:

“Kërpudhat e Tibetit preferoni

për gjellën e së Mërkurës.”

 

Stolisni mbi trupin tim

Zërin tim të diskut 78 PPM

Duke kënduar himnin Kombëtar

Të Shteteve të Bashkuara të Amerikës.

Pastaj portreti im të qarkullojë natën

Në Pennies, (2)

Në letra tualeti,

Në fletore shkollash

Dhe në të brendshme që kushtojnë lirë.

 

Këto tha atë mëngjes Merlin Monroe

Duke hyrë në WC-në e Nju Jorkut,

Duke mbajtur në duart e saj mitrën,

Qerpikët fallco

Dhe kokën e saj.

 

Të vdekurit kanë mbushur korridoret

Mos fyeni kujtesën e të gjallëve

Duke folur për të vdekurit tuaj.

Veçanërisht nëse është e shtunë a e mërkurë

Mos flisni për të vdekurit.

Edhe nëse kujtoni bukurinë e tyre,

Si hynin në trena,

Si ngjiteshin në çati.

Edhe nëse nëpër mend iu vjen emri i tyre,

Ndërroni bisedë.

Flisni për filmin që keni parë dje,

Është zgjidhje e lehtë,

Heshtni sidoqoftë

Për atë që ulej në kafene përballë teje

Dhe për sa kohë që pije cigare

Të vështronte.

E dini, tashmë është i vdekur edhe ai vetë.

Thua, nëse të ikën nga mendja

Ai vishte këmishë të bardhë,

Këmbëngulni për këmishën e bardhë.

Ju e dini shumë mirë që këmisha

Ishte e zezë,

Dhe pantallonat të ngushta dhe të blera lirë.

Mos fyeni kujtesën e të gjallëve

Duke folur për të vdekurit tuaj.

 

                         Natyrë e vdekur

Çdo ditë e njëjta rrugë:

Nga limani në shtëpi

Midis fabrikave, udhëve të ngushta,

Kinemave dhe hoteleve të dyshimta,

Mandej agonia për të shtunën,

Katër ditë pune, të Mërkurë, të Enjte

Nuk erdhe

E Shtuna është dita që vdes dalëngadalë

Pranë dritareve,

Nëpër rrugë,

Në liqen,

Ballkoneve të kinemave të dyshimta.

Dy filma

Njëri gjithmonë seks.

Tjetri me luftë ose uester

Dhe kinemaja të bjerë erë,

Të bien erë duart e tua,

Frymëmarrja tënde të bëhet seks

Pa shtendosje në intervalet e filmit.

Dhe në fund të jesh gjithmonë ti

Që të thërrasësh në errësirë:

-Na ktheni paratë tona!

 

*

Meqë e gjete atë burrë,

mbaje fort.

Çfarë mundet të bësh, bëje!

Asgjë mos të frikësojë.

Ç’farë nuk të mësuan

Ata që nuk i patë kurrë më?

Si kushërinjtë të shpërfillnin,

Si në shtëpinë tënde të përplasin

Derën në fytyrë,

Harroji!

Ne e dimë shumë mirë kush ishe,

-Black lipstick

Taka të larta.

Netëve si ikën tinëz e dimë,

Mes kallamishteve sesi merr frymë thellë

E dimë.

 

*

Me pallto të zeza

Dhe me taka të larta,

O zot, ku shkojnë,

Këto gra në mes të natës?

Nuk dinë se këtyre rrethinave

Fshihen uzina elektricistësh

Dhe saldatorësh

Dhe më në thellësi nata ndërthur

Ditën me jehonë.

 

*

Prej të gjitha vajzave që shkuan

Nga ky fshat

Vetëm Maria ia vlente.

I dhamë vathë floriri

Byzylykë të zbukuruar me rruaza-

Hapi dritaren dhe i la në parvaz.

Dhe një herë kur shkuam me Lilikën

Nuk mund të flitej me të.

Hyri në dhomën tjetër dhe bërtiti:-Ikni!

O zot, në bodrume jetuam,

Prapa mureve të çara hiqnim këmishat e

brendshme,

Klubet e natës nuk morën më vajza të tjera,

Mace të zeza pranë karafilave rrinin

të mbledhura kutullaç.

 

                                Pazolini i Rafinës

Nuk erdha që të marr dije në kinematografi,

Filozofi apo artin e poezisë.

Kërkoj kokat e nxënësve të Jezuit,

Të atyre rusopondëve,

Të djemve nga Veriu.

Më folën për një kamerier,

Që punon pjatalarës në tavernë.

Dhe ngjan me atë.

Dhe lotët e nënës së tij

Nuk do t’i shoh,

Vajtimet e saj nuk do t’i dëgjoj,

Vetëm zhurmat e anijes që ikën,

Vështrimet e udhëtarëve të mëngjesit

Dhe Maria Kalas të zbresi

Nga “Mercedezi”.

-Mirë se erdhe Maria!

Ky është vendi yt,

Këtu është populli yt që nuk të njeh,

Mos u hidhëro! Qetësohu!

Dhe shëtit në bregdet me mua.

Lere shoferin në makinë,

Valixhet do t’i zbres unë.

Si kaloi udhëtimi?

Shiko shtëpitë prapa greminës,

Pulëbardhat.

Hip tani në varkë

Kemi rrugë për të bërë gjer në Pataloi.

Unë do të eci nëpër dallgë

Dhe ti do të më shikosh.

Rëra që do të na pranojë,

Do të jetë e nxehtë.

Në mbrëmje do të flasim për gjerat,

që dëshiron,

Duke ngrënë nën dritën e qirinjve,

në tryezën e mikpritjes.

Do të dëgjojmë shokët tanë grekë,

Meloditë që kërkojmë,

Nuk janë shkruar akoma,

Verërat që pimë janë dehëse.

Hapja e shampanjës do të ushtojë

Si një e shtënë arme

Në armatën e të rriturve

Tek elefantët e Kenias

Së ndjekur prej gjuetarëve.

 

Martohet shërbëtori i zotit

Petros Pavllos Pazolini

Me shërbëtoren e Perandores Maria.

I pakufij gëzimi yt, Maria,

Dhe i bukur fryti i gjirit tënd.

Jo, jo, kjo nuk është për ne.

Ne lindëm që të vuajmë,

Më kishe thënë.

Nuk janë pjesë nga opera,

Po rreshta nga ndonjë vepër e Euripidit.

Dua t’i shërbej kësaj

Figure të lartë.

Të përul veten time, Maria.

Pse Pier Paolo?

Përktheu nga origjinali: Dashamir Malo

Web Agency, Digital Agency, Web Development Agency