Gra të dashuruara

D. H. Lawrence

 David Herbert Lawrence (1885 – 1930), shkrimtar, dramaturg, poet, kritik letrar, piktor, nje nga shkrimtaret më të rëndësishëm evropian, një “rebel” i kohës viktoriane. Librat e tij shquhen për polemikat e shumta rreth temës së seksualitetit, por sipas tij “Gra të dashuruara” ishte vepra i tij më fine. I konsideruar prej shumëkujt romani më i rëndësishëm i D. H. Lawrence dhe një nga romanet më me rendësi të letërsisë moderne angleze, u bë objekt i censurës, para së gjithash për trajtimin me çiltërsi të temës së seksualitetit femëror

 

MOTRAT

Ursula dhe Gadran Branguini një mëngjes ishin ulur pranë dritares së shtëpisë së babait në Beldover, duke punuar e biseduar. Ursula po qëndiste një cohë me fije në ngjyrë të ndezur, ndërsa Gadrani po vizatonte në një dërrasë të mbështetur mbi gjunjë. Më së shumti rrinin në heshtje e flisnin vetëm kur mendimet u kalonin nëpër mend.

− Ursula, tha Gadrani, – vërtet nuk do të martohesh?

Ursula lëshoi qëndismën në prehër dhe ngriti sytë. Fytyrën e kish të qetë e të vëmendshme.

− Nuk e di, ia ktheu. − Varet se ç’do të thuash.

Gadrani u befasua paksa. Ia nguli sytë të motrës për një copë herë.

− Epo, vazhdoi me ironi, – zakonisht do të thotë një gjë! Po a nuk mendon se do të ishe, shtoi më seriozisht, – në një pozitë më të mirë nga ç’je tani?

Mbi fytyrën e Ursulës u shfaq një hije.

− Ndoshta, u përgjigj. − Por nuk jam e sigurt.

Gadrani heshti sërish, disi e acaruar. Dëshironte të ishte krejt e qartë.

− S’beson se njeriut i duhet përvoja e martesës? pyeti.

− Mendon se duhet të jetë një përvojë? ia ktheu Ursula.

− S’ka si të jetë ndryshe, sido që ta mendosh, tha Gadrani, qetësisht. Ndoshta e papëlqyeshme, por duhet të jetë patjetër një lloj përvoje.

− Nuk ka pse, u përgjigj Ursula. − Ka më shumë gjasa të jetë fundi i përvojës.

Gadrani qëndroi pa lëvizur fare, duke e bluar me mend.

− Natyrisht, tha, duhet marrë edhe ajo parasysh. − Këto fjalë i dhanë fund bisedës. Gadrani, pothuaj e zemëruar, mori gomën dhe nisi të fshinte një pjesë të vizatimit. Ursula qëndiste e përqendruar.

− Nuk do ta merrje parasysh një propozim të mirë? pyeti Gadrani.

− Më duket se kam refuzuar disa syresh, ia ktheu Ursula.

− Vërtet? tha Gadrani duke u bërë flakë e kuqe. – Po diçka që ia vlente me tërë mend? Vërtet e ke bërë?

− Një mijë sterlina në vit dhe një burrë jashtëzakonisht të këndshëm. Më pëlqente jashtëzakonisht, tha Ursula.

− Me gjithë mend? Po atëherë do të jesh tunduar tmerrësisht, tha Ursula. Në një rast të tillë, njeriu as nuk tundohet… oh, po të bija unë në ngasje, do të martohesha në çast. Vetëm se unë nuk rashë në ngasje.

Fytyrat e dy motrave u ndriçuan papritur nga kënaqësia.

− A nuk është diçka e mrekullueshme, thirri Gadrani, – sesa i fuqishëm është tundimi të mos biesh në ngasje?

Qeshën të dyja duke vështruar njëra-tjetrën. Thellë-thellë ishin të trembura.

Pasoi një heshtje e gjatë, ndërsa Ursula qëndiste dhe Gadrani vazhdonte të vizatonte. Dy motrat ishin gra tashmë. Ursula njëzet e gjashtë vjeçe dhe Gadrani njëzet e pesë. Por të dyja kishin shikimin ëndërrimtar dhe virgjëror të vajzave bashkëkohore, motra të Artemidës më shumë sesa të Hebës. Gadrani ishte shumë e bukur, e ndjeshme, me lëkurë të butë e lëvizje të buta. Kish veshur një fustan mëndafshi blu të errët me jakë dhe mëngë dantelle blu dhe të gjelbër të rrudhosur. Çorapet i kish të gjelbër smeraldi. Pamja e saj e besimit dhe mosbesimit në vetvete ishte në kundërshtim me ndjeshmërinë shpresuese të Ursulës. Provincialët, të cilët shastiseshin nga gjakftohtësia absolute dhe mënyra e sjelljes plotësisht e pashtirë, thoshin për të: “Është grua me mend”. Sapo ishte kthyer nga Londra, ku kishte qëndruar shumë vite duke studiuar në një akademi arti dhe kishte jetuar jetën e ateliesë.

− Shpresoja që tani të vinte një burrë në jetën time, tha Gadrani, duke kafshuar befas buzën e poshtme, me një ngërdheshje të çuditshme, gjysmë e qeshur e gjysmë e angështuar. Ursula u tremb.

− Pra, u ktheve në shtëpi duke pritur ta takoje këtu? qeshi.

− Oh, e dashur, thirri Gadrani me zë të çjerrë, – nuk do ta merrja mundimin ta kërkoja. Por nëse takoj ndonjë­herë një burrë tejet joshës me gjendje të mirë ekono­mike, epo… Dhe e la, me ironi, pa mbaruar fjalinë. Pastaj vështroi Ursulën me sy hetues, si të donte ta vinte në provë.

− A s’të duket se edhe ti vetë po fillon të mërzitesh? pyeti të motrën. A nuk beson se nuk realizohen të gjitha? Asgjë nuk realizohet! Gjithçka vyshket para se të çelë.

− Çfarë vyshket para se të çelë? pyeti Ursula.

− Oh, gjithçka… gjithkush… gjërat në përgjithësi. Përsëri heshtje. Dy motrat meditonin marrtas për të ardhmen e tyre.

− Është diçka që të frikëson, tha Ursula dhe heshti rishtas. − Por shpreson të arrish diku thjesht duke u martuar?

− Ky duket se është hapi i pashmangshëm pasues, ia ktheu Gadrani.

Ursula e bluajti me mend me paksa hidhërim. Ajo ishte ende mësuese në gjimnazin Uilej Grin, si sot e disa vite më parë.

− E di, tha, – kështu duken gjërat kur e mendon në teori. Por pa përfytyroje, ama, në të vërtetë: përfytyro një burrë që e njeh, përfytyroje të kthehet çdo mbrëmje në shtëpi dhe të të thotë: “Mirëmbrëma”, duke të të dhënë një të puthur…

Vijoi një heshtje e thellë.

− Po, tha Gadrani, me një fije zëri. – Pikërisht kjo është e pamundur. Është burri ai që e bën të pamundur.

− Janë, natyrisht, edhe fëmijët, tha Ursula me ngurrim.

Fytyra e Gadranit mori një pamje të ashpër.

− Do të doje vërtet fëmijë, Ursula? pyeti me ftohtësi.

Një shprehje çoroditjeje e çudie u përhap në fytyrën e Ursulës.

− Njeriu ndihet sikur nuk është ende i pjekur për këtë, tha.

− Kështu ndihesh ti? pyeti Gadrani.

− Unë nuk ndiej as edhe një gjë nga mendimi i të paturit fëmijë.

Gadrani e vështroi Ursulën me fytyrë si maskë pa shprehje.

Ursula rrudhi vetullat.

− Ndoshta nuk bëhet fjalë për diçka të çiltër, belbëzoi. Ndoshta nuk buron nga thellësia e shpirtit dhe është vetëm sipërfaqësore.

Fytyra e Gadranit u vrenjt. Nuk dëshironte të jepte një përgjigje të caktuar.

− Kur mendon për fëmijët e të tjerëve… tha Ursula.

Gadrani vështroi sërish të motrën pothuaj me armiqësi.

− Pikërisht, tha, për ta mbyllur bisedën.

Dy motrat e vazhduan punën në heshtje; Ursula kishte gjithnjë në sy atë shkëlqimin e çuditshëm të një flake thelbësore që u kap, u zu në grackë, u shkel. Ia dilte mbanë më së miri e vetme, punonte, kalonte nga një ditë në tjetrën dhe gjithnjë mendonte, gjithnjë orvatej të rrokte kuptimin e jetës dhe ta përvetësonte. Nga jeta e saj mungonte gjallëria, por në mënyrë të nënvetëdijshme, në errësirë, diçka përgatiste ardhjen e një ndodhie. Veç të mund të rrëzonte dhe pengesat e fundit! Dukej se përpiqej të shtrinte duart jashtë, si foshnja në mitër, dhe nuk mundej, nuk mundej ende. E megjithatë, kishte një parandjenjë të çuditshme, paralajmërimin e diçkaje që pritet të vijë.

Uli punëdoren dhe vështroi të motrën. Gadrani i dukej aq joshëse, aq pafundësisht joshëse, me butësinë e saj, me elegancën e lëkurës së pasur dhe hijeshinë e trupit. Kishte edhe diçka lozonjare, diçka që nxit ndjesi ironike, një lloj maturie të paprekur. Ursula e admironte me gjithë shpirt.

− Pse u ktheve prapë në shtëpi, bukuroshe? pyeti.

Gadrani e ndjeu që po e admironin. Largoi trupin nga vizatimi dhe vështroi Ursulën nga poshtë qerpikëve të harkuar bukur.

− Përse u ktheva, Ursula? përsëriti. – Edhe unë e kam pyetur mijëra herë veten.

− Dhe nuk e di?

− Po, besoj se e di. Besoj se kthimi im në shtëpi ishte një reculer pour mieux sauter.

Dhe u kthye nga Ursula duke i hedhur një shikim të gjatë gjithëdijenie.

− E di, klithi Ursula, me një shprehje paksa të habitur, të shtirë e si të mos dinte gjë. – Po ku mund të hidhet dikush?

− Oh, nuk ka shumë rëndësi, ia ktheu Gadrani, me njëfarë mendjemadhësie. – Nëse dikush hidhet, diku do të bjerë doemos.

− Po a nuk është shumë e rrezikshme, pyeti Ursula.

Një buzëqeshje e ngadaltë tallëse u shfaq në fytyrën e Gadranit.

− Ah, tha duke qeshur. – Këto s’janë gjë tjetër veç fjalë!

Dhe kështu e mbylli përsëri bisedën. Por Ursula vazhdonte të vriste mendjen.

− E si të duket shtëpia tani që u ktheve? pyeti.

Gadrani u mendua për disa çaste, me ftohtësi, para se të përgjigjej. Pastaj ktheu përgjigje me zë të akullt:

− Ndihem krejt e huaj këtu.

− Po babai?

Gadrani i hodhi Ursulës një vështrim gati-gati urryes, si ta kishte bërë të dëshpërohej.

− Nuk e kam menduar: u përpoqa ta shmang, tha me ftohtësi.

− Po, belbëzoi Ursula, dhe biseda mbaroi vërtet.

Motrat kishin ndjesinë sikur ndodheshin përballë një zbrazëtie, një hendeku të tmerrshëm, si të shikonin nga lart buzë tij.

Për një copë herë të mirë punuan në heshtje. Emocioni i ndrydhur e kishte bërë Gadranin të skuqej. Dhe vetëm ideja që mund të binte në sy e bënte të acarohej.

− Si thua sikur të dalim dhe të shkojmë te ajo dasma? pyeti në fund, me zë pak si shumë të shkujdesur.

− Po! thirri Ursula, tepër e entuziazmuar, duke flakur mënjanë qëndismën e duke u hedhur përpjetë, si të dëshironte të shpëtonte nga diçka dhe duke treguar kështu sesa e elektrizuar ishte atmosfera, çka e bëri Gadranin të nervozohej.

Teksa ngjitej në dhomën e saj, Ursula vuri re shtëpinë dhe gjërat që e rrethonin. Dhe nisi t’i neveritej ai vend i ndyrë dhe tepër i njohur. U tremb nga thellësia e asaj ndjenje kundër shtëpisë së saj, mjedisit të saj, të gjithë atmosferës dhe kushteve të asaj jete të prapambetur. Ndjenja e saj e frikësoi.

Pak më pas, dy vajzat ecnin me hap të shpejtë tatëpjetë rrugës kryesore të Beldoverit, një rrugë e gjerë me dyqane e shtëpi tejet pa formë dhe të shëmtuara. Gadrani, që ishte kthyer së fundmi nga Çelsi dhe Saseksi, u rrëqeth përpara asaj shëmtie amorfe të qytezës së minierës të qymyrgurit në Anglinë qendrore. E megjithatë vazhdonte të ecte nëpër gjithë atë ndyrësi mjerane, në atë rrugë ranore amorfe. Ishte e ekspozuar ndaj gjithë vështrimeve, po kalonte mespërmes një shtegu mundimi. Ishte e çuditshme që kishte zgjedhur të kthehej për të provuar në tërësinë e saj këtë shëmti të zhveshur e pa formë. Pse vallë kishte dëshiruar ta nënshtronte sërish veten ndaj torturës së padurueshme të atyre njerëzve të shëmtuar e të parëndësishëm të asaj province të zvetënuar? Ndihej si brumbull që stërmundohet në dhé. Ishte e mbushur me neveri.

Dy motrat u larguan nga rruga kryesore, kaluan një copë tokë të zezë parku publik, ku ngriheshin paturpësisht rrënjë lakre të mbuluara me blozë. Askush nuk mendonte të turpërohej. Askush nuk turpërohej me të gjitha këto.

− Duket sikur gjendemi në një vend të botës së nëndheshme, tha Gadrani. Minatorët e sjellin errësirën lart me vete, e nxjerrin me lopatë këtu. Ursula, është e mahnitshme, vërtet e mahnitshme, vërtet e mrekullueshme, një tjetër botë. Të gjithë njerëzit janë vampirë dhe gjithçka një fantazmë. Gjithçka është një kopje e kobshme e botës së vërtetë, një kopje e tmerrshme, një vampir, çdo gjë e ndotur, çdo gjë e neveritshme. Si të jemi çmendur, Ursula.

Motrat përshkuan një shteg të zi nëpër një fushë të errët plot me plehra. Majtas shtrihej një luginë e gjerë me miniera qymyrguri dhe në kodrat përballë, fusha drithi dhe pyje, të gjitha të nxira nga largësia, si t’i shihje përmes një veli tyli. Tym i bardhë e i zi ngrihej në formë kolonash të rregullta, magjike në mes të atmosferës së errët. Shumë pranë, fillonin shtëpitë në vargje të gjata që ngjiteshin përgjatë kodrës në rreshta të drejtë. Ishin ndërtuar me tulla ngjyrë të kuqe të mbyllur dhe çatitë me plloça ngjyrë të errët. Shtegu që kishin marrë motrat ishte i zi, i gërryer nga këmbët e minatorëve që shkonin e vinin dhe i ndarë nga fushat me gardhe hekuri. Ana e shkallëzës që të nxirrte sërish në rrugë shkëlqente nga fërkimi me uniformat me lëkurë djalli të minatorëve që kalonin aty. Tani, dy vajzat ecnin ndërmjet dy radhësh shtëpish nga më të varfrat. Gra, me duart kryq mbi përparëset e trasha, bënin thashetheme jashtë shtëpive të tyre, duke ndjekur motrat me atë vështrimin ngulmues e të palodhur të vendasve; fëmijët thërrisnin njëri-tjetrin.

Gadrani bënte përpara gjysmë e trullosur. Nëse kjo ishte jetë njerëzore, nëse ato ishin qenie njerëzore që jetonin në një botë të plotë, ç’mund të ishte, atëherë, bota e saj, jashtë? Ishte e vetëdijshme që çorapet i kishte ngjyrë bari, që edhe kapela e madhe e kadifes kishte ngjyrë bari, që palltoja e saj e butë kishte një ngjyrë të kaltër të ndezur. Dhe ndihej sikur ecte në ajër, pa kurrfarë qëndrueshmërie, zemra i hidhej përpjetë, sikur do të plandosej përdhé nga çasti në çast. Kishte frikë.

Shtrëngonte fort Ursulën, e cila, me kalimin e viteve, ishte mësuar me atë dhunim nga një botë armiqësore e errët, e shkatërruar. E prapëseprapë zemra nuk reshtte së thirruri si të ishte duke kaluar një provë të rëndë: “Dua të kthehem pas, dua të iki nga këtu, nuk dua ta njoh këtë, nuk dua të di që ekziston diçka e tillë. Megjithatë, duhej të vazhdonte përpara.

Ursula e kuptoi që po vuante.

− E urren këtë, apo jo? e pyeti.

− Më bën ta humbas toruan, belbëzoi Gadrani.

− Nuk do të qëndrosh gjatë, ia ktheu Ursula.

Dhe Gadrani vazhdoi rrugën, e paduruar të shpëtonte sa më parë.

U larguan nga zona e minierave, duke iu ngjitur kodrës pranë anës më të pastër të vendit, drejt Uilej Grinit. Shkëlqimi i venitur i errësirës vazhdonte të endej mbi fushat dhe kodrat me pyje dhe dukej sikur vezullonte turbullt në atmosferë. Ishte një ditë pranvere, e ftohtë, me shpërthime të papritura drite dielli. Bari i verdhë nxirrte kokën nga gardhet dhe në kopshtet e shtëpive të Uilej Grinit, manat e tokës kishin filluar të nxirrnin gjethe, dhe lule të vogla zbardhnin në kaçilet e hirta që vareshin mbi muret e gurta.

Duke u kthyer, ecën tatëpjetë rrugës kryesore, e cila të çonte, përmes ledheve të larta, drejt kishës. Aty, në anën e poshtme të rrugës, qëndronte, nën pemë, një grup i vogël kureshtarësh që prisnin të shihnin dasmën. Vajza e pronarit më të rëndësishëm të minierave të krahinës, Tomas Kriçit, martohej me një oficer të marinës.

− Ikim, tha Gadrani, duke u kthyer mbrapsht. Ka shumë njerëz.

Dhe qëndroi duke ngurruar në mes të rrugës.

− Mos u kushto rëndësi, tha Ursula. – Janë njerëz të mirë. Më njohin të gjithë, nuk ngacmojnë.

− Po duhet të kalojmë patjetër mes tyre? pyeti Gadrani.

− Janë me gjithë mend njerëz të mirë, përsëriti Ursula, duke vazhduar përpara.

Dy motrat iu afruan bashkë grumbullit të njerëzve të shqetësuar e vigjilentë të popullit. Përbëhej më së shumti nga gra, bashkëshorte të minatorëve, nga më të këputurat. Kishin fytyra vëzhguese, të zymta.

Motrat, pa e ngadalësuar hapin, vazhduan drejt portës së kishës. Gratë u hapën rrugën, por mezi mjaftonte për të kaluar, si t’u bënin vend me pahir. Kaluan në heshtje hyrjen e gurtë dhe iu ngjitën shkallëve të shtruara me qilim të kuq, nën vështrimin e një polici.

− Sa bëjnë çorapet? u dëgjua një zë pas krahëve të Gadranit.

Një zemërim i beftë dhe i egër e pushtoi vajzën, i dhunshëm dhe vrasës. Do të dëshironte t’i shihte të gjithë të asgjësuar, të zhdukur, në mënyrë që bota të pastrohej për të. E tërbonte mendimi që duke ecur përgjatë rruginës së atij qilimi të kuq, do të hynte në kishë gjithnjë nën vështrimin e tyre.

− Nuk dua të futem në kishë, tha papritur me një ton aq të vendosur saqë Ursula ndaloi në çast, ndërroi drejtim dhe mori një rrugicë të anësore të vogël e cila të nxirrte në portën private të gjimnazit, tokat e të cilit ndodheshin ngjitur me oborrin e kishës.

Sapo u gjend në shkurrnajën e shkollës, jashtë varrezës, Ursula u ul për një grimë mbi murin e ulët të gurtë nën dafina, për të pushuar. Pas saj, ngrihej paqësore ndërtesa e madhe e kuqe e shkollës, me të gjitha dritaret e hapura për festën. Pas shkurreve, përpara saj, dukeshin çatitë e zbehta dhe kulla e kishës së vjetër. Motrat fshiheshin nga gjethnaja.

Gadrani u ul pa folur. Buzët i kishte të shtrënguara, fytyrën pa shprehje. Ish penduar hidhur që ishte kthyer. Ursula e vështroi dhe mendonte sesa pabesueshmërisht e bukur ishte, ashtu siç ishte skuqur nga zhgënjimi. Por Ursulës i sillte shqetësim, njëfarë lodhjeje. Ursula do të parapëlqente të ishte vetëm, e lirë nga presioni dhe kufizimi i pranisë së Gadranit.

− Këtu do të rrimë? pyeti Gadrani.

− U ula për të pushuar pak, ia ktheu Ursula dhe u ngrit, si ta kishin qortuar. − Do të qëndrojmë te këndi i fushës. Që aty do të shohim gjithçka.

Atë çast, rrezet e diellit binin plot shkëlqim mbi varrezë. Në ajër ndihej një erë e lehtë dheu të gërmuar dhe pranvere, e ndoshta aroma e manushaqeve nga varret. Kishin çelur disa margarita të bardha si krahët e engjëjve. Gjethet e hapura të një ahu ishin të kuqe si gjaku.

Në orën njëmbëdhjetë fiks nisën të mbërrinin karrocat. Turma gumëzhinte para portës së kishës dhe grumbullohej përreth çdo karroce të re. Të ftuarit i ngjiteshin shkallëve dhe hynin në kishë duke ecur mbi qilimin e kuq. Shkëlqimi i diellit i bënte të gjithë të dukeshin të gëzuar e të emocionuar.

Gadrani i vëzhgonte të ftuarit me kujdes e me kureshtje objektive. Vështronte secilin veçmas, si një personalitet të plotë, si një personazh libri, si subjektin e një pikture, si marionetat e një teatri, një krijesë të përfunduar. I pëlqente të dallonte tiparet e tyre të veçanta, t’i vendoste nën dritën e tyre të vërtetë, t’u jepte mjedisin e tyre, t’i sistemonte përfundimisht, teksa kalonin para saj përgjatë rruginës drejt kishës. I njihte, ishin të përfunduar, të mbyllur, të vulosur dhe ti ë mbaruar për të. Nuk kishte asnjë që të paraqiste diçka të panjohur, të pazgjidhur, derisa nisën të shfaqeshin vetë Kriçët. Vëmendja u përqendrua. Ja diçka jo dhe aq e përfunduar.

Nëna, zonja Kriç, u shfaq në shoqërinë e djalit më të madh, Xheraldit. Kishte pamje të çuditshme, me veshje të çrregullt, pavarësisht nga përpjekjet e dukshme që duhet të kishte bërë atë ditë për t’u kujdesur për veten. Fytyrën e kish të zbehtë, të zverdhur, me një lëkurë të pastër, të tejdukshme. Ecte e përkulur përpara, tiparet i kishte shumë të forta, të bukura, shikimi i saj si i një zogu grabitqar nuk shihte asgjë. Flokët pa ngjyrë i kish të krehura keq, tufat që dilnin nga kapela i binin deri poshtë, mbi pallton e mëndafshtë me ngjyrë blu të errët. Kish pamjen e një gruaje me ide të ngulëta, e padukshme pothuaj, por tmerrësisht krenare.

I biri ishte një tip i pashëm, i nxirë nga dielli, me gjatësi mbi të mesmen dhe i veshur mirë pothuaj në mënyrë të tepruar. Por edhe ai kishte një pamje të çuditshme, të rezervuar, si të dëshironte t’i shpërfillte njerëzit, si të mos bënte pjesë në të njëjtën botë me njerëzit që e rrethonin. Gadrani e vuri re që në çastin e parë. Seç kish diçka prej veriori, diçka që e magnetizoi. Në lëkurën veriore të çelët dhe flokët e verdhë luante një shkëlqim i ngjashëm me dritën e diellit që përthyhet përmes kristaleve të akullit. Dhe dukej aq i ri, aq i paprekur dhe i pastër si diçka arktike. Mund të ishte tridhjetë vjeç, ndoshta edhe më shumë. Bukuria e tij rrezëllitëse, mashkullore, si e një ujku të ri të këndshëm e të buzëqeshur, nuk zhdukte dot nga sytë e vajzës qetësinë kuptimplotë e ogurzezë të sjelljes së tij, rrezikun e fshehur të karakterit të panënshtruar. “Totemi i tij është ujku”, përsëriste me vete Gadrani. “E ëma është një ujkonjë e vjetër e pazbutur”. Dhe pastaj, ndjeu një dalldi therëse, një ekstazë, si të kishte bërë ndonjë zbulim të pabesueshëm, i cili nuk i ishte bërë i ditur askujt tjetër mbi tokë. E pushtoi një ngazëllim i çuditshëm, të gjithë damarët iu përfshinë nga shpërthimi i një ndjesie të dhunshme. “O Zot i madh”, tha me vete, “ç’është kjo?” Dhe atëherë, një çast më pas, mendoi me vetëbesim: “Do të marr vesh më shumë për atë njeri!” Dëshira për ta parë sërish e torturonte. Një nostalgji, një nevojë për ta parë përsëri, për t’u siguruar që nuk ishte gabim, se nuk gënjente veten, që e kishte patur vërtet atë ndjesi të çuditshme dhe trullosëse pranë tij, atë dijeni të tijën në vetë ekzistencën e saj, atë tërheqje të fuqishme të tijën brenda saj. “Mos ndoshta jam vërtet e paracaktuar për të në njëfarë mënyre? A ekziston vërtet një dritë e artë, e zbehtë arktike që na mbështjell vetëm ne të dy?” pyeti veten. Dhe nuk mund ta besonte. Qëndroi e menduar, duke mos kuptuar mirë se ç’po ndodhte përreth.

E përktheu nga origjinali anglisht

 Ines Ekonomi