duert tona, lidhun dashnie

0
230

25 mars Salvador Dali retrospective-bust-of-a-womanLisandri Kola, një nga poetët e rinj, konsideruar në letërsinë e pas ‘90-ës, duke i dhënë jetë poezisë gege në lëvrimin e saj. Lirika që burojnë nga sentimente dhe mendime në dëshminë e një alkimie shpirtërore, në një stilistikë vizionare për lëmin e zhvillimit poetik. Një tufë me poezi të vëna në dispozicion nga poeti që e shoqërojnë me poezi nga Martin Camaj, Alban Bala

 

Lisandri Kola

 

Erdh çasti

 

Çasti ynë vdiq, vashë.

Bashkë me të vdiq edhe varka jonë, të cilën e

ndërtuem nji të ejte mbrama.

Edhe Princi i Danimarkës dha shpirt diku aty

kah faqja 130.

 

Qiri u fik,

e votra kurrigram gacë nuk e ka për me nxehë

duert tueja të njoma.

Por gjithsesi fryma ime e ngrohtë t’i vokë

sadopak thojtë e nximë.

 

Këpucët e mia i vorrosëm.

Nuk erdhën shumë njerëz.

Ishin a s’ishin shtatë vetë.

Më ngushëlluen me nji heshtje sipër buzëve, e

dolën porsa kumbonët pushuen.

 

Çasti ynë vdiq, vashë.

 

Ujqit vazhdojnë përsëri me pi gjak në përrue.

Kanë me se e shuejnë etjen!

Pijnë pa prá.

Janë ulë prej malesh

e kanë et.

E vëllai im e paska pa’ ditë mirë këtë punë.

Domethanë e paska ditë, se ujqit gjithnji kanë

me pi gjak në përrue, deri sa t’u bahet barku

gaviç.

 

Mos e thashtë Zoti se kanë m’e shue ndojherë

etin!

 

Erdh çasti ynë, vashë.

E këtë çast bash pika e plastë!

 

 

 

Edhi me kaçurrela

 

Kishim me thanë se u plakëm, sepse të

plakun patëm lé.

 

Kishim me thanë se pijanecë na thërrasin,

sepse prej pijanecësh zumë fill.

 

Varrët tona kurrkush s’i pau e as kurrkujt

s’ia pat anda për me i ndie qysh shkisnin

nëpër trup.

 

Pse flas në shumës tueqenëse jam vetëm

nji?

 

Nji edh kaçurrel përplot me poezi

mbushun kresë.

Nji hjedhak që vishet si t’i vinë për mbarë.

Qoftë edhe në rastin kur të tjerët shtrëngohen

fytit me kollare. Apo kur na vijnë do ndrikulla

letërsie tue folë për nji beduin poezie, sikur të

ishte ma i paetshmi njeri.

 

Devetë kisha me thanë janë kodërza

shëtitëse, të cilat e duen diellin aq sa lulja

breshnin.

 

Tek vërej barkun tim tue më shkue tek

hunda, në sajë të gotave të kthyeme nëpër

pijetore dylekshe, nuk idhnohem. Bile nisi e

luej me kërthizën time të humbueme

përmbrenda.

Kështu pra, i ajun e i bamë për faqe të

zezë, endem sikur nji edh kaçurrel, i cili nuk

asht se e ven fort ujin në zjerm për do dele,

që gjoja i paska pa’ prekë me shpinë të dorës

Shën Kolli.

Asht pluhun. E pluhnit ia kanda me hy në

biruklat e hundës sime.

Asht dritë. E dritës ia ka qejfi me m’i

marrë sytë.

Asht ftohtë. E të ftohtit ia don dëshira me

m’i ngri majet e gishtave.

 

Kur pata mësue ma sëpari me heshtë, u

pata shendue aq shumë saqë oraorës e shtoja

dozën e heshtjes. Dikur njerëzit menduen për

mue se më kish pa’ ikë goja, sepse kisha pa

Orët tek sorollateshin oborrit tim. Patën

thanë se qysh kur kisha nisë me leçitë poezi,

kisha dalë mendsh, ngase libri të ban dam. Të

ban budallë. Libri të marron. Cok sikur mue.

E të gjithëve u vinte keq.

 

Por, kur më ndienin tue folë, thoshin se

ndoj mrekulli kishte ndodhë me mue. E kur

prapë bahesha i heshtun, o Orët o libri e

kishin fajin.

 

Jam e s’jam këtu në dhomën time teksa

shkruej këto vargje. Jam, sepse i ndiej tastet

ndërsa shtypen krismas. S’jam, sepse kundroj

vetëm trupin tim, i cili rrin si nji gja e

lëshueme përmbi karrige, dhe shpirti im

tashma ka fluturue përmbas atyne shajnive

përskaj agut cullak, e të rrëzuem bërrylash.

 

 

A thue

 

A thue u lindëm, lule,

për shpresën e bjerrun

a për qiellin e çamë?

Për shejtën gjithfarësh

e për thika në asht.

Për peshën e fjalës,

për sytë në përçmim,

e për kryqin e dheut.

 

Edhe zanit në zallë,

qafa i thyhet,

dalun mundit të madh.

S’asht koha e lendinave

e e dredhëzave të fjetuna

gji lisash.

 

Trumcakë shkrrye asfaltit

e fry të ftohtit.

Koje buke e sqepa bosh.

 

Por, duert tona,

lidhun dashnie

kësaj ere kanë me ia zanë frymën.

E lendinave kemi me shkue

tue shkelë qesh e qesh.

 

Bjerrë asht shumëçkaja

(edhe pse këtë fjalë ti s’e don)

por në skajin ma të butë

kemi me zatetë.

Atje ku na kemi me i këndue

të lumtun njeni tjetrit.

 

 

***

 

Alban Bala

 

E PARA MBETET FJALA…

 

Unë mendoj se të mendosh është një mendim shumë i fismë

Të gjesh se të vërtetat janë të vërteta për gjysmë.

Të flasësh duke heshtur është një urti’ perëndish

E të dridhesh nga dyshimi se të dish është shumë frikë…

 

Unë mendoj se të mendosh është një guxim pak i tepërt

Kur as vetja s’të pyet çfare do të bësh me veten…

Kur krejt bota të sheh si një pemë pa kurorë

Që lidh fryte në dimër e çel syth’ në tetor.

 

Por të mendosh në këtë mot është një lodhje e kotë

Humbje kohe pa grat’, ves i mbetur, një modë

Dalëboje, kjo jetë nuk të pret as të rrosh, as të shkosh,

Ti veç mund të jesh

Si kalliri pabukë me kokën përpjetë.

 

Të durosh një mendim që të lodh ditë e natë

Si ta shmangësh gjykimin e botës përqark

Se atëherë je i zi, je cinik, firaun

Nuk bën dot vend për njerëz e do mbesësh kërcu’…

 

Dhe krejt bota mbi shpinë ta fshik si kamzhik

Gisht e fjalë, helm e vrer. Atëherë ku të ikësh?!

Kur dhe emri të le e fati t’braktis

Ç’ka t’u desh të mendoje? Fjalën ta bësh pis?

 

Se deshe një vend ku ta lesh zemrën peng

E të rrosh pa u dridhur, rritur shtat e mend

Të flijosh djersë e shpirt, të këndosh lavd për Zot

E njeriun ta shohësh drejt ne sy pa pas’ ndoht…

 

Ku ta çosh një mendim që dhe ashtin ta bluan?

Një dëshirë që e fsheh dhe një frikë që e druan

Se të mendosh është një krim përballë gjithë njerëzisë

Që ka gjetur rehat, që nuk do të lafisë

 

E ta vuajë dyfish: trup e shpirt, gjak e lot…

Dora që s’kafshohet ndoshta s’puthet dot

Por shtrëngohet. Shtrëngohet sa damarët t’i plasin

E fati si gjaku per fyti behet lak…

 

E sado që të them se të mendosh është virtyt

Përsëri une mbetem një njeri i arsyeshëm

Që heshtjen ka cak si qefinin e bardhë

Por fjala… fjala ishte e para… E para mbetet

Fjala…

 

***

 

Martin Camaj

 

Drandofilles

 

Pranvera e lulelve

Nuk del pa ty, drandofille!

Drandofille e kuqe si gjaku

Përvlues në zemrën e t’riut,

o ndjesija e eme,

ku nji mij dishire

e kanë folen e tyne

Era e jote, moj drandofille e zemrës.

Asht si kanga e zogut ndër lugje

Në veshin e njeriut me dhimba

Asht zani i malit në vetmi,

nji pikë vese në gjethin e shkrumuem,

ngrofsija e frymës

e nji poezije së gjallë

 

 

Dashtuni e prendueme

 

E ndjeva n’fundin e shpirtit dhe ‘i herë

Si motit at za,

si mik që vjen me m’pa,

si barkë, që kthen në lima,

si shpres’që hyn me rrezet e diellit

nëpër hekra në burg.

E ndjeva si lulet që mardhen

erën në Jug

a si flladin e Verit kur vjen me luejtë

me gjeth në terr

dhe iku si drita e hyllit të rrxuem

kur bjen në mal.

 

KUJT T’I FLASËSH SOT

 

Kujt t’i flasësh sot? Vëllezërit janë të ligj;

e pamundur, sot, t’i duash miqtë, lakmia sundon

gjithkush pasurinë e fqinjit grabit.

Kujt t’i flasësh sot? Fisnikëria s’gjendet më,

Gjithkujt i ka plasur cipa.

Kujt t’i flasësh sot? Kush ka fytyrë të kënaqur

është i lig, kudo nëpërkëmbet mirësia.

Kujt t’i flasësh sot? Nuk shihen më fytyrat

secili e fsheh fytyrën përpara vëllait.

Kujt t’i flasësh sot? Lakmitare janë zemrat,

njeriu nuk ka zemër ku mund të mbështetet.

Kujt t’i flasësh sot? Nuk ka më njerëz të drejtë,

pre e keqbërësve është toka.

Kujt t’i flasësh sot? Jam mbushur me mjerim

e nuk di as kujt t’i besoj.

Kujt t’i flasësh sot? S’ka kufij

mëkati që vendin po sfilit.

 

*Nga “Biseda mes një njeriu të lodhur nga jeta dhe shpirtit të vet”, papirus i Mbretërisë së Mesme, (2000 – 1500 p. K.). Poezi e lashtë egjiptiane, mblodhi dhe përktheu Zimo Krutaj

Web Agency, Digital Agency, Web Development Agency